Το κίνημα «Εξουσία στον Λαό» (Potere al Popolo), που ξεπήδησε από την πανιταλική συνέλευση της 18ηςΝοεμβρίου στη Ρώμη, επί τη βάσει μίας πρωτοβουλίας της ναπολιτάνικης συλλογικότητας Je Sto' Pazzo («Είμαι τρελός», από τους στίχους του μεγάλου τραγουδοποιού Πίνο Ντανιέλε) φιλοδοξεί να αλλάξει τον πολιτικό χάρτη της κατακερματισμένης και σχεδόν εξαφανισμένης απ' το προσκήνιο Αριστεράς στη χώρα.
Το κίνημα, που συνενώνει την πληθώρα από τις επιμέρους και τοπικές συλλογικότητες και κινήματα που δραστηριοποιούνται στα διαφορετικά σημεία της ιταλικής επικράτειας-με σημαντικές κατακτήσεις για το περιβάλλον, την ποιότητα ζωής στην πόλη, τα δικαιώματα, σε κοινοτικό και κοινωνικό επίπεδο-κατόρθωσε μόλις σε λίγες ημέρες να συγκεντρώσει τις απαραίτητες υπογραφές για τη συμμετοχή του στις εκλογές της 4ης Μαρτίου. Φιλοδοξία του, να δώσει νέα πνοή στις δυνάμεις της Αριστεράς στη χώρα, που είτε έχουν παροπλισθεί, είτε έχουν παρεκκλίνει σε σοσιαλδημοκρατίζουσες επιλογές.
Ο απεσταλμένος του ΑΠΕ-ΜΠΕ συνάντησε στο Μιλάνο την επικεφαλής του ψηφοδελτίου της «Εξουσίας στον Λαό» στην περιοχή της Λομβαρδίας, Άννα Καμποσαμπιέρο, η οποία στη συνέντευξή της εξηγεί τους στόχους του κινήματος, τις προοπτικές του, τις πιθανές μετεκλογικές στρατηγικές του, την ανάγκη να ανασυσταθούν οι συνεργασίες της Αριστεράς σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Ακολουθεί το κείμενο της συνέντευξης της Άννα Καμποσαμπιέρο:
Τα ψηφοδέλτιά σας σε όλη τη χώρα ξεπέρασαν τη συλλογή των απαραίτητων υπογραφών για τη συμμετοχή στις εκλογές και πλέον διεκδικούν την είσοδο του «Εξουσία στον Λαό» στη Βουλή και τη Γερουσία. Ποιες είναι οι προοπτικές του κινήματος, μέσα στο υπάρχον πλαίσιο για την ιταλική Αριστερά, η οποία παρουσιάζεται κατακερματισμένη και τα τελευταία χρόνια έχει εξαφανισθεί από το πολιτικό προσκήνιο στην Ιταλία;
Το σχέδιο για την «Εξουσία στον Λαό» ξεπήδησε έπειτα από την πολλοστή αποτυχία της Αριστεράς να δρομολογήσει μία πορεία, που όχι απλώς θα ήταν ενιαία, αλλά συνάμα θα ήταν σε θέση να αφουγκρασθεί τις ανησυχίες αυτού του τμήματος της χώρας, του ίδιου του λαού ακριβώς, που υφίσταται τις αρνητικές επιπτώσεις της οικονομικής, κοινωνικής, περιβαλλοντικής και πολιτικής κρίσης που έχουν προκαλέσει οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Η Αριστερά έχει εξαφανισθεί από τη λήψη των πολιτικών αποφάσεων, αλλά η Αριστερά που εμείς έχουμε ως σημείο αναφοράς συμμετέχει ενεργά στον τομέα της πράξης: το κίνημα «Εξουσία στον Λαό» φιλοδοξεί να συνενώσει την πράξη, τους αγώνες, την αμοιβαιότητα και τη ζωτικότητα που υπάρχουν στη χώρα, αλλά οι οποίες συχνά αποκόπτονται και περιχαρακώνονται στην ίδια τους τη μάχη και για τούτο δεν έχουν εκπροσώπηση. Κι εμείς αυτό θέλουμε να κάνουμε από την πλευρά των πρωταγωνιστών και πρωταγωνιστριών του κινήματος: όλοι οι υποψήφιοι του «Εξουσία στον Λαό» προέρχονται από τις διάφορες περιοχές και τις τοπικές συνελεύσεις. Το εκλογικό ραντεβού της 4ης Μαρτίου αποτελεί για εμάς ένα σημείο σύγκρισης ως προς τη συναίνεση που αυτό το κίνημα δύναται να γεννήσει: εμείς θέλουμε να υπονομεύσουμε το σύστημα χρησιμοποιώντας τους δημοκρατικούς κανόνες του. Όπως έγινε και με τις υπογραφές: μας ζητάτε να συγκεντρώσουμε υπογραφές ώστε να αποδείξουμε πως έχουμε το δικαίωμα να συμμετάσχουμε στις εκλογές; Ορίστε, εμείς συγκεντρώνουμε τις διπλές απ' όσες μας ζητάτε μέσα σε πολύ λίγες ημέρες και έτσι κατεβαίνουμε στις εκλογές.
