Όταν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ καταφέρονται σε τηλεοπτικά πάνελ για την μεροληπτική μεταχείριση των μίντια υπέρ ΝΔ, εισπράττουν από τους δημοσιογράφους μια αντιμετώπιση σαν να μιλούν για εξωγήινους. Ευτυχώς υπάρχει -όπως και για άλλα πεδία- ο αδιάψευστος μάρτυρας της διεθνούς σύγκρισης.

Οι πίνακες Α και Β προκύπτουν από δημοσκοπικές έρευνες πρόσφατης έκδοσης του Ευρωβαρόμετρου, επίσημης υπηρεσίας της Κομισιόν, σχετικά με την αξιοπιστία της Τηλεόρασης και του Τύπου στα 27 χώρες-μέλη της ΕΕ. Οι αριθμοί δίπλα σε κάθε χώρα στους πίνακες Α και Β αποτυπώνουν ποσοστά επί τοις εκατό όσων «τείνουν να μην εμπιστεύονται» την Τηλεόραση και τον Τύπο, αντίστοιχα.

Ο πίνακας Γ προέρχεται από έρευνα του γνωστού ερευνητικού ινστιτούτου Bridging Europe, για την παρουσία της αντιπολίτευσης στις ειδήσεις των μέσων ενημέρωσης. Συγκεκριμένα, ο πίνακας αποτυπώνει πόσες φορές προβάλλονται οι θέσεις και δραστηριότητες της αντιπολίτευσης σε 100 νέα εσωτερικά θέματα και ειδήσεις μεγάλων πηγών ενημέρωσης κάθε χώρας, ανάμεσα στις 10 Ιανουαρίου και 10 Απριλίου 2020.

Είναι προφανές ότι υπάρχει συσχέτιση ανάμεσα στον πίνακα Γ και τους πίνακες Α και Β. Για παράδειγμα, οι τελευταίες εννιά χώρες του πίνακα Γ, δηλαδή οι χώρες με την πιο ισόρροπη παρουσία της αντιπολίτευσης στις ειδήσεις βρίσκονται επίσης στις τελευταίες δέκα χώρες στους πίνακες Α ή/και Β, δηλαδή στις χώρες με τη μεγαλύτερη εμπιστοσύνη των πολιτών στην Τηλεόραση ή/και τον Τύπο. Ειδικότερα, οι τρείς σκανδιναβικές χώρες και η Ολλανδία που είναι οι χώρες με την πιο ισόρροπη παρουσία της αντιπολίτευσης στις ειδήσεις στον πίνακα Γ, βρίσκονται στις έξι χώρες με τη μεγαλύτερη εμπιστοσύνη και στην Τηλεόραση και τον Τύπο, στους πίνακες Α και Β.

Αντίστροφα, οι πρώτες δώδεκα χώρες με την μικρότερη παρουσία της αντιπολίτευσης στις ειδήσεις στον πίνακα Γ, βρίσκονται επίσης στις πρώτες δεκαπέντε χώρες με τη μικρότερη εμπιστοσύνη στην Τηλεόραση ή/και τον Τύπο, στους πίνακες Α ή/και Β.

Όπως τέσσερις χώρες (Ολλανδία και σκανδιναβικές χώρες) έχουν ιδιαίτερη θέση στην κάτω άκρη όλων των πινάκων και στη συσχέτισή τους, θλιβερή θέση έχει η Ελλάδα στην άλλη άκρη των πινάκων, στις πρώτες θέσεις. Δεν είναι η μόνο η χώρα που καταγράφεται πρώτη και με διαφορά από τη δεύτερη στην έλλειψη εμπιστοσύνης και στην Τηλεόραση και τον Τύπο, αλλά βρίσκεται ταυτόχρονα πολύ ψηλά (4η) στην ελλειμματική παρουσία της αντιπολίτευσης στις ειδήσεις, με τη θλιβερή επίδοση 7 στις 100 (εσωτερικές ειδήσεις στις οποίες αναφέρεται η αντιπολίτευση). Για παράδειγμα, στην Ισπανία είναι επίσης προφανής η αναξιοπιστία Τηλεόρασης και Τύπου αλλά αυτό δεν φαίνεται από τον πίνακα Γ να σχετίζεται με αποσιώπηση των θέσεων της αντιπολίτευσης, όπου έχουμε 22 στις 100.

Από την άλλη πλευρά, Ουγγαρία, Πολωνία και Σλοβακία, χώρες με κυβερνήσεις υπερσυντηρητικές ή ακροδεξιές, παρουσιάζουν ακόμη μικρότερες τιμές από την Ελλάδα στον πίνακα Γ (2,4,4), ωστόσο δεν είναι αντίστοιχα μικρή η εμπιστοσύνη σε Τηλεόραση και Τύπο. Δηλαδή, παρά την αποσιώπηση της αντιπολίτευσης, Τηλεόραση ή/και Τύπος δεν είναι τόσο απαξιωμένες όσο στην Ελλάδα.

Τι αποτυπώνεται λοιπόν στη θλιβερή πρωτιά της Ελλάδας στους τρεις πίνακες; Αποτυπώνεται το χάσμα που βίωσε μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού την προηγούμενη δεκαετία μέχρι σήμερα. Στα χρόνια 2010-14, το χάσμα ανάμεσα στις προσλαμβάνουσες της κοινωνίας για την κρίση, τις αιτίες και διεξόδους από αυτήν, και την φιλομνημονιακή προπαγάνδα των συστημικών μέσων. Στα χρόνια 2015-19 με την εξόφθαλμα μεροληπτική, αντι-ΣΥΡΙΖΑ στάση των ίδιων μέσων. Μετά τις 7 Ιουλίου με την αποσιώπηση της αντιπολίτευσης.

Η επιτυχία της εκστρατείας στην ανάδειξη του εκλεκτού τους, Κυριάκου Μητσοτάκη, διόλου δεν την  ανέκοψε. Συνεχίζεται με άλλο περιεχόμενο. Όσοι δεν ακολουθούν το χορό τώρα στραγγαλίζονται ευκολότερα.

Δεν είναι πια το μακεδονικό, το 4ο μνημόνιο που δεν υπήρχε, η κατάσταση στη Μόρια κι ας είναι τώρα τρισχειρότερη, ούτε ο βαθύς πόνος για τη μεσαία τάξη. Συνεχίζεται όμως αμείωτη η συστηματική στοχοποίηση του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ από συγκεκριμένα μέσα και δημοσιογράφους, σαν το πρόβλημα στην Ελλάδα να είναι η αντιπολίτευση και ο αρχηγός της. Δεκάδες άρθρων (μετρημένα!) αναρωτώνται εν χορώ ένα μήνα τώρα, σαν σε διατεταγμένη υπηρεσία, τι θα είχαμε απογίνει αν στη θέση του Μωυσή-Μητσοτάκη ήταν ο Τσίπρας, ο Πολάκης κλπ. Οι κακές ειδήσεις για την κυβέρνηση κρατούν πολύ λίγο. Το σκάνδαλο των βάουτσερ μετατράπηκε σε ρεπορτάζ για το τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ με τα ΚΕΚ όταν ήταν κυβέρνηση. Και η επιδείνωση της οικονομίας με επίσημα στοιχεία για το πρώτο εξάμηνο της ΝΔ, πολύ πριν τον κορονοϊό, πανηγυριζόταν καθημερινά και στη διαπασών ως απογείωση της οικονομίας. Ποιος θα το θυμάται αυτό με τέτοια μίντια;