Πριν από μερικές μέρες συζητούσα με ένα φίλο γκέι για το Ρωμανό και η άποψή του με θύμωσε πολύ. Είπε ότι "δε θα υπερασπιστώ το δολοφόνο με το καλάσνικοφ"... Παραβλέποντας προφανώς όλα τα στοιχεία της υπόθεσης μέχρι τώρα, ή μάλλον αρνούμενος να ενημερωθεί για το τι πραγματικά συνέβη μέχρι τώρα, απαξίωσε την υπεράσπιση των δικαιωμάτων, αλλά και την υπόθεση συνολικά.
Το έχω γράψει και παλαιότερα αλλά θα το γράψω ξανά: Η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν μπορεί να γίνεται αλά καρτ, ούτε αφορά την κάθε καταπιεζόμενη ομάδα κατά περίπτωση και κατά μόνας. Είναι σαφές ότι μια κοινωνική ομάδα που ζητάει αναγνώριση των δικαιωμάτων της πρέπει να είναι αλληλέγγυα με τις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες που παλεύουν για αντίστοιχα πράγματα. Γιατί μια αναγνώριση από μια κοινωνική πλειοψηφία ενός δικαιώματος σε μια μειοψηφία σημαίνει ότι δίνεται μια περαιτέρω ελευθερία στη μειοψηφία, ενώ για την πλειοψηφία περιορίζονται αντίστοιχα οι δικές της ελευθερίες. 
Ένας αγώνας για την διεκδίκηση δικαιωμάτων δεν ήταν ποτέ ένας αγώνας εύκολος, ούτε έγινε ποτέ αναίμακτα. Από την εποχή που οι σουφραζέτες στην Αγγλία, στις αρχές του εικοστού αιώνα, πάλευαν για τη χειραφέτηση των γυναικών, στην εξέγερση του Στόουνγουολ στην Αμερική, ή στον αγώνα του αναπηρικού κινήματος για το σεβασμό των δικαιωμάτων τους τη δεκαετία του 1970 στην Αγγλία, οι διεκδικήσεις και οι αγώνες βάφονταν με το αίμα αυτών που έβγαιναν στους δρόμους και ζητούσαν ελευθερία. Στην Ελλάδα για τα ανθρώπινα δικαιώματα έγιναν και γίνονται αγώνες που πολλοί δεν έχουν ακόμα ευοδωθεί. Ας θυμηθεί κανείς τις πορείες που έκαναν οι τρανς τη δεκαετία του 1970, μετά το νομοσχέδιο για "εκτόπιση των ομοφυλοφίλων για λόγους δημόσιας υγείας" που είχε φέρει η κυβέρνηση Καραμανλή, και το ξύλο της αστυνομίας. 
Ή ακόμα ας θυμηθούμε την απεργία πείνας του Χρήστου Ρούσσου, την αίτηση του οποίου για επανεξέταση της δίκης του είχε απορρίψει ο τότε πρόεδρος της δημοκρατίας Χρήστος Σαρτζετάκης. Η δίκη του Ρούσσου είχε γίνει σε απάνθρωπες συνθήκες και εκείνος είχε με συνοπτικές διαδικασίες καταδικαστεί σε ισόβια από το ναυτοδικείο για το φόνο του εραστή του ο οποίος προσπαθούσε να τον εξωθήσει στην πορνεία. Η πεισματική άρνηση του Σαρτζετάκη να δεχτεί την αίτησή του οδήγησε στην απόφαση του Ρούσσου για απεργία πείνας και το κίνημα που ξεσηκώθηκε οδήγησε στην παραλίγο αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ σε μια περίοδο που δεν υπήρχε ζήτημα κυβερνητικής σταθερότητας, ενώ ο Σαρτζετάκης το πλήρωσε με το να μην προταθεί ξανά για υποψήφιος για την προεδρία της δημοκρατίας.
Η σημερινή στήριξη του Ρωμανού από τις ΛΟΑΤ συλλογικότητες επιβάλλεται να γίνει στη βάση της αλληλεγγύης για την υπεράσπιση δικαιωμάτων. Γιατί είναι δεδομένο ότι οι ελευθερίες και τα δικαιώματα υπάρχουν μόνο σε ένα περιβάλλον δημοκρατίας και δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν σε αυταρχικά ή φασιστικά καθεστώτα. Μια τέτοια στήριξη δεν περιλαμβάνει πολιτική συμφωνία με τις ιδέες και τις πρακτικές του απεργού πείνας, ούτε βέβαια με το γεγονός ότι αποπειράθηκε να ληστέψει μια τράπεζα. Είναι όμως μια θέση αρχής, μια και αν σήμερα δεχτούμε να χάσει τη ζωή του ένας νέος άνθρωπος γι' αυτά που δικαιούται και που με πείσμα δεν του δίνουν οι κυβερνώντες, τότε αύριο θα είναι πολύ δύσκολο να διεκδικήσουμε την αλληλεγγύη των υπολοίπων για να πάρουμε αυτά που εμάς σήμερα μας αρνούνται.