Προβλήματα και λύσεις

Κάθε λύση που δίνει η κυβέρνηση είναι χειρότερη από το πρόβλημα.

Οχτώ μόλις μήνες στη διακυβέρνηση της χώρας ο κ. Μητσοτάκης δείχνει να έχει χάσει τον μπούσουλα. Η εικονική πραγματικότητα που είχε φτιάξει για τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει καταρρεύσει. Η πραγματικότητα έχει κάνει θρύψαλα τον μαγικό καθρέφτη της επικοινωνίας στον οποίο με τόση επιμέλεια ο κ. Μητσοτάκης κοιτάζεται και θαυμάζει τον εαυτό του.

Οι ψευδαισθήσεις που είχε καλλιεργήσει όλο το προηγούμενο διάστημα ο κ. Μητσοτάκης βγαίνουν τώρα στην επιφάνεια. Δεν υπήρχε καμία προετοιμασία διαχείρισης του θέματος. Η μόνη έννοια της Νέας Δημοκρατίας ήταν η δόμηση ενός επικοινωνιακού αφηγήματος. Μια ευκολία υποσχέσεων επάνω σε ένα ζήτημα κρίσιμο, όχι μόνο για τα δεδομένα της Ελλάδας, αλλά και διεθνώς.

Ο κ. Μητσοτάκης αποφάσισε πως μια χώρα η οποία βρίσκεται αντικειμενικά, λόγω της γεωγραφίας της, στο δρόμο τεράστιων προσφυγικών ροών, πρωτόγνωρων στην ανθρώπινη ιστορία, δεν θα πρέπει να έχει μια κεντρική διαχείριση.

Κατήργησε το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, γιατί θεώρησε ότι ήταν προϊόν δικών μας ιδεοληψιών. Έσβησε μια πραγματικότητα πασπαλίζοντας με χυδαίες καταγγελίες υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία γνώριζε όλη η Ευρώπη.

Επί έξι μήνες, απ’ όταν εξελέγη πρωθυπουργός, έπαιρνε και έδινε αρμοδιότητες σε δευτερεύοντες υπουργούς, που κανείς δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να αποφασίσει. Κανείς δεν αισθανόταν υπεύθυνος πραγματικά, γιατί όλοι καταλάβαιναν ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.

Κι έτσι το πρόβλημα δεν μπήκε σε μια φάση εκτόνωσης. Οι παλινωδίες, που είχαν ξεκινήσει από πριν, κλιμακώθηκαν.

Και τελικά ο κ. Μητσοτάκης κατέληξε σε μια λύση που πράγματι είναι χειρότερη από το πρόβλημα. Αποφάσισε να καταδικάσει τα νησιά.

Να τα μετατρέψει σε αποθήκες ανθρώπινων ψυχών. Να τα βυθίσει κατασκευάζοντας ολόκληρες κλειστές πόλεις και χωριά. Γιατί οι χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που συσσωρεύτηκαν εκεί χρειάζονται σύμφωνα με την κυβέρνηση γκέτο που θα θυμίζουν πόλεις μέσα στις πόλεις και χωριά μες τα χωριά των νησιών.

Και με τις νέες ροές τι θα γίνει; Πρόκειται για καθαρή διαχειριστική ανικανότητα, η οποία χρεώνεται προσωπικά στον πρωθυπουργό, ο οποίος επιμένει να μη καταρτίζει σχέδιο στα μέτρα του προβλήματος, αλλά στα μέτρα της κυβέρνησής του.

Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα, στο οποίο δεν υπάρχει λύση.