«Το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά/ μέσα στο νεράκι πλέουμε αγκαλιά», τραγουδάγανε οι Φατμέ τη δεκαετία του ’80. Το Καλοκαιράκι έμελλε να γίνει η πιο μεγάλη επιτυχία τους και κατάφερε να αντέξει στη φθορά του χρόνου, αφού σήμερα, σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, ακούγεται το ίδιο ευχάριστα. Ένα τραγούδι σύμβολο του ελληνικού καλοκαιριού, της ανάγκης των ανθρώπων για απόδραση από την καθημερινή ρουτίνα, της ανεκπλήρωτης ερωτικής επιθυμίας που τον Αύγουστο ίσως βρει το χρόνο της.

Μόνο που τον τελευταίο καιρό, δηλαδή από τότε που  ενέσκηψε το Μνημόνιο, οι στίχοι του Πορτοκάλογλου μπορεί να ακουστούν και ειρωνικά. Γιατί είναι πολλοί εκείνοι που περνάνε το καλοκαιράκι μακριά από την ακρογιαλιά, μην έχοντας την οικονομική δυνατότητα να αφήσουν την πόλη έστω και λίγες μέρες. Αυτό που πριν από λίγα μόλις χρόνια θεωρούταν αυτονόητη κατάκτηση κάθε εργαζόμενου (τα «μπάνια του λαού» έγιναν μάλιστα λήμμα στο ελληνικό πολιτικό λεξιλόγιο), μετατράπηκε σε «πολυτέλεια» την οποία μπορεί να χαίρεται μόνο ένα μέρος της κοινωνίας. Δεν είναι μόνο οι άνεργοι που δεν μπορούν να φύγουν. Είναι πολλοί οι εργαζόμενοι  που επίσης δεν μπορούν να εξασφαλίσουν το «περίσσιο» των διακοπών. Η Αθήνα δεν αδειάζει ούτε τον Αύγουστο και οι στατιστικές έρχονται να επιβεβαιώσουν την προσωπική αίσθηση του καθενός, αναδεικνύοντας τη γενική εικόνα της κατάρρευσης του εσωτερικού τουρισμού.

Ο κόσμος βέβαια προσπαθεί να βρει (ή να ανοίξει…) διεξόδους. Το χωριό της οικογένειας ξαναέγινε προορισμός των διακοπών κι οι πιο νέοι (ή όσοι αισθάνονται νέοι) απλώνουν τα σλίπινγκ μπαγκ κάτω από τον κέδρο. Ακόμα και στην πόλη όμως  «πέφτει το βραδάκι, πιάνει η δροσιά / δώσ’ μου ένα φιλάκι κι έλα πιο κοντά». Ακόμα και μέσα στον κλοιό του τσιμέντου η ζωή σαν τυφλοπόντικας σκάβει λαγούμια για να βγει εκεί έξω στον καθαρό αέρα. Ό, τι και να συμβεί, όπου και να βρίσκεσαι, τα αστέρια τον Αύγουστο είναι πιο λαμπερά και τα «σ’ αγαπώ» λέγονται πιο εύκολα από κάθε άλλη εποχή του χρόνου.

Εντούτοις, η Αθήνα παραμένει «κόμπος στο λαιμό» -έτσι κι αλλιώς είναι, πόσο μάλλον όταν δεν μπορείς να πάρεις το πλοίο για τα νησιά. Το ότι η ζωή επιμένει, δεν πάει να πει ότι είναι χαζοχαρούμενη ή εθελοτυφλεί. Βλέπει, καταλαβαίνει, επιθυμεί και οργίζεται. Δεν συνθηκολογεί με τη μιζέρια, αλλά έχει πάντα κατά νου ότι πρέπει να πάρει την εκδίκησή της για όσα της έχουν κάνει.