H ευτυχής κατάληξη για την ομάδα της Πρωινής Ενημέρωσης, τους εργαζόμενους και τους τηλεθεατές που το ζήτησαν ήταν αποτέλεσμα καταρχήν της ενότητας που υπήρχε στο χώρο των εργαζομένων της ΕΡΤ, δηλαδή οι ομόφωνες αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων των δημοσιογράφων, το αγκάλιασμα και η ουσιαστική στήριξη των συναδέλφων από την ΠΟΣΠΕΡΤ και σε διοικητικό επίπεδο, αλλά και στη βάση του σωματείου. Η ολόπλευρη στήριξη θεσμικά, ουσιαστικά, πολιτικά και ηθικά της ΕΣΗΕΑ και της ΠΟΕΣΥ, η παρέμβαση της Διεθνούς Ενώσεως Δημοσιογράφων, οι ίδιοι οι πολίτες.
Οταν ένα συγκεκριμένο αίτημα κρίνεται από την κοινωνία, η κοινωνία μπορεί να “επιβάλει” τις αλλαγές, όποιες είναι αυτές οι αλλαγές. Noμίζω ότι αν το αίτημα ήταν λαθεμένο δεν θα είχε αντίκτυπο στην κοινωνία. Το δεύτερο, είναι ότι μια διοίκηση, οπουδήποτε, φαίνεται αν μπορεί να κάνει τη δουλειά όχι μόνο αν κάνει το σωστό, αλλά όταν μπορεί να διορθώσει και το ενδεχόμενο λάθος της, να αποσυμφορήσει κάτι που έχει κάνει. Στην προκειμένη περίπτωση, εμείς προχωράμε σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, θα κάνουμε τη δουλειά μας, όπως την κάναμε και πριν, χωρίς καμιά υποχώρηση στις αρχές μας, στη λογική του πλουραλισμού – στη δημόσια τηλεόραση είμαστε και δεν θέλουμε να γυρίσουμε σε κρατική.
Αυτό που έχει κερδίσει η εκπομπή είναι ότι η πρόθεση που έχουμε δεν είναι να κατεβάσουμε τη δικιά μας άποψη στα γεγονότα, αλλά να υπογράψουμε την άποψή μας στα γεγονότα. Αλλωστε ο δημοσιογράφος αυτό είναι, να δώσει τα γεγονότα και να τα σχολιάσει με την υπογραφή του. Δεν είμαι υπέρ της νερόβραστης δημοσιογραφίας μεταφοράς γεγονότων. Και αυτή δεν είναι καθόλου αθώα, είναι ύποπτη. Γιατί στη δημοσιογραφία υπάρχει το θέμα της αξιολόγησης των γεγονότων με την οποία μπορείς να τροφοδοτήσεις την κοινή γνώμη με εντυπώσεις. Πχ, σήμερα στην εκπομπή είχαμε το θέμα ότι η Γάζα μπαίνει σε εμπόλεμη κατάσταση γιατί ενοχλούνται οι Ισραηλινοί, που έχουν επιβάλει χρόνια τώρα ένα άθλιο καθεστώς στα παλαιστινιακά εδάφη, ότι οι Παλαιστίνιοι τους χτυπάνε με ρουκέτες. Ρώτησα πόσους νεκρούς έχουμε από τις επιθέσεις που καταγγέλλει το Ισραήλ και δεν είχαμε, μέχρι χθες. Πόσους είχαμε μέσα στη Γάζα; 17. Πόσοι στρατιωτικοί; 7. Πόσα ήταν τα παιδιά; 5.
