Εδώ που τα λέμε, ο Σαμαράς ήταν πάντα κάπως πομπέ. Μόνο η τήβεννος του λείπει όταν τον βλέπει η κάμερα. Μιλάει σαν Χάρβαρντ σε ιθαγενείς, εξηγεί, μαλώνει, ανακατεύει και μερικές λαϊκές εκφράσεις (γαμώ το κεφάλι μου), σηκώνει και λίγο τη φωνή όταν μας παινεύει για το πώς τα καταφέραμε όλοι μαζί. Ενώ επιτρέπει στον εαυτό του μια απόχρωση αηδίας, σαν να έφαγε ξινισμένα μακαρόνια, όταν αναφέρεται στην αξιωματική αντιπολίτευση και σε όσους δεν επενδύουν στον ίδιο και συνεπώς επενδύουν στην καταστροφή.

Έλληνες είμαστε, είπε προχθές, που θυμήθηκε τους άστεγους. Ήθελε να καταλάβουμε ότι ως Έλλην έχει κι αυτός κάποιο μέρισμα αλληλεγγύης. Δεν εννοούσε βέβαια αυτή τη φορά την αλληλεγγύη στον Ρέστη που προκαλούσε τον Τσίπρα να τον βρει και να τον φορολογήσει. Ούτε την αλληλεγγύη στους εφοπλιστές εν γένει. Ούτε την αλληλεγγύη στους τραπεζίτες που "σώζουν" τράπεζες. Ούτε την αλληλεγγύη στους εντιμότατους φίλους του, αγοραστές του ΟΠΑΠ και άλλων κερδοφόρων επιχειρήσεων του Δημοσίου. Ούτε και την αναγκαία αλληλεγγύη σε κείνους που ευεργετούν τη χώρα εξορύσσοντας χρυσό στις Σκουριές.

Αυτή η αλληλεγγύη είναι δεδομένη και διαπιστωμένη, αλλά τι να σου κάνει ενόψει εκλογών; Να σου δώσουν κάτι τις οι καρχαρίες για τον εκλογικό αγώνα, εντάξει. Αλλά η κάλπη χρειάζεται τα εκατομμύρια μικρά ψαράκια. Που πρέπει να ξεχάσουν τώρα πώς τα παρέδωσες στους καρχαρίες. Άρα; Άρα ο πομπέ πρωθυπουργός μας επιστρέφει στην αγκαλιά της ευαισθησίας. Κοινωνική κατοικία αστέγων. Πάρε να 'χεις. Ξαπέστειλε με Μνημόνια και νόμους εκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχεια, αλλά τώρα τους μοιράζει προεκλογικά κατοστάρικα. Άφησε χωρίς κεραμίδι χιλιάδες ανθρώπους, αλλά τώρα τους παρέχει προεκλογική στέγη. Λίγο το 'χετε;

Ο κακός αριστερός θα πει ότι ο πρωθυπουργός, αφού έκανε τη χώρα κεραμιδαριό, τάζει κεραμίδια - μπας και γλιτώσει την κεραμίδα. Εύλογο. Γιατί απασχολημένος σε επιτροπές αλληλεγγύης, σε κοινωνικά ιατρεία, σε δομές στήριξης απόρων και αστέγων και σε αγώνες εναντίον της πολιτικής που παράγει άπορους και άστεγους, δεν έδωσε τη δέουσα προσοχή στη φιλάνθρωπη τακτική του Σαμαρά και των πομπέ εν γένει. Που εφαρμόζουν τη συνταγή του βαμμένου ασφαλίτη της χούντας: Πρώτα τους σακατεύω κι ύστερα ως ευαίσθητος καλώ τον γιατρό. Ο Σαμαράς κάλεσε βέβαια τον Άδωνι, αλλά δεν έχουμε και χούντα.