Αν η ιουδαϊκή σέχτα, η οποία αργότερα κατακυρίευσε παντοιοτρόπως τον κόσμο, κατά τους πρώτους αιώνες της εμφάνισής της, υπήρξε –για λόγους πολλούς, που δεν είναι όμως της παρούσης- τωόντι επαναστατική, κατόπιν έγινε σκληρό σύστημα, με πάμπολλες μαύρες, θεοσκότεινες σελίδες, εχθρικό σε οποιονδήποτε αντι-δρώντα. Η χειραγώγηση των πιστών δια της, καθαγιασμένης, «μη δράσης»: ιδού το μότο με το οποίο πορεύθηκαν οι άνθρωποι πασών των εκκλησιών, σε Ανατολή και Δύση.
Κι ενώ, στην πορεία των αιώνων, η θεραπαινίδα επιστήμη επαναστάτησε και κέρδισε την αυτονομία της, στον 21ο αιώνα πλέον, οι θεολογικές σχολές των εν Ελλάδι πανεπιστημίων, ωσάν τους μεντρεσέδες, δέχονταν έντονα την επίδραση –σε σημείου ποδηγέτησης- συντηρητικών κύκλων, πιστών, υποτίθεται, χριστιανών. Για να καταλήξουν έτσι αυτοαναφορικές, θύματα ενίοτε του εκκλησιαστικού πια κατεστημένου. Τούτος ο φαύλος κύκλος, παρά τις φωτεινές εξαιρέσεις, δεν έλεγε να σπάσει, ώσπου ήλθε η Θεολογική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης να κάνει τη διαφορά. Οι παροικούντες εν Ιερουσαλήμ γνώριζαν, βέβαια, πως ανέκαθεν στα βόρεια ΑΕΙ έπνεε άνεμος ούριος –εν σχέσει με το κράτος των Αθηνών- όσον αφορά την προοδευτικότητα. Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι εκεί ιδρύεται Τμήμα Ισλαμικών Σπουδών, σύμφωνα με την απόφαση της γενικής συνέλευσης (Παρασκευή, 7 Μαρτίου 2014) του Τμήματος Θεολογίας.
Πού βρίσκεται η καινοτομία; Μα, για πρώτη φορά, στην ιστορία της Ανώτατης Εκπαίδευσης θα δίνεται η δυνατότητα, από θεολογική σχολή, να αποκτούν πανεπιστημιακή εκπαίδευση μουσουλμάνοι ιεροδιδάσκαλοι, οι οποίοι θα διδάσκουν στους μουσουλμάνους μαθητές, σε σχολεία της Θράκης. Όπερ σημαίνει, πως τούτοι οι ιεροδιδάσκαλοι δεν θα καταφεύγουν στο εξής ούτε στη γειτονική Τουρκία ούτε σε άλλες μουσουλμανικές χώρες για να εκπαιδευτούν. Αποκτούν δηλαδή το, διόλου έως τώρα αυτονόητο, δικαίωμα στη θρησκευτική τους παιδεία εντός των συνόρων της χώρας της οποίας είναι πολίτες. Αν συνυπολογίσουμε πόσοι Έλληνες πολίτες, μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, «εκτουρκίστηκαν» εν πολλοίς λόγω της ολιγωρίας και των λανθασμένων πολιτικών των κυβερνήσεων απέναντι στις μειονότητες, μπορούμε να καταλάβουμε τη σημαντικότητα τούτης της καινοτομίας στο πρόγραμμα σπουδών του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ.
Αλλά η είδηση πέρασε «στα ψιλά». Έμειναν οι φωνασκίες του Θεσσαλονίκης Άνθιμου και τα φληναφήματα περί «προοδευτικάριων» του Πειραιώς Ιγνάτιου, μαζί με τις «καταγγελίες» των φοιτητών της Θεολογικής Σχολής –πόσοι των φοιτητών άραγε εκπροσωπούνται στις διάφορες ανακοινώσεις;- να γνωστοποιούν το γεγονός από την αρνητική του πλευρά. Στο διαδίκτυο μπορεί κανείς να δει δημοσιεύματα με τα «ονόματα των καθηγητών που ψήφισαν ναι», με τα «συγχαρητήρια» να πέφτουν βροχή για τους μειοψηφούντες του «όχι»(!), τις διαφωνίες και τα ψηφίσματα ιερέων καθώς και άλλα χαριτόβρυτα πλην σκοταδιστικά. Η ιδιοκτησιακή σχέση που κάποιοι θεωρούν πως έχουν με την ακαδημαϊκή εκπαίδευση στις σπουδές θεολογίας καθώς και η χειραγώγηση που επιχειρείται είναι προφανείς.
Το υπουργείο Παιδείας έλαμψε δια της σιωπής του. Ενώ για πρώτη φορά θυμήθηκε τον πλήρη τίτλο του, -Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, δηλαδή υπουργείο όχι για τους πολίτες του ενός και μόνο θρησκεύματος- και ασχολήθηκε με τα δικαιώματα των μη Ορθόδοξων ελλήνων, είναι πολλές οι ψήφοι, κατά πως φαίνεται, για να στηρίξει δημοσίως την ίδια του την πολιτική.