Ποια ήταν η υποδοχή του κόσμου; Σας δίνει μεγαλύτερη ώθηση στη δουλειά που κάνετε;
Η υποδοχή του κόσμου ήταν καλή, το νιώσαμε. Υπάρχει η ικανοποίηση του πρώτου λεπτού, η ομορφιά ήταν η πρώτη μέρα που βγήκαμε με τους οπερατέρ, τους συναδέλφους, τους φίλους, με καμιά αίσθηση νικητών ή ηττημένων, αλλά με μια αίσθηση δικαιοσύνης. Μετά το πρώτο πεντάλεπτο ξαναμπήκαμε μέσα στη ροή, εμείς δεν θέλουμε να προκαλέσουμε, εμείς θέλουμε να κάνουμε τη δουλειά μας, με ισοτιμία και με χώρο προς όλους. Και με μια σαφήνεια. Δεν είναι όλα άκρα, υπάρχει ένα θέμα δημοκρατικής ευαισθησίας που το έχουμε – και άλλοι συνάδελφοι το έχουν – με μια αντίληψη ότι οφείλει η εκπομπή να δίνει το λόγο στους απεργούς, γιατί απεργούν, πριν πάμε στις κοινωνικές επιπτώσεις της απεργίας. Δεν μπορούμε να πηγαίνουμε τούμπα την ιστορία. Αυτό το πράγμα είναι νέο στυλ δημοσιογραφίας, να μαθαίνουμε πρώτα τις επιπτώσεις μιας απεργίας στο λιμάνι για τον τουρισμό και μετά να μαθαίνουμε ή να μην ρωτάμε ποτέ γιατί απεργούν.
Η περίπτωση της Πρωινής Ενημέρωσης είναι ένα δείγμα πως μπορεί να σπάει η λογοκρισία στα ΜΜΕ στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα;
Εμείς λογοκρισία στην εκπομπή δεν είχαμε, ούτε παρεμβάσεις, ούτε πιέσεις, Γκρίνιες ακούγαμε έξω από το κανάλι, όχι μόνο με την σημερινή κυβέρνηση, αλλά και στο παρελθόν. Δηλαδή ακούγαμε ότι ο τότε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης (ο κ. Πάγκαλος) έλεγε και ζητούσε. Ακούγαμε ότι υπήρχε γκρίνια στα υπουργικά συμβούλια γενικώς - και στην κυβέρνηση Παπανδρέου και στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Δεν μας ενδιέφερε εμάς αυτό. Απαντούσαμε τότε σε ερωτήσεις των προϊσταμένων μας τι ακριβώς συμβαίνει και μετά προχωρούσε η δουλειά, γιατί εμείς τεκμηριώναμε πάντα αυτό που λέγαμε. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, εμείς επιμένουμε ότι η επιλογή ήταν λάθος, ότι το σχόλιο δεν μπορούσε να οδηγήσει σε καρατόμηση εκπομπής, αλλά αυτό είναι πια παρελθόν και το αφήνω.
Τίμια και ανεξάρτητη δημόσια τηλεόραση δημιουργεί δρόμους και στους συναδέλφους στην ιδιωτική και δημόσια ραδιοφωνία τηλεόραση και ενδυναμώνει αυτό που καταλαβαίνω εγώ ως ωραίο ανταγωνισμό. Αναγκάζει τον ιδιωτικό τομέα να αφήσει τους ανθρώπους να αναπνεύσουν και να δημοσιογραφήσουν. Εδώ είναι αντικειμενικά πιο εύκολες οι συνθήκες από τον ιδιωτικό τομέα. Λειτουργούν ακόμα θεσμοί, υπάρχει διακομματικός έλεγχος, το κοινοβούλιο, το συνδικάτο που λειτουργεί. Είμαστε προνομιούχοι σε αυτό και οφείλουμε να είμαστε αλληλέγγυοι στους συναδέλφους του ιδιωτικού τομέα και να συμπαραστεκόμαστε όπου υπάρχουν ζητήματα λογοκρισίας ή απολύσεων κλπ και το έχουμε αποδείξει αυτό στην περίπτωση του Alter, του Φλας, του 9,84.
