Υπάρχει περίπτωση ο νέος καγκελάριος της Γερμανίας να είναι ο Σόιμπλε; Υπό ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να συμβεί:

• Να μην είναι ξανά υποψήφια η Μέρκελ και να αναλάβει αυτός την ευθύνη. Να θυμίσουμε πως στο τσακ έχασε στο παρελθόν την πρωτοκαθεδρία στην παράταξη του εξαιτίας ενός σκανδάλου χρηματισμού στο οποίο ενεπλάκη (γίνονται και στη Γερμανία τέτοια πράγματα!). Η Μέρκελ ακόμη δεν έχει αποφασίσει. Πάντως η ακτινοβολία στο εσωτερικό της Χριστιανοδημοκρατίας έχει μειωθεί και ορισμένοι αναζητούν εναλλακτικές λύσεις.
• Να κερδίσουν τις εκλογές τα κόμματα της Χριστιανοδημοκρατίας και να έχουν τη δυνατότητα (να βγαίνουν οι αριθμοί, δηλαδή) είτε μόνα τους είτε με συνεργασίες να σχηματίσουν κυβέρνηση συνασπισμού και φυσικά να δεχτούν οι συνεταίροι τους να πάρει το προβάδισμα ο Σόιμπλε.

Τι θα σημάνει αυτό για την Ευρώπη; Η πολιτική επιθεώρηση «Politico» δημοσίευσε άρθρο με αυτό ερώτημα. Η εκτίμηση του συντάκτη είναι ότι «μια καγκελαρία Σόιμπλε θα μπορούσε να αποδειχθεί εξαιρετικά επιζήμια για την Ε.Ε και την ευρωζώνη, δυνητικά θα ήταν καταστροφική... αφού η πολιτική της μακροοικονομικής διαχείρισης θα γίνει ακόμη πιο τοξική».

Ο Σόιμπλε είναι εξαιρετικά δημοφιλής στη Γερμανία, αλλά εξαιρετικά αντιδημοφιλής εκτός Γερμανίας. Στις χώρες του Νότου, συμπεριλαμβανομένης και της Γαλλίας, είναι περίπου persona non grata. Οι Γερμανοί έχουν λόγους να τον αγαπούν. Πολλοί Ευρωπαίοι έχουν λόγους να τον μισούν.

Η χώρα του ευνοήθηκε από την κρίση (τα ποσά είναι ιλιγγιώδη) και ένα μέρος των ωφελημάτων διαχύθηκε στη γερμανική κοινωνία. Η στρατηγική που αυτός σχεδίασε και με τη δύναμη που του δίνει η θέση του επέβαλε, έχει ενισχύσει τις χώρες του Βορρά και γενικώς τις οικονομικές ελίτ, αλλά έχει προκαλέσει εκτεταμένες ζημιές στον Νότο.

Είναι αυτός που έφερε το ΔΝΤ στην Ευρώπη, είναι αυτός που καλλιέργησε κλίμα διχασμού βάζοντας στη μια πλευρά τους τεμπέληδες και χαραμοφάηδες του Νότου και στην άλλη τους σοβαρούς, πειθαρχημένους και ενάρετους του Βορρά, είναι αυτός που έσωσε τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες εις βάρος των πολιτών, είναι αυτός ο εμπνευστής των πολιτικών που προκάλεσαν μεγάλη αναδιανομή του πλούτου υπέρ των κυρίαρχων τάξεων, είναι αυτός που έχει θεοποιήσει την ανταγωνιστικότητα αδιαφορώντας για τα δικαιώματα της εργασίας, είναι αυτός που επιμένει με φανατισμό ιερομόναχου στη συνέχιση της λιτότητας, είναι αυτός που αρνείται πεισματικά το ευρωομόλογο, είναι αυτός που πρώτος έβαλε στο τραπέζι το σενάριο για ευρώ δύο ταχυτήτων, είναι τέλος αυτός ο σημαντικότερος εκφραστής του μοντέλου της γερμανικής Ευρώπης.

Βεβαίως, υπάρχει και το ενδεχόμενο να γεφυρωθούν οι διαφορές ανάμεσα στους Σοσιαλδημοκράτες, τους Πράσινους και τους αριστερούς και να πάμε σε κυβέρνηση αριστερόστροφου συνασπισμού, αν φυσικά το επιτρέπουν τα ποσοστά. Ενδείξεις; Καχεκτικές. Πρέπει η σημερινή γερμανική σοσιαλδημοκρατία να ξεπεράσει τον κακό, τον πολύ κακό, εαυτό της.