to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Κάποιες δεν μπορούν να «Μένουν Σπίτι»

Για κάποιες γυναίκες, το σπίτι δεν είναι καταφύγιο. Δεν είναι safe space. Και πώς να είναι, όταν αναγκάζονται να περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους με τον κακοποιητή τους;


Μένουμε σπίτι, λοιπόν. Και καλά κάνουμε.

Τηρούμε ευλαβικά τα μέτρα προστασίας, περιορίζοντας τις εξόδους μας για να προφυλαχθούμε από τον κορωνοϊό. Και καλά κάνουμε.

Το σπίτι μας, αν τηρούμε τις προφυλάξεις και τους κανόνες υγιεινής, αποτελεί το καταφύγιό μας. Το «safe space» στο οποίο αυτές τις περίεργες μέρες μπορούμε να δουλέψουμε, να χαλαρώσουμε, να ζήσουμε βρε αδερφέ, με τις όποιες στερήσεις μας επιφέρει αυτή η υγειονομική κρίση, αλλά χωρίς να φοβόμαστε για την υγεία μας.

Όμως αυτό δεν ισχύει για όλους.

Για κάποιες γυναίκες, το σπίτι δεν είναι καταφύγιο. Δεν είναι safe space. Και πώς να είναι, όταν αναγκάζονται να περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους με τον κακοποιητή τους;

Για όλους τους υπόλοιπους, τα περιοριστικά μέτρα σημαίνουν στέρηση μίας εξόδου για ποτό ή φαγητό, μίας βόλτας για ψώνια, μίας εκδρομής. Για εκείνες τις γυναίκες όμως, τα περιοριστικά μέτρα σημαίνουν αναγκαστική συγκατοίκηση με τον βασανιστή τους. Τα περιοριστικά μέτρα καθιστούν τη δυνατότητα διαφυγής, τη δυνατότητα καταγγελίας, ακόμη πιο δύσκολη.

Για κάποιες γυναίκες το σπίτι είναι κολαστήριο.

Το φαινόμενο δεν φαίνεται να περιορίζεται σε κάποιες μόνο χώρες. Η ενδοοικογενειακή βία δεν ακούει τα στερεότυπα· έχει τόσο παγκόσμια διάσταση που αναγκάζει και τον Γ.Γ. του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτιέρες, να απευθύνει δημόσια έκκληση σε όλες τις χώρες «να λάβουν μέτρα πρόληψης της βίας κατά των γυναικών και να προβλέψουν πού θα μπορούν να προσφεύγουν τα θύματα στο πλαίσιο του εθνικού σχεδίου δράσης τους απέναντι στην Covid-19», καθώς «τις τελευταίες εβδομάδες, καθώς επιδεινώνονται οι οικονομικές και κοινωνικές πιέσεις και εγκαθίσταται ο φόβος, ο κόσμος γνωρίζει μια τρομερή έξαρση της ενδοοικογενειακής βίας».

Πράγματι, στις περισσότερες χώρες παγκοσμίως, από τη στιγμή που ξέσπασε η κρίση του κορωνοϊού και επιβλήθηκαν μέτρα περιορισμού, τα καταγεγραμμένα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας και κακοποίησης έχουν σημειώσει δραματική αύξηση· από 20 μέχρι και 50%!

Μάλιστα, έχουν μειωθεί αισθητά οι τηλεφωνικές κλήσεις και έχουν αυξηθεί τα sms και τα e-mails, καθώς οι παγιδευμένες γυναίκες δεν μπορούν να επικοινωνήσουν τηλεφωνικά από φόβο μην γίνουν αντιληπτές από τον κακοποιητή τους.

Μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα:

Πέντε ημέρες μετά την επιβολή καραντίνας στην Ισπανία, στις 19 Μαρτίου, μία γυναίκα δολοφονήθηκε από τον σύζυγό της, μπροστά στα παιδιά της.
31 Μαρτίου, δολοφονήθηκε μία φοιτήτρια από τον σύντροφό της στην Ιταλία.
Στην Ελλάδα, έχει ήδη κατατεθεί -μετ’ εμποδίων – μία μήνυση για ενδοοικογενειακή βία και κακοποίηση. (Μετ’ εμποδίων, γιατί σύμφωνα με καταγγελία του κέντρου «Διοτίμα», στο ΑΤ αρνήθηκαν αρχικά να παραλάβουν οποιοδήποτε έγγραφο και προσπάθησαν να αποτρέψουν το θύμα και τους μάρτυρες να καταθέσουν μήνυση. Μόνο έπειτα από πιέσεις του κέντρου και τη δημοσιοποίηση του, κινητοποιήθηκε η Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών).

Μερικά, μόνο, παραδείγματα κακοποιήσεων και γυναικοκτονιών εν μέσω – όχι εξαιτίας – της καραντίνας.

Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε πως η αναγκαστική παραμονή στο σπίτι, η καραντίνα, δεν αποτελεί παρά αφορμή για αύξηση των εντάσεων και της βίας.

Οι θύτες ήταν θύτες και πριν τα μέτρα περιορισμού.

Ήταν βίαιοι και πριν την καραντίνα.

Η καραντίνα δεν αποτελεί την αιτία, αλλά τις συνθήκες, κάτω από τις οποίες εκτυλίσσεται αυτό το δράμα που πολλές γυναίκες βιώνουν. Την αφορμή. Όχι την αιτία. Και σε καμία περίπτωση δικαιολογία, όπως πολλά ΜΜΕ την παρουσιάζουν.

Από τους δυστυχώς γνωστούς σε όλους μας τίτλους, όπως «Η ζήλια όπλισε το χέρι του δολοφόνου», «Έγκλημα πάθους», «Την σκότωσε γιατί τον απάτησε», περάσαμε σε «θεματικούς», τύπου «Τη στραγγάλισε λόγω καραντίνας - Τον τρέλανε η αναγκαστική συγκατοίκηση», που αποπροσανατολίζουν από το πραγματικό πρόβλημα και αποκαρδιώνουν ακόμη περισσότερο τα θύματα από το να καταγγείλουν την κακοποίησή τους. Που ξεπλένουν τον θύτη και πολλές φορές ενοχοποιούν το θύμα.

Τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας κινδυνεύουν. Εν μέσω καραντίνας, κινδυνεύουν ακόμη περισσότερο. Δεν πρόκειται για αστείο, και δε γίνεται η ενδοοικογενειακή βία να αποτελεί αντικείμενο διακωμώδησης και χαβαλέ από «Υποφάντηδες» και τους προσκεκλημένους τους.

Οι γυναίκες αυτές δεν μπορούν να «μπουν στο ψυγείο» περιμένοντας τη λήξη του υγειονομικού συναγερμού. Χρειάζονται συμμάχους και το Κράτος οφείλει να είναι αρωγός. 

Οι αρχές πρέπει να φροντίζουν για την ασφαλή απομάκρυνση και μεταφορά των κακοποιημένων γυναικών σε ξενώνες και καταφύγια.

Σε περίπτωση πληρότητας ή καραντίνας, οι αρμόδιοι οφείλουν να εξετάσουν σοβαρά την επίταξη ή μίσθωση ξενοδοχείων ώστε να φιλοξενηθούν τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας. Ο Δήμος Αλεξανδρούπολης έχει ήδη προχωρήσει σε αυτή την ενέργεια. Αντιθέτως, ο Δήμος Αθηναίων, σύμφωνα με καταγγελία της φεμινιστικής συλλογικότητας «Καμία Ανοχή», σκοπεύει να φιλοξενεί τις κακοποιημένες γυναίκες στα υπνωτήρια αστέγων… 

Η πολιτεία μας ζητά να #μένουμεσπίτι.

Κι εμείς με τη σειρά μας της ζητάμε να φροντίσει οι κακοποιημένες γυναίκες να έχουν ένα ασφαλές σπίτι για να μείνουν.

Καμία μόνη, καμία αβοήθητη.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)