Ήταν η πρώτη φορά τους τελευταίους μήνες που οτιδήποτε είχε να κάνει με μουσουλμάνους δεν ξεσήκωσε κραυγές διαμαρτυρίας και πανικού από τη φιλελεύθερη αντιπολίτευση, ίσως επειδή οι αγοραστές είναι πλούσιοι. Σε κάθε περίπτωση έχουμε τώρα δύο περιπτώσεις: τον Αστέρα και τα αεροδρόμια, με μεγάλες διαφορές, αλλά και ομοιότητες και αναλογίες για να κρίνουμε.

Όλες αυτές οι ιδιωτικοποιήσεις, συγκεκριμένα εννέα περιπτώσεις, στις οποίες είχε συμφωνήσει και προχωρήσει -πανηγυρίζοντας μάλιστα- η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου και τις οποίες η παρούσα κυβέρνηση υποχρεώθηκε το καλοκαίρι να ολοκληρώσει, έχουν ένα κυρίαρχο αρνητικό στοιχείο: τα χρήματα που εισπράττονται πηγαίνουν στην καταβόθρα του χρέους και φυσικά οι τιμές είναι πολύ χαμηλές, καθώς αφορούν περίοδο κρίσης και εξαναγκασμένη διαδικασία.

Αντιθέτως, η πολιτική για το ταμείο αξιοποίησης δημόσιας περιουσίας, με το οποίο η κυβέρνηση της Αριστεράς προσδοκά, μεταξύ άλλων, να στηρίξει διαγενεακά το ασφαλιστικό σύστημα, δεν περιλαμβάνει αναγκαστικά την πώληση των "άσετς" δημόσιας ιδιοκτησίας, είναι μια τελείως διαφορετική περίπτωση.

Μέσα σε αυτό το κατ' αρχήν αρνητικό πλαίσιο οφείλουμε να διαβαθμίζουμε την αντίθεσή μας. Είναι διαφορετικό εν προκειμένω να ιδιωτικοποιείται μία τουριστική εγκατάσταση, εφόσον το τίμημα είναι επαρκές, το περιβάλλον προστατεύεται και οι πολίτες διατηρούν πρόσβαση στις παραλίες. Δεν είναι υποχρεωτικό το Δημόσιο να διαθέτει σώνει και καλά ξενοδοχειακές και τουριστικές μονάδες, οφείλει όμως -ιδίως σε μια κατ' εξοχήν τουριστική χώρα- να διαμορφώνει με εθνικό σχεδιασμό την τουριστική πολιτική, ώστε να είναι η "βαριά βιομηχανία" της Ελλάδας. Γι' αυτό είναι τελείως διαφορετικό να ιδιωτικοποιούνται στρατηγικής σημασίας υποδομές, όπως συμβαίνει στην περίπτωση των 14 αεροδρομίων.

Το μέλλον της δημόσιας περιουσίας είναι μία από τις επόμενες μεγάλες μάχες που έχει να δώσει η κυβέρνηση και αφορά όχι μόνο το παρόν, αλλά και το μέλλον της χώρας