Για να πω την αλήθεια, το καλοκαίρι κάτι καινούργιο είχα δει «να κυκλοφορεί στον δρόμο», αλλά μου διέφευγε το ακριβές ιδεολογικό περιεχόμενό του. Εβλεπα στις λαϊκές της γειτονιάς μου τον κόσμο να επιθεωρεί τα ζαρζαβατικά με κάθε άλλο παρά θερινή περιβολή. Και παραξενευόμουν. Δεν μιλάω βέβαια για γραβάτες ή παπιγιόν, έλειπαν πάντως τα παραδοσιακά θερινά σορτσάκια και τα φθηνά κινέζικα μπλουζάκια, που ζημιώνουν την εικόνα της χώρας, δείχνοντάς μας ανατολίτικα λέτσους στους ξένους.

Εντυπωσιακότερη όμως ήταν η χαρούμενη ευγένεια στους διαλόγους πωλητών και αγοραστών: «Πάλι ακρίβυνε ο πέπων, ω πέπον;» – «Λυπάμαι, παμφίλτατε. Θα κάνω ό,τι μπορώ». Μα, πού χάθηκε η εθνική μας επιθετική γκρίνια; Σκέφτηκα να πεταχτώ στη λαϊκή της Καλλιδρομίου, να τσεκάρω τι γίνεται εκεί, αλλά είναι μέσα στο άβατο. Και στα άβατα δεν μπαίνεις αν δεν έχεις την ξενυχτισμένη παλικαριά ενός Θάνου Πλεύρη.

Ωσπου προχθές «ανέγνων και έγνων». Διάβασα, δηλαδή, όσα έγραφε εδώ με καλοζυγισμένη ειρωνεία η Λίνα Γιάνναρου, σχολιάζοντας μια ψαγμένη ψυχοκοινωνιολογική ανάλυση της κ. Αννας Παναγιωταρέα, δημοσιευμένη στον «Ελεύθερο Τύπο», 3 Σεπτεμβρίου. Η αλήθεια είναι ότι απαιτείται σπάνια οξυδέρκεια για να σου ανατεθούν «καθήκοντα ειδικής συμβούλου σε θέματα Επικοινωνίας, καθ’ υπέρβαση του οριζόμενου ανώτατου αριθμού ειδικών συμβούλων και συνεργατών, στο πολιτικό γραφείο της υπουργού Πολιτισμού» (αντιγράφω από το ΦΕΚ). Και ακριβώς χάρη στη γερή ματιά της η κ. Παναγιωταρέα διέκρινε όσα δεν έβλεπε η ιδεολογική εθελοτυφλία των υπολοίπων, και τα περιέγραψε με ποιητική δωρικότητα. Ας τα εμπεδώσουμε:

«Πρώτη φορά παρατηρώ τους συμπολίτες μας πιο χαλαρούς, λιγότερο επιθετικούς, πιο φροντισμένους, σε πλήρη απόρριψη των αμπέχονων και του αφάνα style μαλλί των γυναικών, δηλαδή όσα αποτελούσαν ενός είδους σήμα κατατεθέν συριζαϊκό. Ακόμα και στη Βουλή, αν πάτε σήμερα, εκεί που βλέπαμε ενδυματολογικές επιλογές ανάλογες με εκείνες όταν πάμε στη λαϊκή της Καλλιδρομίου, υπερισχύουν οι γραβάτες και τα σακάκια. [...] Επιστρέφουν τα χαμόγελα. Στο περιθώριο η γκρίνια και η μιζέρια». Α, ναι, έμαθα πολλά από το άρθρο της κ. συμβούλου και καθηγήτριας των ΜΜΕ. Το κυριότερο; Οτι το «μαλλί» είναι άκλιτο. «Του αφάνα style μαλλί» γράφει μες στον ενθουσιασμό της, μάρτυς και ο «τοίχος» της στο Φέισμπουκ. Το μαλλί - του μαλλί. Ε, αφού δεν κλίνεται το μαλλί μας, δεν κλείνεται κιόλας σε κομμωτικώς ορθά σχήματα. Και καταντάει «τρωγλοδυτική» αφάνα.