Ο δρόμος για πρόωρες εκλογές στην Ιταλία μεταξύ Απριλίου-Ιουνίου φαίνεται ότι άνοιξε με την προχθεσινή απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου για τον εκλογικό νόμο που καταργεί τον δεύτερο γύρο και κρατά μόνο το μπόνους σε έδρες για όποιο κόμμα περάσει το όριο του 40%. Ο Ρέντσι επείγεται για πρόωρες εκλογές γιατί γνωρίζει ότι ο χρόνος λειτουργεί σε βάρος του Δημοκρατικού Κόμματος και υπέρ της αντισυστημικής ψήφου που κατευθύνεται κυρίως στον Μπέπε Γκρίλο. Ομως και στην καλύτερη των περιπτώσεων ο Ρέντσι δεν θα έχει αυτοδυναμία σε έδρες με τη μετεκλογική συνεργασία, με τον Μπερλουσκόνι να είναι μονόδρομος με άγνωστη σήμερα μεταβλητή αν ο Καβαλιέρε επιλέξει το Δημοκρατικό Κόμμα ή το Κίνημα των Πέντε Αστέρων.

Το πρόβλημα του Ρέντσι είναι άλυτο καθώς τη ρητορική της μετωπικής ρήξης με την ΕΕ-Ευρωζώνη δεν την υιοθετεί μόνο ο Γκρίλο αλλά και ο υπό απαγόρευση πολιτικής δράσης μέχρι τις αρχές του 2018 Μπερλουσκόνι και ο ηγέτης της Ακροδεξιάς Λέγκας του Βορρά, Σαλβίνι. Ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί μετεκλογικά, ο Ρέντσι θα υποχρεωθεί να δώσει στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας μια μάχη εναντίον όλων και να αναζητήσει τον τετραγωνισμό του κύκλου ανάμεσα στη σκληρή κριτική σε Βρυξέλλες-Βερολίνο και στον αντιευρωπαϊκό λαϊκισμό που έχει κοινό παρονομαστή το σύνθημα της επιστροφής στη λιρέτα.

Τούτων λεχθέντων έχει βαρύνουσα σημασία πότε θα διεξαχθούν οι πρόωρες εκλογές στην Ιταλία, με άλλα λόγια αν θα προηγηθούν της διπλής εκλογικής αναμέτρησης στη Γαλλία -προεδρική εκλογή και αμέσως μετά βουλευτικές εκλογές- ή θα την ακολουθήσουν. Ο κίνδυνος υπάρχει και στις δύο περιπτώσεις η βέβαιη -άγνωστο σε ποιο όμως βαθμό- διόγκωση των ποσοστών της αντισυστημικής ψήφου στη μια χώρα να πριμοδοτήσει παρόμοιες τάσεις στην Ιταλία και βέβαια όποια και αν είναι τελικά η προτεραιότητα των εκλογικών αναμετρήσεων, σίγουρα θα επηρεαστούν από τις εκλογές στην Ολλανδία στα μέσα Μαρτίου και με τη σειρά τους να απειλήσουν την κυβέρνηση μειοψηφίας του Ραχόι στην Ισπανία.