Δεν ξέρω αν το έχετε ποτέ προσέξει, έτσι μικρό και ασήμαντο καθώς είναι, χαμένο στη σκιά των γιγάντιων κτιρίων και της αέναης κίνησης των αυτοκινήτων.

Όπως όλα τα μικρά και ασήμαντα σε αυτή την πόλη, έχει και αυτό τις πομπώδεις γωνιές του. Στην κάτω πλευρά του (τρόπος του λέγειν φυσικά) υπάρχει ένα μεγαλόστομο και υπερβολικό άγαλμα του «Εθνάρχη» Μακαρίου. Στην πάνω του πλευρά υπάρχει μια προτομή του Ναπολέοντα Ζέρβα.

Παρ’ ότι αργά τη νύχτα, η ατμόσφαιρα ήταν αποπνιχτική λόγω του αυγουστιάτικου καύσωνα. Στο εσωτερικό του πάρκου τα λιγοστά δένδρα δημιουργούσαν μια υποψία δροσιάς. Εκεί, στο εσωτερικό, έξι άνθρωποι, έξι άστεγοι, είχαν βρει καταφύγιο (τρόπος του λέγειν φυσικά)  και κοιμόντουσαν.

Κάποιοι διαβάτες, όσο ήμουν εκεί, διάβαιναν το πάρκο χωρίς να ρίχνουν το μάτι τους στους έξι ανθρώπους. Οι έξι άνθρωποι ήταν αόρατοι. Κάποια στιγμή, ένας διαβάτης με είδε να φωτογραφίζω και με κοίταξε με κάποια απορία. Δεν είχε χρόνο να το διερευνήσει και συνέχισε το δρόμο του.

Το ίδιο έκανα και εγώ. Συνέχισα το δρόμο μου.