Τι εκπροσωπεί η υποψηφιότητά σας;
Θέλω να πιστεύω ότι η υποψηφιότητά μου εκπροσωπεί τον κόσμο της δουλειάς, τους ανθρώπους που πέφτουν θύματα εργοδοτικής βίας και αυθαιρεσίας, τους μετανάστες που υφίστανται διακρίσεις και ρατσισμό και στη δουλειά και στην καθημερινότητά τους, τους  γονείς που μεγαλώνουν χωρίς σύντροφο τα παιδιά τους, γιατί ξέρω από πρώτο χέρι πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώσεις μόνη ένα παιδί σε ένα περιβάλλον καθόλου φιλικό… Εκπροσωπώ πριν απ’ όλους τους χιλιάδες ανθρώπους που μου συμπαραστάθηκαν στην περιπέτειά μου. Ξέρω ότι ορισμένοι απ’ αυτούς ίσως βλέπουν στην υποψηφιότητά μου μια ευκαιρία συμβολικής «εκδίκησης». Εγώ προτιμώ έναν άλλο συμβολισμό: Όση βία κι αν χρησιμοποιήσουν εναντίον μας, πρέπει να σταθούμε όρθιοι, να επιβιώσουμε και να πείσουμε τους γύρω μας ότι το κακό δεν είναι ακατανίκητο.

Ποιες ιδέες του ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζετε;
Το πρώτο πράγμα που με παροτρύνει να συμπαραταχθώ είναι η ανάγκη να σταματήσει η καταστροφή που γίνεται στην κοινωνία και στα πιο αδύνατα τμήματά της από τα μνημόνια και από την πολιτική αυτής της κυβέρνησης. Έπειτα, με συγκινεί η φιλοδοξία του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από μια εκλογική του νίκη στην Ελλάδα, να επηρεάσει τα πράγματα σε όλη την Ευρώπη. Δεν ξέρω πόσο εφικτό είναι αυτό, αλλά η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο καλύτερος τρόπος για να ταρακουνηθούν οι άνθρωποι που κυβερνούν 500 εκατομμύρια πολίτες σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, που μέσα από το γυάλινο κλουβί τους  αντί να αντιμετωπίσουν τη  δυστυχία και  τη φτώχεια παίρνουν μέτρα που κάνουν τα προβλήματα  σε όλη την ήπειρο ακόμη μεγαλύτερα.

Σε περίπτωση που εκλεγείτε, ποια είναι τα θέματα εκείνα που θα ακουστούν στην Ευρωβουλή;
Δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλοι όλα, και σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ εκλέξει αρκετούς ευρωβουλευτές κι είμαι ανάμεσά τους φαντάζομαι ότι θα συνεργαστούμε με κάποιον καταμερισμό δουλειάς. Μπορώ , όμως, να σας πω από τώρα ότι, ως άνθρωπος που έχω βιώσει στο ίδιο μου το σώμα τις συνέπειες της βαριάς αναπηρίας, άσχετα από το τι την προκάλεσε, έχω μια ιδιαίτερη ευαισθησία με τους συμπολίτες μας που έχουν ανάλογα προβλήματα. Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι με μικρές ή μεγάλες αναπηρίες που υφίστανται στερήσεις και διακρίσεις, που η καθημερινότητά τους είναι δύσκολη. Τα επιδόματα και οι παροχές που έχουν ανάγκη κόβονται, η πρόσβαση στο σύστημα υγείας δυσκολεύει, το κράτος τους συμπεριφέρεται σαν να είναι περιττό βάρος και η τρόικα τους αντιμετωπίζει σαν περιττό κόστος. Είναι απίστευτη υποκρισία οι ευρωπαϊκές αρχές να κάνουν ότι δεν βλέπουν, ενώ οι διακρίσεις που υφίστανται οι άνθρωποι με αναπηρίες είναι μια εξόφθαλμη παραβίαση των ίδιων των ευρωπαϊκών συνθηκών. Η εργασία, η προστασία αυτού του δικαιώματος που κινδυνεύει να γίνει πολυτέλεια, αλλά και οι σωστές συνθήκες εργασίας είναι,επίσης, μία από τις δικές μου προτεραιότητες

Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενες στον τομέα της καθαριότητας;
Στο δημόσιο τομέα νομίζω ότι τα πράγματα έχουν γίνει γνωστά, ιδιαίτερα από το συγκινητικό αγώνα που δίνουν οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών. Οι καθαρίστριες αντιμετωπίστηκαν σαν ο πιο εύκολος στόχος. Απορώ πώς κοιμάται ήσυχος ο υπουργός που με μια υπογραφή διέγραψε τις ζωές πεντακοσίων εργαζόμενων… Και η υποκρισία είναι ότι αντικαταστάθηκαν από ιδιωτικά συνεργεία που κοστίζουν περισσότερο και στα οποία οι καθαρίστριες δουλεύουν σαν σκλάβες και αμείβονται με 400 ευρώ για 10-12 ώρες, και συχνά δεν παίρνουν ούτε αυτά. Το κράτος γίνεται συνένοχος σε ένα δουλεμπόριο. Στον ιδιωτικό τομέα τα πράγματα είναι τα ίδια και χειρότερα. Και ξέρετε γιατί; Όταν δούλευα εγώ, οι μισθοί των καθαριστριών ήταν οι πιο χαμηλοί από όλων των μισθωτών, αλλά οι εργοδότες έπρεπε να καταφεύγουν σε τεχνάσματα και απειλές για να ξεπεράσουν τις συλλογικές συμβάσεις και την εργατική νομοθεσία που επέβαλλε υψηλότερους μισθούς. Τώρα, που η κυβέρνηση και η τρόικα έχουν καταργήσει ουσιαστικά τις συμβάσεις και έχουν πάει τον κατώτατο μισθό στα 480 ευρώ μεικτά  τα χέρια των εργοδοτών έχουν λυθεί για μεγαλύτερες αυθαιρεσίες…

