Το ερώτημα είναι κατά πόσο είναι εύκολο κάτι τέτοιο. Ο τρόπος παραγωγής και κατανάλωσης συντηρείται σήμερα από πανίσχυρα συμφέροντα. Τα κράτη δεν μπορούν και δεν θέλουν να πάρουν πολιτικές αποφάσεις ενάντια στα συμφέροντα αυτά.

Ο πολιτικός συντηρητισμός, που αναδύεται από την κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, αρνείται το πρόβλημα -με πρωταγωνιστή τον Τραμπ, τον ισχυρότερο άνθρωπο στη Γη, που θεωρεί τα περί κλιματικής αλλαγής θεωρίες συνωμοσίας. Και οι μεγάλες κοινωνικές πλειοψηφίες βυθίζονται στην απάθεια, καθώς το ζήτημα είναι πολύ μεγάλο για να νιώθει κανείς ότι μπορεί να κάνει κάτι. Έτσι οι πόλοι λιώνουν, ο πλανήτης θερμαίνεται, τα τροπικά δάση εξαφανίζονται, οι φυσικές καταστροφές πληθαίνουν και η ανθρωπότητα παρακολουθεί ακίνητη.

Όχι όλη. Εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές διαδήλωσαν και εχθές, στις «Παρασκευές για το μέλλον». Ο αγώνας τους ξυπνά συνειδήσεις, αφυπνίζει και κινητοποιεί ολοένα και περισσότερους ανθρώπους. Έχουν τη δύναμη αυτά τα παιδιά να σταματήσουν την πορεία προς το μη αναστρέψιμο. Μπορούν με την αγωνία τους να νικήσουν την απροθυμία κρατών, διεθνών οργανισμών και οικονομικών συμφερόντων;

Δεν ξέρουμε την απάντηση. Ξέρουμε όμως ότι ο κόσμος έχει αλλάξει πολλές φορές στην Ιστορία. Και έχει αλλάξει επειδή κάποιοι πρωτοπόροι οραματιστές βγήκαν μπροστά βάζοντας στόχους που όλοι οι υπόλοιποι θεωρούσαν ουτοπικούς και ανεφάρμοστους. Ο άνθρωπος υπάρχει πριν από την κλιματική κρίση. Αυτός την προκάλεσε. Μόνο αυτός μπορεί να την αποτρέψει.

Από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε λοιπόν. Τα παιδιά ξεκίνησαν ήδη. Ας τα ακούσουμε.