to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Κόμμα «νέου τύπου» ή παράταξη νέου συλλογικού υποκειμένου;

Αριστερά είμαστε όταν παραλαμβάνουμε κοινωνικό πρόβλημα και παραδίδουμε βιώσιμη λύση


Συνέδριο επίκειται και μετά από τη γεμάτη προκλήσεις και αμφισβητήσεις κυβερνητική εμπειρία τής περιόδου 2015-2019 καταγεγραμμένη στο συλλογικό μας «βιογραφικό» ακόμα διερωτώμεθα «Τι είδους κόμμα επιθυμούμε;». Άραγε, τι είδους κόμμα επιθυμεί, οραματίζεται, ο μέσος δημοκρατικά ανήσυχος κοινωνός; Η δημόσια πολιτική δεν κρίνεται σε επίπεδο υψηλού διανοουμενισμού αλλά σε επίπεδο «ανθρώπου της διπλανής θύρας».

Κράτος δικαίου, ατομικές ελευθερίες σε συγκερασμό με ειδικά συλλογικά δικαιώματα, δικαίωμα στην Υγεία και στην Παιδεία, ανεξάρτητη μεν πατρίδα, στο πλαίσιο όμως του δικαιϊκού διεθνισμού, προδραστική περιβαλλοντική πολιτική, νομοθετική θωράκιση της εργασίας, είναι οι αξίες και τα προκρίματα τα οποία δύνανται να πλαισιώσουν τους λόγους και τις δράσεις ανένταχτων και ελευθεριακών αριστερών, σοσιαλιστών και σοσιαλδημοκρατών, πλέον δε και πολιτών που αγαπούν να διανοούνται στο πλαίσιο του λεγόμενου «προοδευτικού Κέντρου» ή του εν γένει πολιτικού πολιτισμού εν τελευταία αναλύσει.

Ο πολιτικοποιημένος (συμ)πολίτης έχει κάθε ηθικό δικαίωμα αλλά και κάθε δικαιολογημένη ψυχική ανάγκη στα πορίσματα που θα θεμελιώνουν τη δράση τού πολιτικού φορέα της εμπιστοσύνης του να «βλέπει (και) τον εαυτό του». Τούτο δεν επιδιώκεται απαραίτητα μέσω κάποιας «υπο-ομάδας» ad hoc «αυτο-οργανωμένης» στο κόμμα, ούτε βεβαίως μέσω μιας τρόπον τινά «ομοσπονδιοποίησης» του κόμματος, όπου οι σοσιαλδημοκράτες, οι κεντρογενείς και οι κομμουνιστές θα οργανώνονται κατά «καντόνια».

Το κοινό κανονιστικό πλαίσιο

Όταν με την ελεύθερή μου βούληση μετέχω σε έναν φορέα, αποδέχομαι το ίδιο καταστατικό που αποδέχονται και τα άλλα μέλη με τα οποία συμπορεύομαι. Μαζί διαμορφώνουμε και αναδιαμορφώνουμε το εκάστοτε κοινό κανονιστικό πλαίσιο. Το καταστατικό είναι η «ψυχή» κάθε νομικού προσώπου ή ακριβέστερα το αποτύπωμα της ψυχής, της βούλησης, του animi των φυσικών προσώπων που το συνθέτουν και το συναποτελούν.

Το κόμμα «διαχέεται» προς τα κάτω μέσω των Ο.Μ. του. Οι Ο.Μ. είναι οι «πρεσβείες» του κόμματος στην τοπική κοινωνία και στον εργασιακό, επαγγελματικό και επιστημονικό κλάδο. Σκοπός τους είναι, μεταξύ άλλων, να συλλέγουν αφουγκράσματα από το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο. Το να συνεδριάζουμε για να αλληλοκολακευόμεθα ή για να εμψυχώνουμε τον/ην αγαπημένο/η μας πολιτικό ή για να πείσουμε εαυτούς και το ένα μέλος το άλλο πόσο αγαπάμε το κόμμα δεν εξυπηρετεί κανέναν σκοπό παρά μόνον την εσωστρέφεια. Η δε  «αυτοσυνειδητοποίηση» πως είμεθα συλλογική οντότητα «ανώτερη» των αντιστοίχων των αντιπάλων μας είναι η συνταγή προς την παγίωση της εσωστρέφειας.

