Τις τελευταίες εβδομάδες, όλο και περισσότερο αυξάνονται οι μαθητικές κινητοποιήσεις, τόσο σε επίπεδο καταλήψεων –πλέον μιλάμε για περίπου 850-900 πανελλαδικά- αλλά και κλιμακώνοντας την δράση τους κάθε εβδομάδα με μαζικές κινητοποιήσεις στο κέντρο της Αθήνας. Οι καταλήψεις διαχρονικά ήταν ο τρόπος πάλης και έκφρασης των μαθητών παίζοντας μεγάλο ρολό στο γενικότερο κίνημα αντίδρασης της εκάστοτε εποχής. Από τις καταλήψεις στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις το ’98-’99 ενάντια στα μετρά Αρσένη, όπως επίσης και το μαζικό κίνημα ενάντια στο άρθρο 16 το 2006, το οποίο είχε αποκτήσει πλατιά χαρακτηριστικά καθώς τον αγώνα την μαθητικής και φοιτοιτώσας νεολαίας έφτασαν να στηρίζουν και τα συνδικάτα. Ας μην ξεχνάμε επίσης, την εξέγερση που έλαβε χώρα τον Δεκέμβρη του 2008 όταν ο 15χρονος μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος έπεσε νεκρός στα Εξάρχεια από σφαίρα ειδικού φρουρού. Όταν το κράτος έδειξε το πιο σκληρό του πρόσωπο, μέσα από τον άδικο χαμό του Αλέξανδρου αποκρυσταλλώθηκε η αγωνία και η αντίδραση μιας ολόκληρης γενιάς, με βασικό αίτημα ένα καλύτερο μέλλον.
Στο σήμερα, το μαθητικό κίνημα είναι για άλλη μια φορά στην πρώτη γραμμή. Τα βασικά αιτήματα των μαθητών αυτή τη φορά ακουμπάνε όλη την κοινωνία εκκινώντας από τον πυρήνα του σχολείου και απλώνονται παντού. Η πανδημία και η διαχείριση της κυβέρνησης δείχνει ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική που ασκείται, όχι μόνο είναι επιζήμια για την κοινωνία, αλλά βάζει σε κίνδυνο και την ιδιά την ανθρώπινη ζωή στο βωμό του κέρδους και της ιδεολογικής της ηγεμονίας. Τα διαχρονικά αιτήματα των μαθητών, μιλώντας για κατάργηση της βάσης του 10, καμία εξίσωση δημοσίων και ιδιωτικών πανεπιστήμιων, να μην υπάρξει ανοιχτό πεδίο στην ιδιωτική πρωτοβουλία μέσα στην δημοσιά εκπαίδευση, είδαμε ότι η κυβέρνηση τα έκανε πράξη με αφορμή τον κορωνοϊό.
Για άλλη μια φορά, οι νεοφιλελεύθερες πολίτικες λειτουργούν ακριβώς με την ίδια μεθοδολογία. Κάνουν την κρίση ευκαιρία, με σκοπό να διαλύσουν ακόμα και το τελευταίο απομεινάρι κοινωνικού κράτους που μέσα από διαχρονικούς αγώνες, έχει κερδίσει η ελληνική κοινωνία. Οι απαιτήσεις των μαθητών, δεν πρέπει να μείνουν στο ράφι, για άλλη μια φορά. Ο καθένας και η καθεμιά μας οφείλει να κατανοήσει τον λόγο ύπαρξης της ίδιας της αντίδρασης και εξηγούμαι. Ο κοινωνικός αναβρασμός στο οποίο εισέρχεται η χώρα είναι απόρροια της πολιτικής που ασκεί η κυβέρνηση. Όταν βασικά και αυτονόητα πράγματα τίθενται υπό αμφισβήτηση, όπως λογού χάριν, δωρεάν τεστ για τον κορωνοϊό, δωρεάν παροχή μασκών στα σχολεία και στους χώρους δουλειάς, προσλήψεις δάσκαλων, καθηγητών και υγειονομικών υπάλληλων, επιτάξεις ΜΕΘ, με την ύφεση να φτάνει το 15,2% όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι τα παραπάνω συνθέτουν μια τρομακτικά ασταθή συνθήκη για το που βαδίζει η χωρά το επόμενο διάστημα.
Η νεολαία αυτή τη φορά οφείλει και πρέπει να γίνει η αιχμή του δόρατος ενάντια στην καταπίεση της νέας κανονικότητας. Για τις γενιές της κρίσης, για τις επόμενες γενιές, πρέπει να διεκδικήσουμε και να αγωνιστούμε για έναν κόσμο που θα μας χωράει όλους και όλες. Να αφουγκραστούμε τις ανάγκες της κοινωνίας και να δομήσουμε την δική μας κανονικότητα, χωρίς ανισότητες, χωρίς διαχωρισμούς. Να δομήσουμε των κόσμο των πολλών. Με παρεμβάσεις στα σχολεία, στηρίζοντας τον αγώνα των μαθητών και από συνδικάτα, συλλόγους γονέων, φορείς από γειτονίες. Μόνο αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα!
*Βασίλης Γλέζος, μέλος της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ.
