ΟΙ ΠΟΙΝΕΣ ΠΟΥ αναγγέλθηκαν ήταν αντάξιες της απαξίας της ενοχής του διευθυντηρίου της Χρυσής Αυγής. Η δημοκρατία δεν εκδικείται. Δεν είναι και κορόιδο όμως. Τιμωρεί δίκαια. Και αυτό έκανε. Νίκησε και γιορτάζει.

Κι όμως, πάνω στη γιορτή της νίκης, χρειάστηκε μόνο το «επεισόδιο Κοντονή», με τις καταγγελίες του ότι οι Χρυσαυγίτες «θα πέσουν στα μαλακά», με υποτιθέμενες ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ, για να ξεκινήσει η γνωστή κλοτσοπατινάδα. Η κυβέρνηση άρπαξε την ευκαιρία να μας θυμίσει τη θεωρία των δύο άκρων σε όλες τις παραλλαγές της: από τις πιο ευτελείς και δυσώδεις ως τις πλέον επιστημονικοφανείς και εύπεπτες. Και μάλιστα δια στόματος κυβερνητικού εκπροσώπου...

ντί λοιπόν η συντηρητική παράταξη να αρπάξει την μοναδική ιστορική ευκαιρία που της δίνει η δικαστική απόφαση προκειμένου να εξατμίσει αυτά που ο Ευάγγελος Αβέρωφ είχε κάποτε αποκαλέσει «ακροδεξιά σταγονίδια», αντί να στείλει ένα μήνυμα δημοκρατικής αυστηρότητας στους βραχίονες του βαθέος κράτους που χρόνια εξασφάλιζαν ατιμωρησία στην Χρυσή Αυγή, σε ένα μικροπολιτικό κρεσέντο, βρήκε τον φταίχτη: ΣΥΡΙΖΑ. Πλέον, η ΝΔ δεν ασχολείται καν με τη Χρυσή Αυγή. Με τον ΣΥΡΙΖΑ πάλι ασχολείται.

Αυτό είναι πολιτικά αισχρό αλλά όχι ιστορικά πρωτοφανές: ενίοτε η Δεξιά μπαίνει σε δίλημμα και συχνά μεταξύ της «αριστερής απειλής» και της «ακροδεξιάς εκτροπής» συμβιβάζεται με τη δεύτερη. Η νεότερη ευρωπαϊκή πολιτική ιστορία προσφέρει πολλά τέτοια παραδείγματα. Αν ο Κ. Μητσοτάκης θέλει τέτοια Δεξιά όμως για να εξουθενώσει τον πολιτικό του αντίπαλο, αυτή θα τον καταπιεί αμάσητο.

Στη μοναδική ιστορική στιγμή που βιώνουμε, αναδεικνύεται η εικόνα ενός μίζερου πολιτικού κόσμου που δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τη σπουδαιότητα της ποινικής καταδίκης, ύστερα από 40 χρόνια ατιμωρησίας. Μιας δημοκρατίας χωρίς τη στοιχειώδη αυτοπεποίθηση να ιεραρχήσει το μείζον από το έλασσον.

Η Άκρα Δεξιά μετά το ισχυρό χτύπημα που δέχεται με τη δικαστική απόφαση, παίρνει ανάσες ηθικής αναβάπτισης μέσω του αντικατοπτρισμού της στην Αριστερά, στον οποίο προβαίνει η ΝΔ. Κανείς δεν κέρδισε σχετικοποιώντας τα αίσχη του φασισμού – εκτός από τον ίδιο τον φασισμό. Ο κατευνασμός της Άκρας Δεξιάς είναι ιστορική αυτοχειρία ακόμη και αν βραχυπρόθεσμα μπορεί να βοηθάει την ενότητα της συντηρητικής παράταξης. Όσο κι αν μας φαίνεται στα όρια του τακτικά αφελούς σήμερα, έχει νόημα να το θυμίζουμε.

Εντάξει, το ξέρουμε πως ο αντιφασιστικός αγώνας δεν είναι το πολιτικό φόρτε της Δεξιάς αλλά από την άλλη, στη συντηρητική πολιτική κληρονομιά ανήκει και η διορατικότητα ενός Τσόρτσιλ και ο εθνικός αντιναζισμός ενός Ντε Γκολ. Έτσι δεν είναι;