Την περασμένη εβδομάδα, πριν κλείσει η Βουλή για την ακρίβεια, αφού είχε ολοκληρωθεί η διαδικασία, ο υπουργός Εργασίας Γ. Βρούτσης εμφάνισε στη Βουλή δυο τροπολογίες, οι οποίες ξηλώνουν τις θετικές για τους εργαζόμενους νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Οι τροπολογίες αφορούσαν την αιτιολογημένη απόλυση και τους εργολαβικούς εργαζόμενους και προέρχονταν από τα πιο υγρά όνειρα του ΣΕΒ. Άλλωστε λίγη ώρα πριν διαφημίζονταν σε φιλοκυβερνητικά σάιτ ως αιτήματα του εργοδοτικού κόσμου. Η Ν.Δ. έμεινε μόνη της στη Βουλή να ψηφίζει τις δύο αυτές ρυθμίσεις, τις οποίες μάλιστα διαφήμιζε ως θετικές για τους εργαζόμενους.

Στον κυριακάτικο Τύπο γράφτηκε ότι σε συνέχεια η κυβέρνηση προωθεί τον «ηλεκτρονικό συνδικαλισμό», που δεν είναι παρά η απαίτηση του ΔΝΤ, επί Μνημονίων, να χρειάζεται πλειοψηφία 50% συν ένα του συνόλου των εργαζομένων για την προκήρυξη απεργιών. Απαίτηση που είχε αποκρούσει επιτυχώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Το πιο εξωφρενικό της υπόθεσης πάντως είναι ότι τώρα το μπαράζ αντεργατικών ρυθμίσεων προβάλλεται και δικαιολογείται ως κινήσεις με τις οποίες ο Κυριάκος Μητσοτάκης οικοδομεί προφίλ φιλοεπενδυτικής αξιοπιστίας, στη βάση του οποίου θα διεκδικήσει από τους δανειστές τη μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων.

Δηλαδή μετά από μια δεκαετία, κατά τη διάρκεια της οποίας ο κόσμος της μισθωτής εργασίας κλήθηκε -του επιβλήθηκε- να πληρώσει το κύριο τίμημα για την έξοδο από την κρίση, η επόμενη κατά Μητσοτάκη ημέρα ξεκινάει με τους εργαζόμενους και πάλι να γίνονται θυσία στον διπλό μολώχ, δανειστών και υποθετικών υποψήφιων επενδυτών.