Η είδηση ότι «αναστέλλεται η απεργία των εργαζομένων της ΕΡΤ και επανέρχεται η πρωινή εκπομπή του Κώστα Αρβανίτη και της Μαριλένας Κατσίμη», ξάφνιασε ευχάριστα ακόμα και αυτούς που δεν βλέπουν την εκπομπή «Πρωινή Ενημέρωση». Η ιστορία λίγο πολύ γνωστή: με πολιτική παρέμβαση ο Αιμίλιος Λιάτσος έκοψε την εκπομπή, επειδή παρουσίασαν τα πορίσματα των ιατροδικαστών που διαψεύδουν τον κ. Δένδια για την υπόθεση των βασανιστηρίων στη ΓΑΔΑ και αναρωτήθηκαν αν θα βγάλει ανακοίνωση ο υπουργός και αν θα παραιτηθεί. Η επίσημη δικαιολογία από την πλευρά Λιάτσου ήταν ότι δεν δόθηκε δυνατότητα παρέμβασης στον υπουργό.

Γιατί όμως «νικήσαμε»; Δεν αρκεί το «νίκησαν»; Η παρέμβαση της διοίκησης της ΕΡΤ και η πολιτική μεθόδευση που οδήγησε στο συμβάν τράβηξε απότομα το χαλί, και τα σκουπίδια βγήκαν στην επιφάνεια. Ο τρόπος με τον οποίο μεθοδεύτηκε η αγριότητα ξεπέρασε την ανοχή μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας. Τα ερωτήματα (ξανα)μπήκαν στο τραπέζι: ΕΡΤ δημόσια ή κρατική και πού είναι η διαχωριστική γραμμή(;), στρατευμένη δημοσιογραφία–ανεξάρτητη δημοσιογραφία–απολιτίκ δημοσιογραφία, κώδικας δεοντολογίας δημοσιογράφων, είναι τα media πυλώνας δημοκρατίας(;). Η θετική εξέλιξη δεν έδωσε απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, μπήκε όμως ένα όριο, μια κόκκινη γραμμή που ανάγκασε τον οδοστρωτήρα να οπισθοχωρήσει.

Η επιστροφή της «Πρωινής Ενημέρωσης» στη ΝΕΤ είναι μια συμβολική νίκη της δημοκρατίας, της δημοσιογραφίας και της αλληλεγγύης που επέδειξαν χιλιάδες πολίτες απέναντι στον κυβερνητικό αυταρχισμό. Είναι ίσως η ευκαιρία ενός διαφορετικού πλαισίου αρχών και αξιών να αντεπιτεθεί. Μια αντεπίθεση που μπορεί να δημιουργήσει ρωγμές στην σημερινή πραγματικότητα που ισοπεδώνει. Ένα μεγάλο «φτάνει πια», «ώς εδώ», σε όσους επιδιώκουν να τσακίσουν από σύνδρομο εξουσιομανίας και αυτοσυντήρησης τη δυνατότητα για το διαφορετικό. Κάθε τι διαφορετικό που ακούγεται είτε στη δημοσιογραφία είτε στην οικονομία είτε αλλού θεωρείται σχεδόν επικίνδυνο για την κοινωνία. Με αυτό το επιχείρημα αποφεύγεται ο διάλογος που θα μπορούσε να αναδείξει πιθανώς τις όποιες συγκλίσεις ή να φωτίσει καθαρά τις διαφορετικές στρατηγικές. Το ομιχλώδες τοπίο που τεχνηέντως καλύπτει τα πάντα είναι μια συνειδητή επιλογή που αποδυναμώνει τη δυνατότητα έλεγχου και τσαλακώνει την δημοκρατία. Η λύση πάντα δίνεται με εξωθεσμικές παρεμβάσεις ή με κατεπείγουσες διαδικασίες. Αφού επιτευχθεί ο στόχος, επανέρχεται η ομίχλη.

Η πετυχημένη διατύπωση των δύο δημοσιογράφων, «Δεν κάνουμε πίσω ούτε για να πάρουμε φόρα», μπορεί και πρέπει από σύνθημα να γίνει γενικευμένη πρακτική! Οφείλουμε τώρα να συγκρουστούμε με την αντίληψη μιας εξουσίας που θεωρεί το κράτος λάφυρο και έχει το μοτίβο «Όσοι βρίσκονται εντός του κάδρου είναι συνομιλητές, όσοι βρίσκονται εκτός είναι άκρο». Οφείλουμε να επανεκκινήσουμε τη δημοκρατία μας και να σκιαγραφήσουμε από σήμερα, μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες και την αλληλεγγύη μας, το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα επιχειρήσουμε την κοινωνική και οικονομική ανάταξη της χώρας. Το πρόταγμα αυτή τη στιγμή, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για όλους τους λαούς στην Ευρώπη, είναι η ποιότητα της δημοκρατίας, το περιεχόμενό της και η δυνατότητα υπεράσπισης αρχών και αξιών που έχουν διακηρυχτεί από την περίοδο του Διαφωτισμού, αλλά σήμερα χάνουν έδαφος στο όνομα των μονόδρομων.

Έχουν ακουστεί διαχρονικά ανοησίες περί «δημοκρατίας των μειοψηφιών» που ήταν «θορυβώδεις» και δημιουργούσαν την ψευδαίσθηση ότι αντιπροσώπευαν και την πλειοψηφία του λαού. Αυτό που ουσιαστικά συνέβαινε ήταν ότι μια ισχυρή ελίτ πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων με τη συμμαχία σημαντικής μερίδας των media και με ένα εκλογικό σύστημα πρωτοφανές για ευρωπαϊκή χώρα ήλεγχε σχεδόν τα πάντα. Σήμερα η δυνατότητα που υπήρχε στην περίοδο των παχιών αγελάδων να εξαγοράζεται κυριολεκτικά ένα τμήμα του εκλογικού σώματος δεν υπάρχει πια. Το μόνο όπλο στα χέρια τους είναι ο κοινωνικός αυτοματισμός, ας τους τον αφαιρέσουμε. 

Το στοίχημα που συμβολικά κερδήθηκε απ' αυτή τη μάχη είναι ότι η ενημέρωση νίκησε την απλή πληροφόρηση. Οι νέες τεχνολογίες τα social media, το internet δίνουν μια τεράστια ευκαιρία όχι μόνο εναλλακτικής πληροφόρησης αλλά και αντεπίθεσης. Aς ενώσουμε αυτές τις ευκαιρίες, τις μικρές και μεγαλύτερες νίκες για να σκιαγραφήσουμε ένα πιο ελπιδοφόρο αύριο, όχι μόνο για τον χώρο των media.