Είναι υποχρεωτικό να αγαπάει κανείς τον ΣΥΡΙΖΑ; Είναι υποχρεωτικό να συμφωνεί με τον Αλέξη Τσίπρα; Η ερώτηση φαντάζει ρητορική, αλλά δεν είναι. Το αντίθετο. Η απάντηση είναι αυτή που, σε τελευταία ανάλυση, αποτελεί τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ δημοκρατίας και αυταρχισμού. Και είναι προφανής: Όχι.

Είναι υποχρεωτικό να αγαπάει κανείς τον κ. Σαμαρά, τον κ. Βενιζέλο, τον κ. Κουβέλη;

Η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση δεν φαντάζει τόσο προφανής: το όχι ποινικοποιείται από την τρικομματική κυβέρνηση και τα κυβερνητικά ΜΜΕ (σχεδόν δηλαδή όλα).

Και αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ κράτους δικαίου και καθεστώτος. Και πολύ φοβάμαι ότι ημέρα με την ημέρα το πολιτικο-μιντιακό σύμπλεγμα μεταβάλλεται όλο και περισσότερο σε καθεστώς. Ημέρα με την ημέρα απαιτεί όλο και πιο επίμονα από τους πολίτες, τους δημοσιογράφους και τα κόμματα της αντιπολίτευσης να μην ασκούν κριτική, να μην εκφράζουν την άποψή τους για πολιτικές, πρόσωπα και κόμματα.

Θα προσυπογράψω το κύριο άρθρο του χθεσινού ηλεκτρονικού “Βήματος” ότι:

«Είναι φορές που το ύφος του προσώπου, ο τόνος της φωνής, αλλά και ο χαρακτήρας και η μορφή των παρεμβάσεων, πολιτικών και άλλων, προδίδουν συναισθήματα, αποκαλύπτουν εσωτερικές διαθέσεις και φανερώνουν απώτερους συγκεκαλυμμένους σκοπούς.

Επιθέσεις χωρίς μέτρο, επιθέσεις απροκάλυπτες, προσωπικές, είναι συνήθως δηλωτικές οίησης και πρωτοφανούς αλαζονείας.

Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν συνοδεύονται από την απαίτηση να προσαρμόζονται όλοι σε συγκεκριμένη προοπτική εξουσίας, ωσάν να πρόκειται για την εξ αποκαλύψεως αλήθεια, την οποία ως άλλες αυθεντίες δύνανται να κατέχουν μόνο το κόμμα, ο ηγέτης και τα στελέχη του».

Αναρωτιέμαι όμως ποιον φωτογραφίζει ο συντάκτης: Τον κ. Σαμαρά, τον κ. Βενιζέλο, τον κ. Κουβέλη ή (οποία ιεροσυλία, όπως καταγγέλλει ο Αντ. Καράκουσης στην ίδια έκδοση) ακόμη και τον κ. Παπαδήμο;

Γιατί «επιθέσεις χωρίς μέτρο, επιθέσεις απροκάλυπτες, προσωπικές» δέχονται καθημερινά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ από όλον τον κυβερνητικό Τύπο, των εφημερίδων του ΔΟΛ περιλαμβανομένων, και από όλα τα κανάλια, με το Μεγάλο Κανάλι να σέρνει τον χορό.

Και από ό,τι γνωρίζω «αυτοί είναι που διακατέχουν την εξ αποκαλύψεως αλήθεια», είναι ο κ. Σαμαράς ο οποίος συνομιλεί απευθείας με τον Ύψιστο, όπως ο ίδιος έχει δηλώσει, και ο κ. Βενιζέλος ο οποίος μας έχει προειδοποιήσει ότι όποιος τον αμφισβητεί θέλει το χάος.

Και θα συμφωνήσω με τη συνέχεια του άρθρου ότι: «Τελευταίως, δεν είναι λίγοι εκείνοι που στο όνομα ιδεοληψιών και μιας υποτιθέμενης ανατροπής απαιτούν από δημοσιογράφους και Μέσα Ενημέρωσης να προσαρμοσθούν αναλόγως, να αποδεχθούν τη δήθεν επερχόμενη νέα εξουσία, να προσκυνήσουν, κοινώς να δηλώσουν υποταγή, αλλιώς θα χαθούν, θα κλείσουν ή θα τελειώσουν».

Με μια μόνο διευκρίνιση που ίσως διαφεύγει από τον συντάκτη: ζητούν και από τον ΣΥΡΙΖΑ να προσκυνήσει, αλλιώς θα τον τελειώσουν.

Και αν για τον συντάκτη το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται να προσκυνήσει την υπάρχουσα εξουσία της διαπλοκής τον καθιστά «καβαλημένο καλάμι», τον διαβεβαιώνω (οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους) ότι το ίδιο καβαλημένο καλάμι θα παραμείνουμε και όταν θα «πράξουμε ως κυβερνήτες».

Και βεβαίως: «Είναι προφανές ότι όσοι έχουν υπηρετήσει πραγματικά την ενημέρωση (εδώ θα προσέθετα και την πολιτική), όσοι έχουν διακονήσει το συγκεκριμένο αγαθό, δεν μπορούν να συμβιβασθούν με τέτοιου τύπου απροκάλυπτες παρεμβάσεις, ούτε να αποδεχθούν παρατηρήσεις και υποδείξεις 'γιατί το έγραψες αυτό', 'πώς είπες εκείνο' ή 'γιατί δεν είπες και το άλλο'. Δεν τις αποδέχονται, δεν τις συζητούν καν και σε καμία περίπτωση δεν προσαρμόζονται».

Αυτό κάνουμε και σε όποιον αρέσουμε. Για τους άλλους, δυστυχώς γι' αυτούς, δεν θα μπορέσουμε.

Τελειώνοντας θα ήθελα να πω ότι πράγματι:

«Η ελευθερία του Τύπου είναι αγαθό ευαίσθητο, δεν χωρεί εκπτώσεις, ούτε αλλοιώσεις».

Γι' αυτό θεωρώ «τις έννοιες του πλουραλισμού, της Δημοκρατίας και προ πάντων το αγαθό της... ελεύθερης έκφρασης» ως θεμελιώδεις αξίες της Δημοκρατίας, της φιλελεύθερης αστικής Δημοκρατίας.

Μόνο που αυτές οι αξίες ουδεμία σχέση έχουν με υπόγειες διασυνδέσεις των ΜΜΕ με εργολαβίες, μίζες, εμπόριο όπλων, χειραγώγηση μετοχών και λεηλασία του δημόσιου πλούτου.

Ούτε με αδιαφανή δάνεια σε επιχειρήσεις των οποίων αποκρύπτονται το ύψος, οι όροι και οι εμπράγματες εγγυήσεις.

Μόνο οι κήνσορες και οι θεράποντες της Διαπλοκής μπορούν να ισχυρισθούν ότι όποιος καταγγέλλει αυτά θέλει να κλείσει τα ΜΜΕ και να φιμώσει την ενημέρωση. Κάτι τέτοιο ο μόνος που τόλμησε να το πει ήταν ο Μπερλουσκόνι και χλευάστηκε από τους πάντες.

 

* Ο Β. Μουλόπουλος είναι δημοσιογράφος, πρόεδρος του Δ.Σ. της "Αυγής Α.Ε." και τέως βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ

Πηγή: Η Αυγή