Άλλαξε κάτι στις συνθήκες εργασίας στην ΟΙΚΟΜΕΤ από την επίθεση που δεχτήκατε και μετά;
Μόνο τα τελευταία χρόνια, μέχρι να φύγει η ΟΙΚΟΜΕΤ από τον ΗΣΑΠ, πλήρωνε σωστά το μισθό, από 480-530 ευρώ που πλήρωναν μέχρι που εργαζόμουν γίνανε 800-880 ευρώ. Ουσιαστικά όχι. Άλλαξε το όνομα, ίσως και η έδρα της εταιρείας, κάποια πρόσωπα. Μπορεί οι ιδιοκτήτες της εταιρείας να έγιναν λίγο πιο «προσεκτικοί», αλλά από τη στιγμή που το καθεστώς των εργολαβιών στην καθαριότητα γίνεται κανόνας σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, από τη στιγμή που οι εργολάβοι, ακόμη κι αυτοί που συνδέονται  με την παραβίαση της εργατικής νομοθεσίας επιβραβεύονται με νέα συμβόλαια, γιατί να γίνουν πιο ανθρώπινοι, πιο ρεαλιστές, λιγότεροι αυθαίρετοι; Μήπως ξεχνάτε πως, σε λιγότερο από  δύο  χρόνια μετά την επίθεση σε βάρος μου, ένας αιγύπτιος εργάτης καθαριότητας σκοτώθηκε σε κτίριο του υπουργείου Εργασίας, δουλεύοντας ανασφάλιστος και εκτός ωραρίου; Η ειρωνεία είναι ότι αυτός ο άνθρωπος που ξενιτεύτηκε για μια καλύτερη ζωή σε ευρωπαϊκή χώρα, έχασε τη ζωή του καθαρίζοντας ένα κτίριο στο οποίο στεγάζεται το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο στην Ελλάδα, δηλαδή μια υπηρεσία του υπουργείου Εργασίας. Δεν είναι ειρωνεία;

Να ξαναχτίσουμε τα συνδικάτα από την αρχή

Η εργοδοτική τρομοκρατία ολοένα και εντείνεται, το συνδικαλιστικό κίνημα όμως βρίσκεται σε κάμψη. Τι προτείνετε στους εργαζόμενους να κάνουν για να διεκδικήσουν τα ατομικά και συλλογικά τους εργατικά δικαιώματα;
Αυτό είναι το μεγαλύτερό μας πρόβλημα. Όλοι αυτοί οι νόμοι που ψηφίστηκαν με την υπόδειξη της τρόικας η κυριότερη ζημιά που κάνουν είναι ότι αχρηστεύουν τα συνδικάτα, κάνουν το συλλογικό αγώνα μάταιο στα μάτια των εργαζόμενων, τους σπρώχνουν στον ατομισμό, στην απομόνωση. Τα συνδικάτα είχαν ήδη πολλά προβλήματα και πριν την κρίση, είχαν τη δική τους κρίση, κι ήταν πολύ εύκολο για τους εργοδότες, την κυβέρνηση να τα συκοφαντήσουν, να τα εξευτελίσουν, να τα παρουσιάσουν σαν μια από τις αιτίες της κρίσης. Είναι σαν να γυρίζουμε πίσω έναν αιώνα πριν. Και τα συνδικάτα πρέπει να τα ξαναχτίσουμε από την αρχή. “Να αλλάξει κάτι και στο μέσα τους” όπως λέω και στο βίντεο του ΣΥΡΙΖΑ.  >Δεν ξέρω ακριβώς πώς πρέπει να γίνει αυτό. Ξέρω, όμως, πως πρέπει να ξεπεράσουμε την πολυδιάσπαση. Η μια είναι  >καθαρίστρια, ο άλλος ειδικευμένος εργάτης, ο τρίτος επιστήμονας αλλά όλοι  > μπορεί να δουλεύουν για τον ίδιο εργοδότη, όμως είναι τόσο αποκομμένοι ο ένας από τον άλλο… Πρέπει να καταλάβει αυτός που είναι πιο πάνω στην πυραμίδα ότι, όταν οι πιο κάτω είναι ανασφαλείς, κακοπληρωμένοι, έκθετοι στην εργοδοτική αυθαιρεσία, κι ο ίδιος δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής. Όταν ο ένας δεν υπερασπίζεται τον άλλο, όλοι μαζί παρασύρονται προς τα κάτω. Το σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το συλλογικό αγώνα. Αν πάει ο καθένας μόνος του, όλοι μαζί θα χάσουμε και θα χαθούμε…