to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

8:17 | 15.09.2014

Κοινωνία

Καλλιτέχνες του δρόμου, μουσικές του δρόμου

Φωτογραφία-κείμενο: Άγγελος Καλοδούκας


Για τους γερμανούς ιδεαλιστές φιλόσοφους (και όχι μόνον) η μουσική είναι η ανώτερη μορφή τέχνης. Ομολογώ ότι μου αρέσει αυτή η άποψη. Η μουσική είναι ταυτόχρονα συγκεκριμένη και αφηρημένη, κάτι σαν τη ζωή δηλαδή. Έχει μια αυστηρή δομή (τουλάχιστον στη δυτική παράδοση σκέψης) άρα είναι συνεκτική και συνεπής (μιλάμε πάντα θεωρητικά). Ταυτόχρονα είναι ανοιχτή σε ερμηνείες, σε συναισθήματα, σε ιδέες. Είναι αναμενόμενη και απρόβλεπτη ταυτόχρονα.

Ωραία…

Αλλά… ας γίνω πιο συγκεκριμένος.

Ιδού ο λόγος που μου αρέσουν οι μουσικοί του δρόμου. Παίζουν όλων των ειδών τις μουσικές. Από τζαζ, κλασική, λαϊκή, ρεμπέτικη, μέχρι όλων των ειδών τις μουσικές του κόσμου. Τα κίνητρα των μουσικών είναι επίσης ανάκατα. Λόγοι οικονομικής επιβίωσης, λόγοι καλλιτεχνικής έκφρασης, ταυτόχρονα και τα δυο, όλα αξεδιάλυτα δεμένα μεταξύ τους.

Δυο περιστατικά θυμάμαι έντονα στις περιπλανήσεις μου στους δρόμους της Αθήνας με μουσικούς δρόμου. Και τα δυο συνέβησαν στην Οδό Ερμού, καθόλου τυχαία. Είναι ο δρόμος με τους περισσότερους μουσικούς δρόμου (ή έτσι τουλάχιστον νομίζω).

Το πρώτο περιστατικό.

Κατέβαινα την Ερμού και τον είδα.

Ήταν καθισμένος στα γόνατά του, είχε την κιθάρα του στα πόδια του και φώναζε, καταριόταν, έβριζε κάποιον φανταστικό συνομιλητή του. Κάτι έλεγε για τη θήκη της κιθάρας του που είχε χαλάσει, για τις ώρες που έπαιζε χωρίς κανείς να του δίνει το οτιδήποτε. Αναρωτιόταν πως θα μπορούσε, κάτω από αυτές τις συνθήκες, να επιδιορθώσει τις φθορές, να συνεχίζει να παίζει. Το ερώτημα έμενε μετέωρο, οι περαστικοί περνούσαν διαρκώς αδιαφορώντας για τα όποια ερωτήματά του. Τον έβλεπες και κυριολεκτικά σε μάτωνε. Ποιο είναι το ερώτημα, σε ποιόν απευθύνεται, ποιος νοιάζεται;

Το άλλο περιστατικό ήταν με μια γυναίκα που έπαιζε βιολί (στην Ερμού πάντα). Ήταν Αυγουστιάτικη η νύχτα. Η ζέστη αποπνικτική.

Έπαιζε υπέροχα, την πλησίασα (πολύ κοντά, δίπλα της) και πήρα μερικά πλάνα.

Με κοίταξε με μάτια άδεια, άφησε το βιολί της και ήπιε λίγο από το εμφιαλωμένο νερό που είχε στα πόδια της.

Θεέ μου…

…η ζέστη ήταν ανυπόφορη, γεμάτη υγρασία.

Οι ανάσες βαριές, δύσκολες, δύσοσμες.

Και εγώ έμεινα να την κοιτάζω, ιδρωμένος, δύσοσμος, μετέωρος.   

Για περισσότερες φωτογραφίες κλικ εδώ

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)