Ολόκληρη η ομιλία της Κατ. Ιγγλέζη:
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι καλημέρα.
Συζητάμε σήμερα ένα σχέδιο νόμου που μας φέρνει σε κάθε του άρθρο αντιμέτωπους με το ερώτημα: πόσο ανοιχτή είναι η αγκαλιά μας και η καρδία μας, ατομικά και συλλογικά, για να στηρίξουμε και να προστατεύσουμε όλα αυτά τα παιδιά που για πολλούς και διάφορους λόγους δεν βρίσκονται με την οικογένειά τους; Με ποιο τρόπο μπορούμε να βάλουμε ένα λιθαράκι ώστε να διορθωθούν τα κακώς κείμενα του παρελθόντος; Και προφανώς δεν θέτω το ερώτημα με τη λογική της ευσπλαχνίας και της φιλανθρωπίας. Το ερώτημα αυτό είναι βαθύτατα κοινωνικό, είναι ερώτημα περί κοινωνικής αλληλεγγύης και συλλογικής ανάληψης της ευθύνης που έχουμε απέναντι στα παιδιά.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Δε νομίζω ότι κανείς σε αυτή την αίθουσα, κι αυτό φάνηκε και στις συζητήσεις που έχουν προηγηθεί στις επιτροπές, θα διαφωνήσει με την ανάγκη προστασίας των παιδιών. Το ερώτημα όμως είναι: η καλή αυτή πρόθεση που έχουμε πως εφαρμόζεται στην κοινωνία και στην πράξη. Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν, οι διατάξεις που δίνουν τη δυνατότητα συγκέντρωσης και οργάνωσης των δεδομένων είναι το πρώτο βήμα στην κατεύθυνση επίλυσης –αν μπορούμε να το πούμε αυτό- του προβλήματος. Και όταν αναφέρομαι σε πρόβλημα, δεν αναφέρομαι στην αιτία για την οποία τα παιδιά βρίσκονται δίχως οικογένεια. Θεωρώ ότι αυτή είναι μια πολύ σημαντική αλλά διαφορετική συζήτηση. Πρόβλημα εννοώ την οργάνωση και τον έλεγχο της διαδικασίας αναδοχής και τεκνοθεσίας. Ως εκ τούτου τα μητρώα που θεσπίζονται τα θεωρώ σημαντικά. Μέσα από μια συγκροτημένη διαδικασία καταγραφής δεδομένων, θα μπορέσουμε να έχουμε εικόνα της πραγματικότητας ώστε να οδηγηθούμε στη λήψη αποφάσεων.
Εξίσου σημαντική όμως είναι και η θέσπιση του «Εθνικού Συμβουλίου Αναδοχής και Υιοθεσίας» που αποτελεί το επιτελικό όργανο για την χάραξη πολιτικής για την αναδοχή και την τεκνοθεσία. Παράλληλα όμως οι διαδικασίες έχουν και αποκεντρωμένο χαρακτήρα, καθώς τα μητρώα και τα αιτήματα των ενδιαφερόμενων διασυνδέονται μεταξύ των Κέντρων Κοινωνικής Προστασίας και των Κοινωνικών Υπηρεσιών των Περιφερειών. Στόχος σε κάθε περίπτωση είναι η επιτάχυνση των διαδικασιών προς όφελος των παιδιών. Και το όφελος των παιδιών συνίσταται στο να βρεθούν σε ασφαλές οικογενειακό πλαίσιο το ταχύτερο δυνατό. Συνίσταται στην αποφυγή της εισόδου τους σε ίδρυμα. Κι αυτό για να γίνει χρειάζεται τη συνεργασία πολλών και διαφορετικών φορέων του δημοσίου αλλά και ευρύτερα.