Το έχετε αποδείξει και σε ένα άλλο τομέα, των δικαιωμάτων, του ρατσισμού, των φασιστικών επιθέσεων. Ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος των ΜΜΕ;
Εμείς συμμαχούμε με τα γεγονότα και όχι με τις δικές μας ή άλλων αντιλήψεις. Εδώ έχουμε ειδήσεις που φωνάζουν. Τι θα κάνεις; Θα πεις “δεν έγινε”, “δεν είδα” την είδηση; Οτι δεν έγινε στη Χαλκιδική ποτέ διαδήλωση; Θα πεις ότι δεν είχαμε εισβολή φασιστών σε σπίτι μεταναστών; Και ότι ο νόμος δεν ετηρήθη στην συγκεκριμένη περίπτωση; Θα το βγάλεις και θα το πεις, όταν αυτό τεκμηριώνεται από δηλώσεις αυτοπτών μαρτύρων, αυτό έγινε την Παρασκευή. Το ίδιο συνέβη και στην άλλη περίπτωση (σ.σ όσον αφορά στους συλληφθέντες στη ΓΑΔΑ). Φαίνεται από το ρεπορτάζ, από την εισαγγελική έρευνα, υπάρχουν φωτογραφίες, αυτόπτες μάρτυρες, τα σημάδια των ανθρώπων που δεν δικαιολογούνται απλά από συγκρούσεις με την αστυνομία. Εμείς είπαμε τι ακριβώς είπαν οι καταγγέλλοντες και τι έγραψαν στο πόρισμά τους οι άνθρωποι του νόμου. Αυτοί ψήφισαν τους νόμους, οφείλουν να τους τηρούν κιόλας. Και σε αντίθετη περίπτωση, αν δεκαπέντε πολίτες χτυπήσουν έναν ακροδεξιό θα καλύψουμε το θέμα, υπάρχει είδηση, δεν είναι θέμα συμπάθειας.
Προσωπική μου άποψη είναι ότι στη δημοκρατία είτε αστικού είτε λαϊκού τύπου υπάρχουν αρχές. Οι δημοσιογράφοι οφείλουν να υπηρετούν αυτό που λέμε αλήθεια, ακόμα και με την υποκειμενική τους ματιά. Αυτό το πράγμα το οποίο με βρίσκει απέναντι είναι ότι δεν φαίνεται η αλήθεια ή μέρος αυτής. Δεύτερον, δεν φαίνεται η αλήθεια των καταπιεζομένων στην ιστορία αυτή. Αυτό γίνεται χρόνια. Υπάρχει μόνο η αλήθεια των άλλων. Και αυτό είναι ετεροβαρές. Τρίτο, δεν μπορούμε να συμμαχήσουμε με μια κουλτούρα, ένα λαϊφστάιλ φασισμού που πριμοδοτείται σήμερα από τα μίντια. Είναι επικίνδυνο και ύποπτο, και η υπόθεση αυτή έχει και δημοσιογραφικές υπογραφές. Δεν ξέρω τι αξία έχει μια είδηση ενός γάμου ενός βουλευτή στο χώρο του φασισμού πέντε λεπτά σε ένα δίκτυο. Πού είναι η είδηση; Το αυτό και για ένα γάμο ενός αστού βουλευτή. Το θέμα του φασισμού ή του εκφασισμού της κοινής γνώμης είναι μια πάρα πολύ επικίνδυνη ιστορία. Οσοι παίζουν με αυτήν την ιστορία, θα καούν. Το θέμα βέβαια δεν είναι αν θα καούν μόνο αυτοί, αλλά αν θα καούν μαζί και όλοι οι άλλοι.
