Ένας πατέρας κουβαλάει όλα του τα υπάρχοντα και το σπίτι του στον πιο εμπορικό δρόμο της Αθήνας. Την Ερμού. Σέρνει ένα καροτσάκι με ένα μικρό παιδάκι. Κάτω από την βρόμικη καμπαρντίνα διακρίνονται τα γυμνά πόδια του. Φοράει σορτσάκι, σώβρακο, κάτι; Ποιος ξέρει. Δίπλα του ακόμα δυο παιδιά τον ακολουθούν. Ανείπωτη θλίψη υπάρχει στα μάτια τους. Το πρόσωπό τους μια κραυγή απόγνωσης.

Α!, αυτή η Αθήνα. Χαρά και ψώνια για τους λίγους, θλίψη που περισσεύει στους υπόλοιπους. Σύμφωνα με στοιχεία της πυροσβεστικής, τον τελευταίο μήνα δεκαέξι (16!) άνθρωποι κάηκαν προσπαθώντας να ζεσταθούν, να εξασφαλίσουν φτηνή θέρμανση. Μεταξύ των νεκρών δύο παιδιά 12 και 13 ετών.

Τώρα…

…τα πίξελ στα πρόσωπα γιατί τα έβαλα. Είναι προφανές ότι ο λόγος δεν είναι για να προστατεύσω την οικογένεια της φωτογραφίας. Δεν έχουν ανάγκη προστασίας της ιδιωτικότητάς τους γιατί απλά δεν έχουν καμία. Ο λόγος είναι να προστατεύσω ΕΜΑΣ. Γιατί φρίκη χωρίς πρόσωπο δεν υπάρχει. Η φρίκη ΕΧΕΙ ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ. Χωρίς πρόσωπο, όλα είναι παροδικά. Σαν το βλέμμα μας όταν περπατάμε στους δρόμους που δεν βλέπει τη φρίκη μπροστά της. Δεν τη βλέπει πραγματικά, αρνείται να τη δει. Την προσπερνά. Τα πίξελ λοιπόν είναι για να προσπεράσετε τη φρίκη των προσώπων, δηλαδή των αληθινών ανθρώπων που μια χριστουγεννιάτικη μέρα ανηφόριζαν την Ερμού.

Καλά Χριστούγεννα να έχουμε.