Ανώτεροι είμεθα όταν κερδίζουμε συνομιλητές, συμμάχους για την προάσπιση των άνωθεν εκτιθέμενων αξιών δημόσιας πολιτικής. Ανώτεροι είμεθα όταν δεν φοβόμαστε να επιμορφωθούμε από τον νέο συνομιλητή και γνώριμο. Ανώτεροι είμαστε όταν το πρόκριμα «σεβασμός στη διαφορετική άποψη και προσωπικότητα!» δεν το λέγουμε απλώς αλλά το βιώνουμε.

Εν τέλει, Αριστερά είμεθα όταν παραλαμβάνουμε κοινωνικό πρόβλημα και παραδίδουμε βιώσιμη λύση. Ούτε η «ανθρωπιά» ούτε η «κοινωνική ευαισθησία» είναι έννοιες μονοσήμαντες, ούτε βεβαίως και ο «πατριωτισμός».

Οι νέοι «μη προνομιούχοι»

Ο πιο ώριμος ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. αυτή τη φορά, τη δεύτερη φορά Αριστερά, δεν θα κληθεί να αντιμετωπίσει Μνημόνιο, προσφυγικό και το φάντασμα του φασισμού ταυτόχρονα ως ο «rookie» στον οποίο ο πολίτης θα πιστώσει τα ακούσια σφάλματα κρίσεως στη μάχη απέναντι σε ανάλγητους και ευρύτερα αντιδημοφιλείς ευρω-ενωσιακούς θεσμούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. θα κληθεί να διαχειριστεί τα προβλήματα των νέων «μη προνομιούχων» που γέννησε εντωμεταξύ η πανδημία. Οι τελευταίοι δεν προέρχονται πλέον κατά πλειοψηφία από τις τάξεις των μισθωτών και των συνταξιούχων.

Σε αυτούς έχουν προστεθεί και οι μικρο-τολμηροί οι οποίοι εν καιρώ μνημονιακής ύφεσης δεν διαγωνίστηκαν για μια θέση στον «ήλιο» του ΑΣΕΠ αλλά επέλεξαν τη μοναχική, δύσβατη και αβέβαιη ατραπό τού ελεύθερου επαγγελματία και του επιτηδευματία, επιστήμονα ή μη. Περαιτέρω δε, είναι και εκείνοι οι οποίοι εν καιρώ ύφεσης δεν επέλεξαν τον «ατομικίστικο» δρόμο προς την αλλοδαπή αλλά παρέμειναν στην ημεδαπή των μισθών των 800, 900 και 1.200 ευρώ για να δώσουν ό,τι καλύτερο έχουν μέσα τους ως πολίτες στην Ελλάδα που πονά.

Οι νέοι «πολλοί», τα νέα «λαϊκά στρώματα» έχουν πλέον χαρακτήρα ποικιλόχρωμου «μωσαϊκού». Το στοίχημα είναι οι δρόμοι των νέων «πολλών» να οδηγήσουν στην Αριστερά αλλά και να γίνουν «δρόμοι της Αριστεράς». Ο πήχυς των προσδοκιών εν έτει 2022 είναι ίσως ψηλότερα από τον αντίστοιχο εν έτει 1952, οπότε ιδρύθηκε η ΕΔΑ. Υιοθετώντας, λοιπόν, το παράδειγμα της ΕΔΑ ας σφυρηλατήσουμε τη συνοχή των κοινωνικά και δημοκρατικά ανήσυχων πολιτών προς τον σκοπό της ανάπτυξης μιας πλατιάς παράταξης για τη δημοκρατία και τον ανθρωπισμό, δηλαδή για αξίες γνήσια ελληνικές.

Καλό μας συνέδριο!

*Ο Δημήτρης Π. Κυριακαράκος είναι δικηγόρος, κάτοχος ΜΔΕ «Ευρωπαϊκό Δίκαιο και Πολιτική» Παντείου Πανεπιστημίου.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)