Η μελέτη έχει ως στόχο τη μέτρηση και την εκτίμηση των προσδιοριστικών παραγόντων της τεχνικής αποτελεσματικότητας των Περιφερειών και των κλάδων της ελληνικής οικονομίας κατά την περίοδο 2000-2012. Το οικονομετρικό πλαίσιο που χρησιμοποιείται, βασίζεται στην ταυτόχρονη εκτίμηση μιας συνάρτησης παραγωγής και μιας εξίσωσης τεχνικής αναποτελεσματικότητας. Τα ευρήματα της μελέτης αποκαλύπτουν την ύπαρξη σημαντικών ανισοτήτων στα επίπεδα της τεχνικής αποτελεσματικότητας μεταξύ των Περιφερειών καθώς και μεταξύ των κλάδων. ‘Όπως αναφέρεται, οι πιο αποτελεσματικές Περιφέρειες είναι αυτές της Αττικής, του Νοτίου Αιγαίου και της Δυτικής Ελλάδας. Αντίθετα, η Στερεά Ελλάδα και η Πελοπόννησος είναι οι λιγότερο αποτελεσματικές Περιφέρειες. Με εξαίρεση την Αττική, όλες οι άλλες περιοχές σημείωσαν πτώση της αποτελεσματικότητάς τους από το 2008 και μετά, υποδηλώνοντας τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην παραγωγικότητα των Περιφερειών, αλλά και στη διεύρυνση του χάσματος παραγωγικότητας μεταξύ της Αττικής και των υπόλοιπων Περιφερειών.
Ομοίως, οι περισσότεροι κλάδοι της ελληνικής οικονομίας υπέστησαν πτώση της αποτελεσματικότητάς τους μετά το 2008. Οι πιο αποτελεσματικοί τομείς δραστηριότητας, είναι αυτοί της ακίνητης περιουσίας, της δημόσιας διοίκησης και της χρηματοπιστωτικής διαμεσολάβησης, με μέσα επίπεδα αποδοτικότητας κοντά ή άνω του 80%. Οι λιγότερο αποδοτικοί τομείς είναι εκείνοι της γεωργίας, της δασοκομίας και της αλιείας, και των επαγγελματικών δραστηριοτήτων, με μέσα επίπεδα αποτελεσματικότητας μικρότερα από 50%.
Τα ευρήματα της μελέτης υπογραμμίζουν ότι οι οικονομίες αστικοποίησης και η διασπορά τους στις Περιφέρειες, καθώς και η ευκολία διαπεριφερειακής πρόσβασης στην αγορά, συμβάλλουν σημαντικά θετικά στην τεχνική αποτελεσματικότητα, υποδηλώνοντας τον ενισχυτικό ρόλο των ενδοπεριφερειακών και διαπεριφερειακών βελτιώσεων στις μεταφορές στην παραγωγικότητα της ελληνικής οικονομίας. Επιπλέον, θετική είναι η επίδραση της περιφερειακής εξειδίκευσης και της τομεακής συγκέντρωσης στην τεχνική αποτελεσματικότητα των ελληνικών Περιφερειών, υποδεικνύοντας τη σημασία της ανάπτυξης τοπικών συμπλεγμάτων δραστηριοτήτων (όπως βιομηχανικών περιοχών, επιστημονικών και τεχνολογικών πάρκων, και επιχειρηματικών πάρκων εφοδιαστικής) για την αύξηση της παραγωγικότητας. Το ανθρώπινο κεφάλαιο (οριζόμενο ως το ποσοστό των ωρών εργασίας των ατόμων με υψηλή μόρφωση) έχει σημαντικά θετικό αντίκτυπο στη μείωση των αναποτελεσματικοτήτων των ελληνικών Περιφερειών, τονίζοντας έτσι την ανάγκη επενδύσεων στην εκπαίδευση.
ΑΠΕ-ΜΠΕ
