Θαρρείς κι ο Θεός δεν αφήνει τον τόπο ετούτο απροστάτευτο από ήρωες. Λίγες ώρες μετά το θάνατο του Διονύση Αρβανιτάκη, του φούρναρη της Κω που μοίραζε ψωμί στους πρόσφυγες κι έγινε γνωστή η ιστορία του Κώστα Καραμανώλη. Του 35χρονου ψαρά στην Παναγιούδα, τέσσερα χιλιόμετρα από την πόλη της Μυτιλήνης και δυο μόλις χιλιόμετρο από τον καταυλισμό της Μόριας, που κάθε μέρα μοιράζει φρέσκα ψάρια στα προσφυγόπουλα και σε όσους φτάσουν εκεί στην άκρη του μικρολίμανου όπου ξεφορτώνει την ψαριά του.
«Χρέος σε τούτους τους ανθρώπους και όχι μόνο στους ξένους αλλά και στους Έλληνες που το έχουν ανάγκη» θεωρεί τούτο που κάνει ο 35χρονος ψαράς. Από τον περασμένο Οκτώβριο που κατορθώθηκε να μπορεί να ψαρεύει με τη βιντσότρατα που για μεγάλο διάσημα δεν επιτρέπονταν, μοιράζει ψάρια. Τα μικρόψαρα και τα άλλα ψάρια που «δεν καταδέχονται» κάποιοι για το τραπέζι τους. μαρίδες, γόπες που θα πετιόταν στη θάλασσα για τους γλάρους μπαίνουν κάθε μέρα κατά τις 3,30 το μεσημέρι που γυρνά στο λιμάνι στις σακούλες που φέρνουν μαζί τους τα παιδιά κι οι μεγαλύτεροι. «Να χορτάσουν την πείνα τους, να φάνε κι ένα ψαράκι, που ποιος ξέρει αν ξαναφάγαν ή πότε θα ξαναφάνε» λέει.
Ο Κώστας Καραμανώλης είναι απόφοιτος του Οικονομικού τμήματος του Πανεπσιτημίου της Μακεδονίας. Και με μεταπτυχιακές σπουδές στα παιδαγωγικά «αλλά ανεργίας ένεκα θυμήθηκα πως ξέρω να ψαρεύω από μωρό. Σε ετούτο το ξύλινο σκαρί το φτιαγμένο από το 1947 έμαθα να ψαρέυω με τον παππού μου και τον πατέρα μου ύστερα. Βγάζω λοιπόν ένα μεροκάματο κι έχω κορνιζωμένο το πτυχίο στο σπίτι με βαθμό μάλιστα 7,66».
Προσφυγική οικογένεια από τον Τσεσμέ της Μικρασιατικής Ερυθραίας η οικογένεια Καραμανώλη, προσφυγικές οικογένειες κι όλη η Παναγιούδα, ξέρουν τη σημαίνει ανάγκη. Και κάνουν τα πάντα που μπορούν για να τη καλύψουν.
«Τα παιδιά τα ξέρουμε σχεδόν με το όνομα τους. Έρχονται κάθε μέρα και περιμένουν να γυρίσουμε. Μια, δυο, τρεις κάσες με μικρά και φτηνά ψάρια μοιράζονται οπότε μας αφήνει ο καιρός να βγούμε για ψάρεμα. Το χρωστάμε στη μνήμη των δικών μας ανθρώπων που φτάσανε στην Παναγιούδα πριν έναν αιώνα» λέει.
Δίπλα του ο πατέρας του ο κυρ Γιώργος. «Τι να κάνεις γιε μου, μωρά είναι. Να φάνε κάτι…. Τι να κάνουμε να κάτσουμε να κουβεντιάζουμε για το ποιος φταίει για όλα αυτά και να τα αφήσουμε νηστικά; Κι όχι μόνο οι ξένοι. Κι οι έλληνες αν χρειαστούν κάτι στη διάθεση τους. Η θάλασσα ψάρια βγάζει για όλους. Κι ο Χριστός όλους τους τάισε με ψάρια. Αυτά τα ψάρια μεγάλωσαν το χωριό μας. Παλιά κάθε μεσημέρι όλη η Παναγιούδα μύριζε τηγανιτό ψάρι. Έτσι μεγαλώσαμε και τα καταφέραμε. Με αυτά τα ψάρια» λέει ο κυρ Γιώργος Καραμανώλης που βγαίνει παρέα με το γιό του στη θάλασσα.
Κάποια παιδιά έρχονται την ώρα που οι κάσες έχουν αδειάσει. Βλέπουν πως δε περίσσεψε τίποτα. Ο κυρ Γιώργος τους φωνάζει να μην φύγουν. Σαλτάρει μέσα στον «ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ» το 70χρονο σκαρί που θαρρείς και γεννήθηκε μέσα του. «Ελάτε ρε…» τους λέει. Τους δίνει μια σακούλα με λίγα ψάρια. «Τα ‘χα κρατήσει για μένα αλλά εμείς έχουμε κι άλλα πράγματα σπίτι. Ετούτα στον καταυλισμό μπορεί να μην έχουν τίποτα» λέει απολογούμενος θαρρείς.
Κι η ροή των παιδιών που ζητάνε ψάρια συνεχίζεται. «Αύριο;» λέει ένα Αφγανάκι που διαπιστώνει πως οι κάσες άδειασαν. «Ναι Αλή αύριο, αύριο θα φάμε όλοι άμα μας έχει ο Θεός καλά κι ο καιρός μας αφήσει» λέει ο κυρ Γιώργος Καραμανώλης, χαϊδεύοντας πατρικά το κεφάλι του πιτσιρικά. «Φίλος μου….» αποσώνει… Φίλος του.