Γι' αυτό υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές, εδώ είναι πολιτική αντίληψη και άποψη που έχω. Δεν είναι όλα άκρα. Δεν μπορούμε να μπούμε σε μια λογική Μπους του καλού και του κακού “ή με μας ή με το ΣΥΡΙΖΑ”, “ή εμείς ή αυτοί” γιατί πρέπει να διαχωρίσουμε ποιοι είναι “εμείς” και ποιοι οι “άλλοι”. Η ομορφιά σε αυτό που εγώ καταλαβαίνω ως δημοκρατία είναι τα μπουκέτα των απόψεων σε όλους τους χώρους - και στην Αριστερά. Η Αριστερά δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχουν κι άλλοι, αυτή η ιστορία της παντοκρατορίας του ενός έχει τελειώσει, το έχουμε ζήσει και το 1981, καταλάβαμε τι είναι αυτό το πράγμα. Οπως και ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας θα εκφραστεί πιστεύω με δικό του χώρο. Αυτό έχει πάντα σχέση με τις ταξικές αλλαγές μέσα στην κοινωνία. Τι είναι τα κόμματα; Τάξη. Εχεις τάξη, έχεις κόμμα. Δεν έχεις τάξη, έφυγε το κόμμα, αυτό έπαθε το ΠΑΣΟΚ, χάθηκαν και τα στρώματα των μικρομεσαίων. Γι' αυτό έχει άνοδο η αριστερά γιατί οι ταξικές αλλαγές σπρώχνουν προς τα εκεί. Σπρώχνουν και από την άλλη όμως, κάτι το οποίο έχει να κάνει με την φτωχοποίηση ενός πληθυσμού και συμμαχία με λούμπεν απόψεις.
Ενόψει και της πρωτοβουλίας για μια μεγάλη αντιφασιστική κινητοποίηση στις 19 Γενάρη, πως πιστεύεις ότι μπορούμε να παλέψουμε ενάντια στη φασιστική απειλή;
Ο φασισμός έχει πολλές εκφράσεις όπου πρέπει να χτυπηθεί στη ρίζα του. Είναι σημαντικό να γίνει μια μεγάλη εκδήλωση στην Αθήνα και να είναι πολυπληθής, συμμετοχική, να μπορούν να κατέβουν και να συμμετάσχουν σε αυτήν και συντηρητικοί άνθρωποι. Θεωρώ όμως ότι οι συγκεντρώσεις και οι συναυλίες είναι ωραίες αφορμές επανατοποθετήσεων. Η δράση ενάντια στο φασισμό είναι στην καθημερινότητα.
Το κομμάτι της αλληλεγγύης -και όχι της φιλανθρωπίας - στη βάση, στη γειτονιά είναι η μεγαλύτερη τροχοπέδη στον φασισμό, για τον φτωχό, για τον άνεργο, για την κινητοποίηση, για τη συμμετοχή στη δράση. Μια πορεία μόνο δεν φθάνει.
Ακόμα και η συμμετοχή των πολιτών σε δράσεις όπως στο ΚΕΘΕΑ ή οι ομάδες συμπαράστασης στο 18 Ανω, δημιουργεί ενδιαφέροντα αντανακλαστικά στην κοινωνία. Βγάζει ανθρώπους που δεν είναι πονεμένοι, χτυπημένοι, τους ξανακάνει πολίτες, τους ξανακάνει μαχητές σε αυτήν την ιστορία. Αν το δεις πλατιά, σώζεις ανθρώπους, ξαναχτίζεις τη δημοκρατία και το αντιφασιστικό κίνημα από τα κάτω. Αναστάσεις είναι αυτές. Ενας νεκρός ξαναπερπατάει, ψάχνει δουλειά, κάνει σχέσεις, δραστηροποιείται στο σωματείο του, διεκδικεί δικαιώματα. Το πρεζάκι δεν διεκδικεί κανένα δικαίωμα. Είναι παραδομένο στο φάρμακο και σε ένα σύστημα που τον θέλει πρεζάκι.
Ο Κώστας Αρβανίτης μίλησε στον Γιώργο Πίττα
Πηγή:
ergatiki.gr
