Αιώνες τώρα το φημισμένο χάνι επισκέπονταν χιλιάδες μουσουλμάνοι για να χαρούν το βράδυ τους κατά τη διάρκεια του ιερού τους μήνα του Ραμαζανιού, να ακούσουν παραδοσιακές μουσικές του Χαλεπίου και να χαζέψουν τα φίνα χειροποίητα προϊόντα, υπό τους ήχους χαρούμενης μουσικής κάποιου ανατολίτικου συγκροτήματος. Πλουμιστές παραδοσιακές φορεσιές, χειροποίητα τραπεζομάντηλα και το περίφημο σαπούνι Χαλεπίου ήταν αραδιασμένα στους πάγκους των πάμπολλων μαγαζιών στο προαύλιο του χανιού. Οι μουσικές παραστάσεις ήταν έντονα χρωματισμένες με φολκλόρ. Οι χορευτές έκαναν επίδειξη με παραδοσιακά σπαθιά, πηδούσαν και χόρευαν και χτυπούσαν τα τύμπανα.
Σήμερα αναβιώνουν οι παραδόσεις αυτές, όπως και άλλες του Ραμαζανιού όπως ο Hakawati, όπως ονομάζεται αυτός που αφηγείται παλιές ερωτικές ιστορίες και ηρωικές πράξεις στα ιστορικά καφενεία. Το Mesaharati είναι μια ακόμη παράδοση του Ραμαζανιού, η οποία προφανώς χάθηκε στο Χαλέπι κατά τη διάρκεια του πολέμου και αναμένεται να επανακάμψει. Πρόκειται για εθελοντική εργασία που αναλαμβάνει κάποιος έχοντας ως αποστολή να γυρίζει τους δρόμους κάθε νύχτα του μήνα του Ραμαζανιού για να ξυπνήσει τους πιστούς για το γεύμα πριν από το ξημέρωμα, το γνωστό Σουχούρ.
Οι εικόνες αυτές στέλνουν ένα μήνυμα ότι το Χαλέπι προσπαθεί να συνέλθει από τα δεινά του πολέμου και να αγκαλιάσει ξανά τη ζωή στο έπακρο, καθώς οι κάτοικοί του φημίζονται για την αποφασιστικότητά τους να ξεπερνούν τις δυσκολίες μέσα από τη δουλειά.
Ο Σαχέρ, πωλητής σαπουνιών από ελαιόλαδο λέει ότι ο κλάδος αυτός έχει αναπτυχθεί στην πόλη, καθώς οι σαπουνοποιοί συνδυάζουν τις σύγχρονες τεχνικές με την παραδοσιακή τεχνική, διατηρώντας παράλληλα το ίδιο παλιό πνεύμα και την ποιότητα του προϊόντος. «Θέλουμε να στείλουμε το μήνυμα ότι είμαστε εδώ, ζωντανοί και εργαζόμαστε παρά τον πόλεμο για να δώσουμε στον κόσμο μια όμορφη εικόνα της κληρονομιάς μας και των παλιών βιομηχανιών μας για τις οποίες φημίζεται το Χαλέπι», δηλώνει.
Σε άλλη γωνιά του χανιού, ο Μοχάμεντ ζωγραφίζει την αρχαία ακρόπολη του Χαλεπίου, ενώ ταυτόχρονα ελέγχει τις λεπτομέρειες από μια φωτογραφία στο κινητό του τηλέφωνο. «Θέλουμε να ξαναχτίσουμε τη χώρα μας , να φέρουμε την ειρήνη και την ασφάλεια. Το μήνυμά μου είναι η τέχνη μου καθώς δεν χρειάζεται καμία γλωσσική αλληλεπίδραση αλλά συναίσθημα», εξηγεί.
Για το Χαλέπι, ένα πολύτιμο κουτί γεμάτο ιστορία, το Χαν αλ-Ουαζίρ, ένα από τα μεγαλύτερα χάνια της πόλης, είναι η κορωνίδα της ιστορίας της παλιάς αυτής πόλης της Συρίας. Χτίσθηκε το 1093 στην παλιά πόλη του Χαλεπίου ανάμεσα στην ιστορική ακρόπολη και το Μεγάλο Τζαμί και διαθέτει μία μεγάλη κεντρική αυλή που περιβάλλεται από ένα διώροφο κτίριο. Σε αντίθεση με άλλα μέρη του ανατολικού Χαλεπίου που καταστράφηκαν σε μεγάλο βαθμό κατά τη διάρκεια του πολέμου, το Χαν αλ-Ουαζίρ υπέστη ελάχιστες ζημιές.
Ελπίδα, αυτή η λέξη-κλειδί, την οποία όλοι οι άνθρωποι στο χάνι προφέρουν, βοήθησε τους κατοίκους της πόλης να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν στο παρελθόν. Όμως, η κληρονομιά του Χαλεπίου αντανακλάται και στις εμπειρίες της νέας γενιάς η οποία πέρασε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής της στον πόλεμο και τώρα αρχίζει να απολαμβάνει την αγάπη για τη ζωή μετά χρόνια κακουχιών. Η Λάμα, 17 ετών, βγάζει μία σέλφι κάνοντας τη γνωστή γκριμάτσα με το χαμόγελο της πάπιας ενώ δοκιμάζει με τους φίλους της ένα παραδοσιακό κόκκινο φέσι, γνωστό ως Ταρμπούς στις αραβικές χώρες. «Ήρθαμε εδώ για να δούμε την κληρονομιά της χώρας μας έπειτα από τον πολυετή πόλεμο... θα μείνουμε εδώ και θα αναβιώσουμε τις παραδόσεις μας».
ΑΠΕ - ΜΠΕ