Η απαξίωση και υποστελέχωση των κρατικών δομών είναι γεγονός στο οποίο κανείς δεν εθελοτυφλεί. Κι αυτό βαραίνει όλες τις κυβερνήσεις διαχρονικά. Σε κάθε περίπτωση όμως, το νομοσχέδιο αυτό δεν επιχειρεί να καταργήσει τις κρατικές δομές ούτε και τον αναγκαίο κρατικό έλεγχο, αλλά να μειώσει τον χρόνο των διαδικασιών με γνώμονα, όπως ήδη ανέφερα, την προστασία των παιδιών και την ένταξή τους σε ασφαλές οικογενειακό πλαίσιο καθώς και τη θεσμική και επιστημονικά ορθή κατοχύρωση της διαδικασίας. Ως εκ τούτου το διαχρονικό αίτημα για ενίσχυση των κρατικών δομών που θα υποστηρίζουν αυτές τις διαδικασίες θα με βρίσκει πάντα σύμφωνη.
Όμως είναι απαραίτητο να έχουμε στην οπτική μας τη διεπιστημονική στελέχωση των αρμόδιων υπηρεσιών και φορέων καθώς και τη διεπιστημονική συνεργασία. Το ζητούμενο συνάδελφοι δεν είναι μόνο το παιδί να πάει σε μια ανάδοχη οικογένεια. Το μεγάλο ζητούμενο για εμάς, ως κοινωνία, είναι η ολιστική υποστήριξη των οικογενειών αυτών- και των γονεϊκών και των ανάδοχων και σαφώς και των ίδιων των παιδιών. Σε αρκετές περιπτώσεις πρέπει να διερευνάμε και τους όρους που θα οδηγήσουν το παιδί πίσω στη γονεϊκή του οικογένεια και να δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για αυτό. Για το λόγο αυτό θα πρέπει η κάθε οικογένεια να υποστηρίζεται από διεπιστημονική ομάδα, με σταθερότητα, ώστε η αναδοχή ως κοινωνικός θεσμός να κατέχει τη θέση που της αρμόζει.
Σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να υπάρξει ρητή πρόβλεψη για την ολιστική υποστήριξη και την παρακολούθηση της οικογένειας συστηματικά καθώς και για την παρακολούθηση της οικογένειας σε σχέση με την εξέλιξη του θεσμού της αναδοχής.
Συνάδελφοι,
Το νομοσχέδιο αυτό που ακουμπάει πυρηνικά ζητήματα της κοινωνίας μας, για ακόμα μια φορά προκάλεσε τα πιο συντηρητικά ανακλαστικά. Πολύ εύκολα κανείς μπορεί να αποπροσανατολίσει τη συζήτηση στο αν ομόφυλα ζευγάρια δικαιούνται να είναι ανάδοχοι ή και να προχωρήσουν σε τεκνοθεσία. Αποδεικνύεται για ακόμα μια φορά ευκολότερο να μιλήσουμε για διακρίσεις, παρά για το τι πραγματικά σημαίνει να είναι ένας άνθρωπος ικανός να γίνει ανάδοχος γονέας ή να τεκνοθετήσει. Όμως έχει παρέλθει προ πολλού η εποχή αυτών των συζητήσεων. Οφείλουμε συνάδελφοι να μιλάμε για τους όρους με τους οποίους που ομόφυλα ζευγάρια, αλλά και άνθρωποι που έχουν επιλέξει να ζουν εκτός γάμου, να γίνονται ανάδοχοι γονείς και να τεκνοθετούν, όπως και κάθε άλλο ζευγάρι. Να θέσουμε τους όρους που σαν κοινωνία προκρίνουμε ώστε οι επιλογές της τεκνοθεσίας και της αναδοχής να υποστηρίζονται από σύγχρονα δημόσια διεπιστημονικά δίκτυα. Η διάθεση για να προσφέρει κανείς αγάπη και αγκαλιά δεν διακρίνει έμφυλες ταυτότητες και πιστοποιητικά γάμου.
Έχουμε υποχρέωση να εκσυγχρονίζουμε θεσμούς, να τεκμηριώνουμε επιστημονικά τις προσεγγίσεις μας, να αφουγκραζόμαστε την κοινωνία που προχωράει και να δώσουμε τη μάχη, να γίνουν πράξη τα περισσότερα από όσα γράφονται σε ένα νομοσχέδιο.
Ευχαριστώ.
