Αν στη γερμανική πρωτεύουσα κάποιοι έτρεφαν αυταπάτες ότι η εκλογή Τραμπ είναι ευκαιρία για επίδειξη κοινής ευρωπαϊκής στάσης, η προσγείωσή τους ήταν απότομη. Στην έκτακτη συνάντηση των ΥΠΕΞ της ΕΕ την Κυριακή το βράδυ, που ήταν πρωτοβουλία του επικεφαλής της γερμανικής διπλωματίας Σταϊνμάγερ, καταγράφηκαν δύο ηχηρές απουσίες, της Γαλλίας και της Βρετανίας, με τους Ερό και Τζόνσον να επικαλούνται προσχηματικές δικαιολογίες για την απουσία τους. Το Βερολίνο πληρώνει με καθυστέρηση τον λογαριασμό της εθνικής αναδίπλωσης και εσωστρέφειας με τις οποίες χειρίσθηκε τις υποθέσεις της ΕΕ-Ευρωζώνης από το 2010 μέχρι και σήμερα.
Η απουσία του Τζόνσον -που εκπροσωπεί το απερχόμενο από την ΕΕ Ηνωμένο Βασίλειο- δεν αποτελεί έκπληξη, καθώς το Λονδίνο επενδύει πλέον στη διμερή εμβάθυνση των σχέσεών του με την Ουάσιγκτον, την έστω και σε επικοινωνιακό επίπεδο ανακαίνιση-νεκρανάσταση της ειδικής σχέσης. Η έκπληξη είναι η Γαλλία, όχι μόνο με την απουσία του Ερό αλλά και με τη δικαιολογία ότι υπήρχε προγραμματισμένη συνάντηση του επικεφαλής της γαλλικής διπλωματίας με τον γ.γ. του ΝΑΤΟ, Στόλτενμπεργκ.
Μέχρι και πρόσφατα Παρίσι και Βερολίνο προωθούσαν την υιοθέτηση σκληρής στάσης απέναντι στο Brexit και ως θετική απάντηση τη στενότερη αμυντική συνεργασία των 28. Σήμερα, την επαύριο της εκλογής Τραμπ, η Γαλλία με την απουσία της από τη συνάντηση-δείπνο της Κυριακής εκ των πραγμάτων βρίσκεται σε παράλληλη πορεία με τη Βρετανία, καθώς και οι δύο αναζητούν ενίσχυση των διμερών σχέσεων με την Ουάσιγκτον. Σε άλλες εποχές η εκλογή μιας νέας ηγεσίας στις ΗΠΑ πιο εσωστρεφούς και αποστασιοποιημένης από δεσμευτικές εγγυήσεις απέναντι στην Ευρώπη θα πυροδοτούσε μια νέα δυναμική χειραφέτησης της Γηραιάς Ηπείρου, πολύ ισχυρότερης από τη μετωπική σύγκρουση του γαλλογερμανικού άξονα την άνοιξη του 2003 για την επικείμενη αμερικανική εισβολή στο Ιράκ.
Σήμερα, έπειτα από έξι χρόνια προσκόλλησης της Γερμανίας σε μια πολιτική αποφυγής αμοιβαιοποίησης του ρίσκου στην Ευρωζώνη, διαπιστώνεται το αυτονόητο, ότι η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη δεν μπορεί να είναι ανύπαρκτη στη διαχείριση της κρίσης και ζητούμενη σε άλλους τομείς όπως η διαχείριση του Προσφυγικού και οι σχέσεις με τις ΗΠΑ.
Εκεί που η Γερμανία βλέπει κινδύνους με την εκλογή Τραμπ και πίεση για αύξηση αμυντικών δαπανών, η Γαλλία και η Βρετανία -μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφάλειας και πυρηνικές δυνάμεις- βλέπουν ευκαιρίες για διμερείς συμμαχίες με τις ΗΠΑ οι οποίες θα αυξήσουν το ειδικό βάρος τους απέναντι στο Βερολίνο. Αργά αλλά σταθερά προβάλλει το υψηλό κόστος της τροχοπέδης στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση που ενεργοποίησαν οι Μέρκελ -Σόιμπλε μετά την άνοιξη του 2010.
