Έχω γυρίσει έξι μέρες και ακόμα δεν ξέρω ακριβώς πώς να τα πω.
Φεύγοντας για λίγο μακριά από την Ελλάδα μου δόθηκε η δυνατότητα να επαναπροσδιορίσω τη ζωή μου εδώ. Να δω αυτά που με προβληματίζουν εδώ, στις πραγματικές τους διαστάσεις. Δεν το προσπάθησα καθόλου, έγινε από μόνο του.
Όταν έφτασα στο Βερολίνο μπήκα στο μετρό προς το κέντρο και κάπου εκεί είδα το πρώτο γκράφιτι. Σφίχτηκε το στομάχι μου. Με έπιασε αυτό που με πιάνει από τότε που γύρισα από την Αγγλία. Ένα «εδώ συμβαίνουν όλα και εγώ δεν είμαι εδώ». Όλα αυτά από ένα γκράφιτι σε ένα κτίριο. Ήταν τόσο απλό.
Το Βερολίνο είναι γεμάτο από γκράφιτι και στένσιλ. Street Art, παντού. Ζωγραφιές και χρώματα σε κάθε κτίριο, πολυκατοικία, τοίχο. Στο κατά τ’ άλλα δυστοπικό αστικό τοπίο έχουν ρίξει πολύ χρώμα. Πολλά «εδώ συμβαίνουν όλα και δεν είμαι εδώ» δηλαδή.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Σε αυτήν την πόλη μοιάζει να έχουν τελειώσει με τα στερεότυπα. Αυτός που έχει ροζ μαλλιά δεν έχει μπλέξει με τα ναρκωτικά και αυτός με το skinny παντελόνι δεν είναι απαραίτητα γκέι. Ο αναρχικός με τη μαυροκόκκινη στο μπαλκόνι δεν είναι τρομοκράτης και στο δρόμο με τα ακριβά μαγαζιά και τους χίψτερ είναι οκ να υπάρχει ένα καφέ κολεκτίβα και μια κατάληψη. Οι τιμές είναι αλλιώς. Η μπύρα κοστίζει 2,50 ευρώ, η πιτσαρία με την il manifesto στους τοίχους έχει την πίτσα 5,50 ευρώ και την Κυριακή στο παζάρι πουλάνε αντίκες με 20 ευρώ. Μοιάζει ή είναι όντως καλύτερα.
Ξέρω πως το εξωτερικό όταν το διαλέγεις για μόνιμα είναι αλλιώς. Το έζησα και μετά γύρισα. Το «εδώ συμβαίνουν όλα και δεν είμαι εδώ» γίνεται «εδώ συμβαίνουν όλα και είμαι εδώ» αλλά δεν είναι ακριβώς όπως το φανταζόσουν. Δεν είναι τόσο άνετο, τόσο εύκολο, τόσο απλό. Είναι καλύτερα στην αρχή, μετά ξεχνάς γιατί έφυγες και θέλεις να γυρίσεις. Τουλάχιστον αυτό συνέβη σε μένα.
Αν η κατάσταση στην Ελλάδα ήταν αλλιώς. Αν η κατάσταση στην Ελλάδα ήταν αλλιώς δεν θα σκεφτόμουν να φύγω παρόλο που δεν έχω μόνιμη δουλειά και το επίδομα σε λίγους μήνες τελειώνει. Εδώ είναι οι φίλοι μου, εδώ ο ήλιος σκέφτομαι συνήθως.
Όμως η κατάσταση δεν είναι αλλιώς. Είναι αυτή που είναι. Με τον Σαμαρά και τον Δένδια, τους νεοναζί και τους υποστηρικτές τους, ένα 30% ανεργία που προσπαθεί να βαπτιστεί ανάπτυξη, θλίψη, φόβο, απόγνωση, διχασμό. Δεν είναι εύκολο να αντέξεις. Στο κάνουν όλο και πιο δύσκολο. Εκεί που λες πως πέρασαν το όριο, γίνεται κάτι χειρότερο. Ο φασισμός τους δεν έχει τέλος. Κάποιες μέρες ονειρεύεσαι πως κάπου άλλου είναι καλύτερα. Το κάπου έχει όλα αυτά που θες. Είναι η πιο προοδευτική και ελεύθερη κοινωνία. Οι άνθρωποι αγαπιούνται και μοιράζονται και νοιάζονται. Στο κάπου υπάρχει η δυνατότητα να είσαι ότι θες και να ζεις από αυτό. Το κάπου δεν υπάρχει.