Η πρωτοβουλία τούτη του «Εξουσία στον Λαό» γεννήθηκε από μία ανάγκη απλώς να υπάρξει μία ενιαία πλατφόρμα εκπροσώπησης για τις συλλογικότητες, με εκλογικούς στόχους μόνον, ή ο διάλογος που έχει ξεκινήσει εξ αυτού του γεγονότος πρόκειται να οδηγήσει στη δημιουργία μίας πλατύτερης και πολυσυλλεκτικότερης πολιτικής οντότητας; Ιδίως σε περίπτωση που ξεπεράσετε το εκλογικό όριο του 3%;
Στην προηγούμενη ερώτησή σας χαρακτηρίσατε το «Εξουσία στον Λαό» ως κίνημα κι όχι ως εκλογικό ψηφοδέλτιο, κι αυτό με χαροποιεί διότι περικλείει τούτη η έννοια την κινητήρια δύναμη της όλης προσπάθειας: ενώπιον της αδυναμίας μας να έχουμε εκπροσώπηση δώσαμε πνοή σε μία αυτόνομη αντιπροσώπευση, ιδίως έχοντας ως φιλοδοξία μας να δημιουργήσουμε δίκτυα, σχέσεις, αλληλεγγύη, αίσθηση του ανήκειν κάπου, ταξική συναίσθηση. Αυτό είναι το πρώτο βήμα, που από μόνο του φάνταζε ακατόρθωτο, όμως η επιτυχημένη εκστρατεία για συλλογή υπογραφών έδωσε ένα κίνητρο για τον ενθουσιασμό και αποτελεί συνάμα κι ένα κίνητρο για συνένωση. Και τούτο είναι ένα πρώτο βήμα και θα πρέπει να ακολουθήσουν και άλλα, έχοντας πλήρη συναίσθηση πως αγωνιζόμαστε για να αναστυλώσουμε τα ερείπια κι ο ενθουσιασμός τούτος θα ενισχυόταν κι από μία εκλογική νίκη, η οποία ορίζεται ως ξεπέρασμα του εκλογικού ορίου, διότι το ίδιο το σχέδιο της δημιουργίας του κινήματος ήδη λογίζεται ως μία νίκη.
Ωστόσο, τούτο το «ελάχιστο» πρόγραμμα σύγκλισης που συμφωνήθηκε μεταξύ των διάφορων και διαφορετικών συλλογικοτήτων και μεγαλύτερων και παλαιότερων σχηματισμών, όπως η Rifondazione Comunista, ή οι Comunisti Italiani, οι οποίοι θα μπορούσαν κάλλιστα να διεκδικήσουν έναν ηγεμονικό ρόλο στο εσωτερικό του, πώς θα μπορούσε να υλοποιηθεί σε μία συμπαγή οργάνωση και πως θα αποφευχθεί κίνδυνος νέας διάσπασης μετεκλογικά;
Η μακροχρόνια πρόκληση για το κίνημα είναι ακριβώς τούτη, έτσι δεν είναι; Ο διάλογος για τη σχέση ανάμεσα σε κινήματα και κόμματα έχει ξεκινήσει ήδη από πολλά, πολλά χρόνια, κι έχει σε κάποιο βαθμό συμβάλει στον κατακερματισμό της πολιτικής της Αριστεράς, η οποία ήδη έχει παραιτηθεί στην ιδέα ότι δεν μπορεί να υπάρξει εναλλακτική λύση (στη δεκαετία του '80, η θατσερική ρήση της ΤΙΝΑ --There Is No Alternative-- μπορεί να έμοιαζε ξεπερασμένη, εντούτοις τους πικρούς καρπούς της τους δρέψαμε πολύ αργότερα…). Είναι πλέον ώρα να ξαναβρούμε όλοι την ικανότητα να εντοπίσουμε έναν κοινό σκοπό σύγκλισης, αλλά παράλληλα σεβόμενοι τις μεταξύ μας διαφορές.
