Δυο χρόνια πριν όταν το κίνημα των πλατειών ολοκλήρωνε τον κύκλο του, κάπως άδοξα, στη Δράμα μια πολυπληθής ομάδα πολιτών αποφάσιζε να μην επιστρέψει στη καθημερινότητα της αλλά να συνεχίσει με άλλους τρόπους την αντίσταση στις πολιτικές που εξαθλίωναν και εξαθλιώνουν τις άμεσα πληττόμενες από τις υλικές συνέπειες της κρίσης ομάδες του πληθυσμού.
Μέσα από πολύωρες αλλά παραγωγικές συνεδριάσεις κατέληξαν στη δημιουργία του Κοινωνικού Ιατρείου Φαρμακείου Αλληλεγγύης. Εκείνη τη χρονική στιγμή αυτή η προσπάθεια ήταν, και δυστυχώς συνεχίζει να είναι, η σημαντικότερη κίνηση για να σωθούν άνθρωποι από την απελπισία και τη ανασφάλεια αλλά και για να συγκροτηθεί μια συνείδηση στον κόσμο της πόλης ότι η αλληλεγγύη μπορεί να μας κρατήσει όρθιους μπροστά στην καταιγίδα των μνημονίων.
Η συμμέτοχη των γιατρών των φαρμακοποιών αλλά και απλών πολιτών ξεπερνούσε κάθε προσδοκία για την επιτυχή έκβαση του εγχειρήματος. Φυσικά σε αυτό συνέβαλλε η συνεχής και ακούραστη ενημέρωση προς όλους τους πολίτες της Δράμας που είχαν αναλάβει αυτοί που συγκρότησαν το ΚΙΦΑ. Οι εκατοντάδες πολίτες που επισκέφτηκαν σε αυτά τα 2,5 χρόνια το ΚΙΦΑ δείχνει την αδήριτη αναγκαιότητα της ύπαρξης της δομής. Και χωρίς να θέλω να φανώ υπερβολικός σε μερικές περιπτώσεις σώθηκαν ζωές και στηρίχθηκαν οικογένειες που βρίσκονταν σε αδιέξοδο. Το ΚΙΦΑ υλοποιώντας τις ιδέες της άμεσης δημοκρατίας και της αυτοδιαχείρισης δεν είχε ποτέ αρχηγούς και καθοδήγηση, δεν έπεσε ποτέ στην παγίδα του προσεταιρισμού από θεσμούς που προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν την κοινωνική του απήχηση, δε μπήκε ποτέ σε ένα συστημικό καλούπι που θα το μετέτρεπε σε φιλανθρωπικό ίδρυμα. Κι αυτό ήταν που τελικά ενόχλησε.
Το ΚΙΦΑ στα 2,5 χρόνια λειτουργίας του δεν έμεινε μόνο στην στήριξη των ανασφάλιστων συμπολιτών μας. Επέλεξε να έχει μια δυναμική παρουσία στην κοινωνία της Δράμας οργανώνοντας δράσεις που αφορούσαν την κατάσταση στη δημόσια υγεία, προβολή του ντοκιμαντέρ Ruins της Ζωής Μαυρούδη αναφορικά με την υπόθεση της δίωξης των φερόμενων ως οροθετικών γυναικών την άνοιξη του 2012, είχε ενεργή παρουσία στις αντιμνημονιακές εκδηλώσεις, οργάνωσε παζάρι οικονομικής ενίσχυσης και συλλογική κουζίνα, διοργάνωσε τρία φεστιβάλ αντίστασης κι ενημέρωσης στα γρασίδια της Αγίας Βαρβάρας τα τρία τελευταία χρόνια. Σε όλες αυτές τις δράσεις συμμετείχαν χιλιάδες πολίτες πράγμα ίσως αδιανόητο ακόμα για και οργανωμένους φορείς που δρουν δεκαετίες στη Δράμα και δε μπορούν να μαζέψουν ούτε τους φίλους τους σε αντίστοιχες συγκεντρώσεις. Κι αυτό ενόχλησε.
