Δεν πέρασαν παρά λίγες μονάχα μέρες ώσπου να επαληθευτεί η απειλή του Ε.Βενιζέλου ότι οι ''έρημοι'' οι προστατευόμενοι μάρτυρες θα μαθεύονταν. Ασφαλώς η αποκάλυψη της ταυτότητας μίας εξ αυτών αποτελεί σαφή στόχευση τρομοκράτησης τους προκειμένου να φοβηθούν και να λειάνουν-ή και να αποσύρουν-τις καταθέσεις τους.
Αποτελεί, επιπλέον, επίδειξη πυγμής και δύναμης εκ μέρους του παλιού εξουσιαστικού συστήματος και του παράκεντρου μηχανισμού του που απλώνεται σε ολόκληρο το φάσμα του κρατικού και παρακρατικού εποικοδομήματος.
Η στρατηγική του κατηγορούμενου πολιτικού προσωπικού να πολιτικοποιήσει με όρους δίωξης την όλη υπόθεση δεν είναι καθόλου εξηγήσιμη μόνο από την μεριά του φόβου ή της ενοχής του: Είναι μία αυτονόητη επιλογή συσπείρωσης των κοινωνικών τους συμμαχιών. Ασφαλώς με μία προφανή αντιπολιτευτική αιχμή με απώτερους σκοπούς.
Είναι σαφές ότι μπαίνουμε σε μία περίοδο μεγάλων εντάσεων. Προοπτική που μάλλον δεν συμφέρει την κυβέρνηση, ιδιαίτερα εφόσον όλα δείχνουν ότι η χώρα οδεύει προς την έξοδο από την κρίση, με την σφραγίδα του ΣΥΡΙΖΑ. Από μόνη της η υπόθεση, το εύρος του σκανδάλου απομύζησης του Δημόσιου είναι οπωσδήποτε ένα τεράστιο μέγεθος με τεράστιες αντιθέσεις και προεκτάσεις. Αλλά η διαχείριση της υπόθεσης, η διακύβευση του θεσμού της Δικαιοσύνης σαν μορφή και σαν περιεχόμενο φαίνεται να ξεφεύγει κατά πολύ από το σκάνδαλο αυτό καθεαυτό: Άλλη μία στρατηγική επιλογή του παλιού δικομματισμού.
Επιλογή που προκαλεί νέα δεδομένα αναφορικά με το πολιτικό σκηνικό συνολικότερα. Ενάντια και στις νέες συμμαχίες που διανοίγει σαν προοπτική η απαγκίστρωση της χώρας από την μνημονιακή επιτροπεία. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον η σημερινή τοποθέτηση του πρώτης γραμμής εμπλεκόμενου, του Δ.Αβραμόπουλου, ο οποίος έσπευσε να δέσει στο άρμα της υπεράσπισης του και τον πρώην πρωθυπουργό, τον Κ.Καραμανλή: Ιδιαίτερα εφόσον από τμήματα της ΝΔ υπενθυμίζεται με νόημα ότι ο σημερινός υφυπουργός Παπαγγελόπουλος εθήτευσε σαν αρχηγός της ΕΥΠ υπό την κυβέρνηση Καραμανλή!
Κρίνοντας από την στάση του συνόλου, δε, της αντιπολίτευσης, η κυβέρνηση φαίνεται να μένει μόνη της, σε πολιτικό επίπεδο, να υπερασπίζεται τον επανακαθορισμό της εντιμότητας και της διαφάνειας των αντιπροσωπευτικών και δικαιικών θεσμών.
Σε μία μάχη με καθόλου αυτονόητη έκβαση. Εξάλλου, αν αναρωτιέται κανείς από που αντλεί αυτό του το θράσος το παλιό πολιτικό προσωπικό, το αντλεί από τις ευρείες του κοινωνικές συμμαχίες, που σε εκείνες πρώτα από απευθυνόταν και η υπενθύμιση του ''μαζί τα φάγαμε''.
Για αυτό, και σε αυτή την περίπτωση, η διαμάχη αντιστοιχεί στην εν γένει διαμάχη ανάμεσα στην κοινωνική πλειονότητα του κόσμου της παραγωγικής εργασίας και στις κοινωνικές συμμαχίες του κλεπτοκρατικού παρασιτισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξαρτά την επανεπιβεβαίωση του σαν πολιτική πλατφόρμα εξουσίας από την (δύσκολη) συσπείρωση του πρώτου παράγοντα της αντίθεσης. Οι συμμαχίες του παρασιτισμού, όμως, έχουν έτοιμοι προ πολλού την δική τους πολιτική πλατφόρμα εξουσίας, και το επιβεβαιώνουν σε κάθε ευκαιρία.
Κοντολογίς, η έννοια του πολιτικού σκανδάλου έχει στην χώρα μας μεταλλαχθεί κατά πολύ μεσολαβούντων των χρόνων της νεοφιλελεύθερης αποδιάρθρωσης, της συμμαχίας των 2/3, της απαξίωσης για τα κοινά. Το νόμιμον=ηθικό είναι η άλλη όψη της αδιαφορίας. Και όντως αν η κυβέρνηση δεν επέλεγε την κεντρική ανάδειξη της υπόθεσης ίσως αυτή να πέρναγε στα ψιλά. Άλλωστε αυτός ο κίνδυνος, μαζί με ενδεχόμενες καταπτώσεις του πρακτικού σκέλους των καταθέσεων, υπάρχει και τώρα.
Γιατί το μεγάλο σκάνδαλο δεν είναι το ύψος ή η απόδειξη της εργολαβίας της μίζας. Το μεγάλο σκάνδαλο είναι το γεγονός ότι σταθερά εδώ και πολλά χρόνια οι Έλληνες φαίνεται πως είναι οι πιο μεγάλοι κατά κεφαλήν καταναλωτές φαρμάκων στον κόσμο! Και ότι η εργολαβία της μίζας προκάλεσε την σκόπιμη διάλυση του ΕΣΥ μέχρι την τελική του παράδοση στα χέρια των ιδιωτών: Η ιδιωτικοποίηση της υγείας είναι ακριβώς η θεσμοθέτηση της παρανομίας. Για αυτήν παλεύει το παλιό πολιτικό προσωπικό, γυρεύοντας την ρεβάνς απέναντι σε αυτό που θεωρεί χάσμα και κενό στην συνέχεια του, δηλαδή την εκλογική πλειοψηφία της Αριστεράς.