Σε περίπτωση δε, κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, πιστεύετε πως το κίνημά σας θα κατορθώσει να ξεπεράσει τις συνήθεις «ασθένειες» του κοινοβουλευτισμού και τις καιροσκοπικές συνεργασίες και συναινέσεις σε αντιφατικές πολιτικές, οι οποίες απαξίωσαν στο παρελθόν την Αριστερά στην υπόληψη του κόσμου;
Η παρουσία κι η συμμετοχή τόσων νέων ανθρώπων φέρνει έναν καινούργιο και δροσερό αέρα ακόμη και στον τρόπο σεβασμού των θεσμών. Επί πολλά χρόνια είχε προταχθεί η επιλεγόμενη κυβερνησιμότητα, χωρίς όμως ποτέ να μπαίνουμε στην ουσία της ερώτησης «κυβερνάμε για να κάνουμε τι;». Το κίνημα «Εξουσία στον Λαό» θέλει να ξαναθέσει στο επίκεντρο της συζήτησης ζητήματα όπως η εργασία, τα δικαιώματα, η εφαρμογή του Συντάγματος. Ένα από τα κύρια συνθήματά μας είναι «εκεί που υπάρχει το "όχι, να το κάνουμε "ναι"». Αυτή είναι η μόνη σύγκλιση που μας ενδιαφέρει να κάνουμε. Είναι εκείνο το είδος της ριζοσπαστικοποίησης που πιστεύουμε ότι σήμερα είναι αναγκαία για να βγούμε από το αδιέξοδο, στο οποίο εισερχόταν η Αριστερά κάθε φορά που επιζητούσε να αμβλύνει τα αποτελέσματα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, χωρίς όμως ποτέ να τις αμφισβητήσει εκ βάθρων.
Το θέμα της Ελλάδας και η εμπειρία της Αριστεράς στη χώρα ποια σημασία έχουν σε επίπεδο πολιτικού σχεδιασμού και χειρισμού των διάφορων πολιτικών παγίδων για το κίνημά σας; Υπάρχουν επαφές με τον ΣΥΡΙΖΑ σε θέματα που άπτονται της συνεργασίας των αριστερών δυνάμεων στην Ευρώπη;
Το «Εξουσία στον Λαό» ως κίνημα εκπροσωπείται στο Ευρωκοινοβούλιο μέσα από την κοινοβουλευτική ομάδα του GUE/NGL (Ευρωπαϊκή Αριστερά), την ενιαία ευρω-ομάδα της Αριστεράς και ως συνιστώσα του κινήματος η Rifondazione Comunista αποτελεί ιδρυτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, στην οποία ανήκει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι λοιπόν αναπόφευκτο να κοιτάζουμε προς εκείνην την κατεύθυνση, με την αναγκαία συγκέντρωση στην αμέσως πιο προσεχή εκλογική αναμέτρηση.
Ας επανέλθουμε λίγο στο προηγούμενο, έξω από το ιταλικό πολιτικό πανόραμα, υπάρχει κατά τη γνώμη σας κάποια δυνατότητα για συντονισμό των δυνάμεων και των κινημάτων στην Ευρώπη, προκειμένου να υψωθεί ένα κρηπίδωμα κατά των νεοφιλελεύθερων πολιτικών;
Εγώ προσωπικά πιστεύω πως το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, το οποίο υπαινίχθηκα πριν, είναι το σχέδιο εκείνο που πρέπει να ενισχύσουμε και να επαναδιατυπώσουμε με τρόπο πιο συνεκτικό. Διότι αυτό συνδεκάζει πολλά από τα κόμματα της Αριστεράς σε όλη την Ευρώπη, είναι αυτό που δίνει πνοή στο Altersummit, που επιχειρεί να επαναδιατυπώσει τη σχέση ανάμεσα σε κόμματα και κινήματα, μία ανάγκη για την οποία μιλούσα πριν, αλλά αυτό σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Με την εκλογική άνοδο όλων των αποχρώσεων της Δεξιάς στην Ευρώπη και με την αδήριτη ανάγκη που προκύπτει για την υπονόμευση των υπερεθνικών συμφωνιών, που όλες ανεξαιρέτως υποθάλπουν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, γίνεται όλο και πιο επιτακτικό το αίτημα να ενισχύσουμε τις συμμαχίες μας.
