Τσουνάμι χτύπησε το “νησί των μακαρίων”, τη Γερμανία, στην οποία ζουν τόσο “καλά και ευχαρίστως”, όπως έγραφαν τα πλακάτ με τη φωτογραφία της Άνγκελα Μέρκελ. Όσο βαρετός ήταν ο προεκλογικός αγώνας, τόσο ζόρικα ξεκινά η μετεκλογική περίοδος.
Δεν είναι μόνο το σοκ από την εξαιρετικά καλή επίδοση της ακροδεξιάς Εναλλακτικής για τη Γερμανία, που αναδείχθηκε τρίτο κόμμα - και υπόσχεται να “κυνηγήσει” στη Βουλή τους όποιους “προδότες” κυβερνώντες και να δώσει “πίσω στους Γερμανούς” τη χώρα.
Δεν είναι μόνο η πανωλεθρία των Σοσιαλδημοκρατών (SPD) του Μάρτιν Σουλτς -αν και φαίνεται ότι όποιος κι αν ήταν στη θέση του δεν θα άλλαζε τίποτε- που έφεραν το χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα από το 1949.
Είναι και η απόλυτη αποδυνάμωση της ισχυρής κυρίας, που ένιωθε εξαιρετικά βολικά ως επικεφαλής του μεγάλου συνασπισμού και είδε την Κυριακή τους ψηφοφόρους της να της γυρνούν την πλάτη και να προτιμούν τους κεκαλυμμένους φασίστες της AfD ή τους κεκαλυμμένους δεξιούς του πάλαι ποτέ φιλελεύθερου FDP του Κρίστιαν Λίντνερ.
Είναι και η ακόμη μεγαλύτερη αποδυνάμωση του κόμματος των Χριστιανοκοινωνιστών (CSU) της Βαυαρίας, το οποίο επίσης έφερε το χειρότερο αποτέλεσμα από το 1949 - και που δηλώνει αποφασισμένο να επιβάλει στους “αδελφούς” Χριστιανοδημοκράτες (CDU) τη στροφή προς τα δεξιά, ενθυμούμενο τη δέσμευση του ιστορικού ηγέτη του Φραντς Γιόζεφ Στράους ότι “δεξιά από την CDU/CSU υπάρχει κοινοβουλευτικός χώρος μόνο για τον τοίχο”.
Είναι και η ενίσχυση του FDP, που ήταν κάποτε ένα κόμμα φιλελεύθερο και στο ζήτημα των δικαιωμάτων, εκτός από νεοφιλελεύθερο, και κυρίως ήταν ένα κόμμα βαθιά φιλευρωπαϊκό, το οποίο τώρα απλά επιμένει στην τήρηση των κανόνων της ενιαίας αγοράς και κατά τα άλλα έχει στραφεί σε μια σχεδόν... εθνικιστική οικονομική πολιτική.
Όσο για την Αριστερά και τους Πράσινους, τα δύο κόμματα που παραδοσιακά τα τοποθετούν αριστερότερα του SPD, και που έπαιζαν τον ρόλο της αντιπολίτευσης στον μεγάλο συνασπισμό την τετραετία που έληξε, το μόνο που κατάφεραν είναι να διατηρήσουν τις δυνάμεις τους, άντε να τις αυξήσουν οριακά, την ώρα που έκανε άλμα η εκλογική συμμετοχή.
Σ’ αυτή τη νέα Βουλή με τα έξι συν ένα κόμματα (το “ένα” είναι η βαυαρική CSU, αφού για πρώτη φορά ο επικεφαλής της Χορστ Ζέχοφερ ψέλλισε κάτι στο στιλ “δεν είναι αυτονόητο ότι θα είμαστε στην ίδια κοινοβουλευτική ομάδα με τη CDU”, αν και γρήγορα το πήρε πίσω) ο σχηματισμός κυβέρνησης συνασπισμού θα είναι δυσκολότερος παρά ποτέ. Μόνο δύο συνδυασμοί έχουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία, με τον πρώτο -τον μεγάλο συνασπισμό CDU-SPD- να έχει αποκλειστεί διά στόματος Μάρτιν Σουλτς μετά το κλείσιμο της κάλπης, ώστε οι Σοσιαλδημοκράτες “να είναι το προπύργιο της δημοκρατίας”. Ο δεύτερος -και πιθανότερος- είναι η περιβόητη Τζαμάικα, από τα χρώματα της σημαίας της χώρας της Καραϊβικής, μαύρο (CDU/CSU), κίτρινο (FDP), πράσινο (Πράσινοι).
Παρά την κουλτούρα της συναίνεσης και του συμβιβασμού, που διατρέχει το παλιό πολιτικό σύστημα στη Γερμανία, θα είναι πολύ δύσκολο να γεφυρωθούν οι διαφορές μεταξύ αυτών των τριών συν ένα κομμάτων. Πρώτα απ’ όλα, στο θέμα του προσφυγικού και της μετανάστευσης, που βοήθησε τον ακροδεξιό θίασο της AfD να θριαμβεύσει την Κυριακή: H CSU θέλει ετήσιο “ανώτατο όριο” στην υποδοχή προσφύγων, το FDP θέλει μεταναστευτικό δίκαιο τύπου Καναδά, οι Πράσινοι αλλά και η Μέρκελ θεωρούν πως το άσυλο είναι δικαίωμα που εκπορεύεται και από το γερμανικό σύνταγμα, άρα δεν μπαίνει θέμα ορίων, ενώ έχουν διαφορετική άποψη μεταξύ τους για τη μεταναστευτική πολιτική. Αλλά και στο θέμα της νέας αρχιτεκτονικής της Ευρώπης οι διαφορές μεταξύ των τριών συν ένα είναι μεγάλες - με μεγαλύτερο εμπόδιο στην όποια γαλλογερμανική προσέγγιση το νέο FDP. Οπότε;
Εάν επιβεβαιωθεί η γερμανική παράδοση της επίμονης επίτευξης συμβιβασμού, κάποια στιγμή κοντά στα Χριστούγεννα θα υπάρχει η κυβέρνηση - “Τζαμάικα”, για την οποία αναρωτιόταν στο πρωτοσέλιδό της την περασμένη Παρασκευή η “Τageszeitung” του Βερολίνου: “Πόσο μαστουρωμένος πρέπει να είσαι;”. Εάν για πρώτη φορά δεν επιβεβαιωθεί, υπάρχει η μικρή πιθανότητα να αναγκαστεί το SPD να αναθεωρήσει τη στάση του. Κι αν όλα πάνε στα... βράχια, μπορεί η Γερμανία να ζήσει το πρωτόγνωρο: τη νέα προσφυγή στις κάλπες. Δεν έχει γίνει ποτέ στη σύγχρονη Ιστορία της, αλλά και ποτέ στη σύγχρονη Ιστορία της δεν είχε στη Βουλή ένα κόμμα με στελέχη που “είναι περήφανα για τους Γερμανούς φαντάρους σε δύο Παγκόσμιους Πολέμους”.
