Το ότι έχασε μαζί και κάθε προσδοκία για πρόκριση στα τελικά του Euro 2016 (ήδη είναι τελευταία στον όμιλό της, με μόλις 1 βαθμό) είναι το λιγότερο. Το περισσότερο είναι η πλήρης απαξίωση μιας ομάδας, που τα τελευταία 12 χρόνια πέτυχε πράγματα και θαύματα, καθώς και ο πρωτοφανής ποδοσφαιρικός διασυρμός της σε παγκόσμιο επίπεδο.
-Ποδοσφαιριστές που στις ομάδες τους διακρίνονται, όταν καλούνται στην Εθνική από το καλοκαίρι και μετά, συμπεριφέρονται σαν να κάνουν αγγαρεία.
-Ένας διεθνώς καταξιωμένος προπονητής που μοιάζει να αντιμετωπίζει την ομάδα σαν δοκιμαστικό σωλήνα.
-Μια διοίκηση της ΕΠΟ, έρμαιο του κάθε διαπλεκόμενου μεγαλοπαράγοντα και ταυτόχρονα έκθετη για σειρά πράξεων και παραλήψεων.
Κανείς από τους παραπάνω δεν θα μπορούσε από μόνος του να κουβαλήσει το βάρος αυτού του ...επιτεύγματος. Και γι αυτό, ο καθένας από τους τρεις αυτούς συντελεστές έχει το δικό του –μικρότερο ή μεγαλύτερο– μερίδιο ευθύνης.
Από το ματς (τρίτη εντός έδρας ήττα, σε ισάριθμα παιχνίδια) αξίζει να επισημανθεί το γεγονός ότι πριν το γκολ (61' Έντμουντσον), η ομάδα των Νησιών Φερόε είχε και δοκάρι (51' Μπεντζάμινσεν), αλλά και δύο σπουδαίες ευκαιρίες.
Η υποτυπώδης ελληνική αντίδραση καταγράφηκε μετά το 0-1 με δύο τελικές του Κονέ (στο 69' πλασέ – άουτ, μέσα στη μικρή περιοχή και στο 89' δοκάρι).
Κατά πάσα πιθανότητα, ήταν και το τελευταίο επίσημο ματς στον πάγκο της Εθνικής, του (με σπουδαία καριέρα μεν, αλλά εντελώς αποτυχημένου στην περίπτωσή μας) Κλαούντιο Ρανιέρι, αν και ο ίδιος δήλωσε λίγο μετά τη λήξη του αγώνα, ότι δεν σκοπεύει να παραιτηθεί.
Κατά πάσα βεβαιότητα, δεν θα είναι το τελευταίο επίσημο ματς της Εθνικής, με την παρούσα διοίκηση της ΕΠΟ. Το γεγονός ότι η Εθνική αγγίζει τα χειρότερα επίπεδα της ιστορίας της, δεν αναμένεται να προκαλέσει τέτοιου μεγέθους κλυδωνισμούς...