Από την πλευρά της Εκκλησίας της Ελλάδος, μοναχά ο Δημητριάδος Ιγνάτιος τάχθηκε ανοιχτά υπέρ της πλειοψηφικής απόφασης των ακαδημαϊκών, αλλά ποιος τον άκουσε; Η επίσημη αρχή (βλέπε Ιερώνυμος) σιώπησε, ακολουθώντας τη γραμμή του υπουργείου. Το αποτέλεσμα της αναμέτρησης των δυνάμεων είναι προφανές. Ομοίως και το πολιτικό συμπέρασμα.
Δεν είναι τυχαίο γεγονός πως η Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ διοργάνωσε πριν από ένα χρόνο περίπου (τέλη Γενάρη του 2013) το επιστημονικό συνέδριο «Εκκλησία και Αριστερά». Αν και η Ιερά Σύνοδος συμμετείχε –πώς όχι άλλωστε;-, φαίνεται πως οι γνωστοί κύκλοι ξέρουν καλά να τοποθετούν τους «αντιφρονούντες» στο στόχαστρο. Κι αφού οι ίδιοι άνθρωποι που στήριξαν το συνέδριο, στήριξαν και τη δημιουργία του Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών, τώρα λοιπόν μπορούν να ξεσαλώσουν εναντίον τους. Οι δύο αρχές, πολιτική και εκκλησιαστική, γίνονται, δια της σιωπής τους, συνένοχοι στο σκοταδισμό. Κυριαρχούν η ψηφοθηρία από τη μια μεριά και η ισορροπία του τρόμου από την άλλη.
Οι προβληματικές σχέσεις των ανθρώπων της Εκκλησίας όχι απλώς με την Αριστερά αλλά και με ό,τι παραπέμπει σε αυτήν επανεμφανίζονται, με κάθε ερέθισμα. Ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους οι απανταχού Εκκλησίες, καταφάσκουν στη «δεξιά του Κυρίου», με ελάχιστες εξαιρέσεις. Πώς και γιατί, από εκεί που ο χριστιανός όφειλε να εργάζεται «υπέρ του αδελφού του ελάχιστου», όχι ως μέλος φιλόπτωχου σωματείου αλλά ως παράγοντας μετασχηματισμού και ανατροπής, κατέληξε να συντάσσεται με τους αφεντάδες, αποτελεί θεωρητικό πρόβλημα που επιδέχεται πολλές απαντήσεις. Όπως επίσης και πώς ανέχεται να βλέπει συνάνθρωπο να στερείται το δικαίωμα της εκπαίδευσης και να μην τάσσεται στο πλευρό του, μοναχά επειδή τυγχάνει αλλόθρησκος.
Θα μπορούσε να πρόκειται και περί κακοδοξίας: αποτελεί απολύτως αντιχριστιανική συμπεριφορά να μην αγαπάς τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Και να μην επιθυμείς να απολαμβάνει όσα κι εσύ.
Όπως και ’χει, οι σκληροί, τάχατε «χριστιανοί», φονταμενταλιστές αποτελούν το μεγάλο βαρίδι της Εκκλησίας. Θα ήταν δική της υπόθεση, αν εκκλησία και πολιτεία είχαν χωριστά τσανάκια, αλλά, φευ. Κι επειδή η επιρροή τους μπαίνει στα χωράφια της επιστήμης, α λα μεσαίωνα, είναι καιρός κάποιος να τους περιορίσει, πριν παραγίνουν επικίνδυνοι. Σε ιδεολογικό επίπεδο, από πλευράς κράτους, η χωρίς αντιδράσεις, για παράδειγμα, καταδίκη του μπλόγκερ Παστίτσιου δεν αφήνει και πολλές ελπίδες, αφού καταφάσκει στον σκοταδισμό και αποτελεί μέρος της ίδιας συλλογιστικής. Από πλευράς Εκκλησίας, οι υγιείς δυνάμεις δεν είναι παρά ένα, θλιβερά μικρό, υποσύνολο. Σε επίπεδο εμπράγματης πολιτικής, η ανταλλακτική σχέση Εκκλησίας - κράτους (παίρνω ΕΣΠΑ, δίνω ψήφους) κάνει τον εναγκαλισμό θανατηφόρο για όποιον βλέπει τα πράγματα αλλιώς.
Για να θριαμβεύσουν οι δυνάμεις του φωτός εναντίον εκείνων του σκότους, σε μιαν κοινωνία η οποία, εξαιτίας της φτώχειας, γίνεται ολοένα και πιο ευάλωτη, απαιτείται όχι μοναχά ακαταπόνητος αγώνας από αυτούς που είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης αλλά και η δημόσια στήριξή τους από όσους φρίττουν στην ιδέα ότι θα ολισθαίνουμε διαρκώς μαύρες ατραπούς.
Κοινώς, όσοι πιστοί, καταγγείλατε τους σκοταδιστές!
*Το πρόγραμμα βάσει του οποίου ιδρύθηκε το τμήμα Ισλαμικών Σπουδών εντάσσεται στην εφαρμογή του περιώνυμου, δικαίως πολυαμφισβητούμενου, νόμου Διαμαντοπούλου. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
Από το περιοδικό «ΠΟΛΙΤΕΣ»