Πριν φύγω για το Βερολίνο σκέφτηκα μήπως εκεί βρω το κάπου μου. Δεν είναι ούτε αυτό. Ο καιρός έχει κατήφεια εκεί. Άσε που για να νοικιάσεις σπίτι η γραφειοκρατία είναι απίστευτη, άσε που δεν μπορείς να κατεβάσεις μουσική ή σειρές γιατί σε κυνηγάνε με πρόστιμα, άσε που αυτό, άσε που το άλλο (δεν έχω κάτι πολύ σημαντικό να πω. Μοιάζει ή είναι καλύτερα).
Δεν είναι εκεί το κάπου μου λοιπόν. Δεν είναι ούτε εκεί δηλαδή.
Γύρισα πίσω λοιπόν. Την Κυριακή πήγα μέχρι το Φλοίσβο. Εκεί, δεν έχουν τελειώσει τα στερεότυπα. Οι γυναίκες ακολουθούν πιστά το πασμίνα /μπαλαρίνα και οι άντρες το ρέιμπαν /γυμναστήριο. Κοιτιούνται μεταξύ τους με την άκρη των ματιών τους να δουν ποιος είναι ο πιο γαμάτος. Οι άνθρωποι μαζεύονται στις καφετέριες και αφήνουν τις προβλήτες άδειες. Έχουν μπροστά τους τη θάλασσα και εκείνοι στοιβάζονται στα Friday’s. Η μαρίνα του φλοίσβου είναι το αντίθετο του Friedrichsein.
Το Friedrichsein μοιάζει ή είναι καλύτερα. Χτες συνάντησα τον Μάρτιν. Γερμανός που ζει στο Βερολίνο και ήρθε για λίγο στην Ελλάδα. Μα τι σε ενθουσίασε στο Βερολίνο με ρώτησε; Σαν να μου έλεγε, πώς θα μπορούσε να σου αρέσει πιο πολύ από εδώ; Μιλήσαμε λίγο για την κατάσταση εκεί. Για τις εξώσεις, τα επιδόματα, την πολιτική κατάσταση. Τα ίδια είναι παντού. Τα ίδια θέματα ίσως με άλλους αριθμούς αλλά η βάση ίδια. Το επίδομα ανεργίας πολύ πιο υψηλό αλλά προκειμένου να μην είσαι στατιστικό τους, μπορεί να σε σπρώξουν να πας σε δουλειά που δε σε πληρώνει αρκεί μόνο να φαίνεσαι εργαζόμενος. Πίσω από τα μνημεία εξιλέωσης από τη ναζιστική κατοχή υπάρχει μια βρώμικη ιστορία. Όταν λέει φτιάξανε το Μνημείο Ολοκαυτώματος, μέσα σε λίγες μέρες γέμισε από γκράφιτι. Ρίξανε λοιπόν πάνω σε όλους του τοίχους ένα ειδικό χημικό που δεν γινόταν να τους βάψεις πια. Η εταιρεία που έφτιαχνε και έδωσε αυτό το χημικό για το Μνημείο Ολοκαυτώματος ήταν η ίδια που επί Χίτλερ παρείχε το Zyclon B, χημικό που χρησιμοποιούταν από τους ναζί για να πνίξει τους Εβραίους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και αυτά είναι μόνο λίγα από αυτά που μου είπε.
Οι κοινωνίες πάσχουν από τα ίδια προβλήματα παντού. Δεν θα έχεις αυτά, θα έχεις άλλα. Το θέμα είναι με ποια μπορείς να ζήσεις, εκεί καταλήγω.
Όλα καλά εδώ, λέω και το εννοώ. Δε ξέρω για πόσο. Για όσο.
Πηγή: enfo.gr