Το ΚΙΦΑ στα 2,5 χρόνια λειτουργίας του έδωσε φάρμακα, ρούχα, αναπηρικά αμαξίδια σε ανασφάλιστους συμπολίτες μας αλλά και σε δημόσια νοσοκομεία και σε άλλα δημόσια ιδρύματα. Δημιούργησε βάση δεδομένων των φαρμάκων και συμμετέχει σε πανελλαδικό δίκτυο Κοινωνικών Ιατρείων μέσω του οποίου στέλνονται σκευάσματα σε όλη την Ελλάδα. Κι αυτό ενόχλησε.
Το ΚΙΦΑ στα 2,5 χρόνια λειτουργίας του πήρε θέση με ανακοινώσεις για ζητήματα που επηρεάζουν τις ζωές όλων μας θεωρώντας ότι δεν είναι φιλανθρωπικό σωματείο αλλά μια ενεργή πολιτική δύναμη που έχει γνώμη και την διατυπώνει ελευθέρα κι ανεπηρέαστα. Κι αυτό ενόχλησε.
Όλα τα προαναφερόμενα κι ακόμα περισσότερα που δε γράφονται για την οικονομία του κειμένου ήταν αποτέλεσμα συνελεύσεων που ήταν ανοιχτές σε όλους τους πολίτες και οι αποφάσεις παίρνονται με αδιαμφισβήτητα αμεσοδημοκρατικό τρόπο κι αυτό ήταν κάτι που όχι μόνο ενόχλησε αλλά και εξόργισε.
Όλα τα παραπάνω όμως δεν έφτασαν για να αποτρέψουν την αδιανόητη απόφαση της πλειοψηφίας του διοικητικού συμβουλίου τους Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Δράμας να στείλει στο ΚΙΦΑ επιστολή έξωσης(!) με χρονικό περιθώριο ούτε ενός μήνα. Τα επιχειρήματα της απόφασης αν δεν είχαν τις τραγικές διαστάσεις της απειλής της διακοπής λειτουργίας του ΚΙΦΑ θα μπορούσαν απλά να χαρακτηριστούν ως αστειότητες. Από τη νομιμότητα, (ποια ακριβώς νομιμότητα; αυτή των μνημονίων;) της οποίας φαίνεται να είναι ένθερμος οπαδός το ΕΥΚ μέχρι τις υποτιθέμενες φθορές που έγιναν από το ΚΙΦΑ στις εγκαταστάσεις του κτιρίου κι από την έλλειψη χώρου για να εγκατασταθούν σωματεία μέχρι την αισχρή υπόνοια που αφήνεται για παράνομη διακίνηση φαρμάκων αυτό που βγαίνει ως συμπέρασμα είναι ότι το ΚΙΦΑ ενοχλεί κάποιους.
Η υποχρέωση του ΕΥΚ να στηρίξει και να στεγάσει μια δομή που στέκεται αλληλέγγυα στους αδύναμους και ανασφάλιστους συμπολίτες μας δε μπορεί να εμφανίζεται ως χάρη μερικών ανθρώπων που πάνω απ’ όλα είναι αιρετοί και δεν έχουν ιδιοκτησιακά δικαιώματα σε έναν χώρο που ανήκει σε όλους τους ανέργους κι εργαζόμενους. Εάν ήταν και είναι αδύναμοι να οργανώσουν κάτι αντίστοιχο και ωφέλιμο για την κοινωνία αυτό που τους μένει είναι απλά να στηρίζουν τέτοιες προσπάθειες και ταυτόχρονα να αναρωτηθούν γιατί οι ίδιοι δε μπόρεσαν όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια να κάνουν πράξη ανάλογα εγχειρήματα.
Τώρα λοιπόν που η απειλή είναι τόσο ξεκάθαρη καλούμαστε όλοι και όλες να πάρουμε θέση. Να δηλώσουμε αν είμαστε με τις ανάγκες τις κοινωνίας και την αυτοοργάνωση της ή με την κυβερνητική νομιμότητα και τις καταστροφικές της πολιτικές. Και σ’ αυτή την απειλή του ΕΥΚ πρέπει να απαντήσουν όλοι και όλες. Μια πρώτη απάντηση στήριξης του ΚΙΦΑ είναι η συμμέτοχη μας στη συγκέντρωση στη πλατεία Ελευθερίας την Παρασκευή 27/6 στις 7 το απόγευμα.
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας και δε πρόκειται να το παραδώσουμε σε κανέναν.
