«…φανερά ἐστι τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ τέκνα τοῦ διαβόλου. πᾶς ὁ μὴ ποιῶν δικαιοσύνην οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ Θεοῦ…»Ιωάννου Α΄ 3,10
Πασίγνωστα πράγματα για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, όχι όμως και για τους υπολοίπους: η Πανελλήνιος Ένωσις Θεολόγων(ΠΕΘ), αυτή η οποία λέει «όχι στον γκεμπελικής εμπνεύσεως προσηλυτισμό των μαθητών στην πολυθεΐα της πολυθρησκείας», δεν είναι παρά μια σκληρή, υπερσυντηριτική σέχτα από αμύντορες όλων εκείνων που η επίσημη εκκλησία θα έπρεπε, λογικά, να θέλει να ξεχάσει. Και που ο θεός τους, εάν υπάρχει, είναι, κατά Γιοζέφ Προυντόν, «ουσιαστικά εχθρικός στην ανθρώπινη φύση».
Αυτοί, λοιπόν, οι φονταμενταλιστές της ΠΕΘ, που καλούν «τον Ορθόδοξο Ελληνικό λαό να αντισταθεί στην κυβερνητική φαλκίδευση των ανθρωπίνων - ατομικών δικαιωμάτων του», προ 8 ή 9 ετών, κατακεραύνωναν επίσης ως ανθελληνικά εκείνα ακριβώς τα σχολικά εγχειρίδια που τώρα μετά πάθους υπερασπίζονται. Στέκουν εχθρικά απέναντι σε όποια πρόοδο της κοινωνίας, διαρρηγνύοντας επί της ουσίας τη σχέση τους με τη νέα γενιά, και όχι μόνο. Η Ελλάδα της πολυπολιτισμικότητας και της προσφυγιάς, που επιτάσσει σεβασμό στην ετερότητα, στον αδελφό τον ελάχιστο, του Αλλάχ ή του Βούδα, γι’ αυτούς είναι μια χώρα της οποίας ο πληθυσμός απειλείται. Οι μελανές ουλές που άφησαν στην Εκκλησία της Ελλάδας οι φιλοχουντικοί και οι πάσης φύσεως άλλοι δεσποτάδες, έρχονται, με νέο μανδύα, μπροστά στα μάτια της κοινωνίας ξανά.
Αλλά, ευτυχώς, στους κόλπους των επιστημόνων θεολόγων υπάρχει και η άλλη άποψη, εκείνη που εκφράζεται μέσα από τον «Πανελλήνιο Θεολογικό Σύνδεσμο "Καιρός"». Εδώ οι εκπαιδευτικοί, επίσης χριστιανοί στο θρήσκευμα, σε κοινή γραμμή με το Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ, συμφωνούν με τον εκσυγχρονισμό του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία. Θεωρούν, από κοινού, ότι «τα νέα Προγράμματα Σπουδών, τα οποία έχουν ήδη ολοκληρωθεί υπό την αιγίδα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, βρίσκονται στη σωστή κατεύθυνση (…) και υπηρετούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις στοχεύσεις του μαθήματος».
Είναι οι του «Καιρού» ολιγότεροι από εκείνους της ΠΕΘ; Τουναντίον, θα έλεγε κανείς. Οι πιο πολλοί θεολόγοι εκπαιδευτικοί όχι μοναχά κατανοούν την αναγκαιότητα της εποχής, αλλά και, επιστήμονες όντες, στενεύονται στο ρόλο του κατηχητή της μιας και μόνον ομολογίας. Και, αν είναι χριστιανοί, πιστεύουν ότι διακονούν με τον καλύτερο τρόπο τον θεό τους εάν ποιούν τη δικαιοσύνη σεβόμενοι τις πεποιθήσεις του Άλλου και όχι εμμένοντας εγωικά στο δικό τους πιστεύω.
Στην ιδανικά ανεξίθρησκη κοινωνία, οι θεολόγοι –χριστιανοί, άθεοι ή ό,τι άλλο- θα έπρεπε, φυσικά, να κρατούν ίσες αποστάσεις από όλους τους θεούς της γης –άρα και οι αντίστοιχες πανεπιστημιακές σχολές. Αλλά επειδή ετούτο βραδυπορεί χαρακτηριστικά, προσκρούοντας στα εξαρτημένα ανακλαστικά της φοβικότητας για το όριο της εξουσίας της Εκκλησίας, οι προοδευτικές φωνές, όπου υπάρχουν, είναι μάλλον χαμηλές.
Εδώ, η ευθύνη του αρχιεπίσκοπου Ιερώνυμου είναι μεγάλη. Και το λάθος του, να ταυτίζεται κάθε φορά με τις χειρότερες φράξιες της ιεραρχίας, απροσμέτρητο.
«Η σκοτία ετύφλωσε τους οφθαλμοὺς αυτού» και δεν βλέπει, μπρος στα μάτια του, τη μισαλλοδοξία και τις σκοπιμότητές της ή ήταν πάντοτε ένας από αυτούς και το επιδεικνύει στα κρίσιμα; Η ΠΕΘ, με την οποία συνταυτίστηκε δημόσια, εκθέτει τους πάντες: τους θεολόγους εκπαιδευτικούς, τους ιεράρχες, την εκκλησία, την ίδια την εικόνα του Χριστού, εφόσον εμφανίζονται υπερασπιστές του, και προπαντός τον ίδιο τον Ιερώνυμο. Μακριά από τις ανάγκες του λαού, σμικρός τω πνεύματι, προσυπογράφει την προϊούσα απαξίωσή του.
Το χριστεπώνυμο πλήθος, ο κυρίαρχος λαός δηλαδή, πολύ μπροστά απ’ ό,τι γενικώς θεωρείται, άλλα ζητεί: οι –πλούσιοι- άρχοντες της Εκκλησίας να πάψουν να ασχολούνται με τις προσοδοφόρες εργολαβίες των κοσμικών, να στέκουν ελεήμονες, αδιάκριτα, στο πλάι των αναξιοπαθούντων και να αφήσουν ήσυχη την Πολιτεία και την επιστήμη να μάθει γράμματα τη νέα γενιά.
