Οι πολιτοφύλακες που έσπευσαν προς ενίσχυση του πολιορκούμενου από τον τουρκικό στρατό και τους συμμάχους του ισλαμιστές αντάρτες κουρδικού θύλακα του Αφρίν απεστάλησαν από τον Ιρανό ταξίαρχο Κάσεμ Σολεϊμανί, επικεφαλής της επίλεκτης δύναμης "Αλ Κοντς” των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν.
Αυτό υποστήριξε, σύμφωνα με την τουρκική φιλοκυβερνητική εφημερίδα "Γενί Σαφάκ”, ο εκ των διοικητών των ισλαμιστών ανταρτών (επικεφαλής των Ταχιαρχιών Αμπόού Αμμάρα) Μπουχάνα Τζαφάλα.
Κατά τον Τζαφάλα, η αυτοκινητοπομπή για το Αφρίν επαναδρώθηκε από σιιτικές ομάδες που υποστηρίζουν την κυβέρνηση Άσαντ, όπως οι Al-Nujabaa, Liwaa al-Quds και Liwaa Mohammad Baqir, με επικεφαλής τον πολέμαρχο Χάλεντ Χασάν Αλούς από την περιοχή Σεφίρα του Χαλεπίου.
Σύμφωνα πάντα με την ίδια πηγή, στόχος της αποστολής ήταν να ανακοπεί η "ταχεία προέλαση” των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων και του λεγόμενου Ελεύθερου Συριακού Στρατού προς το κέντρο του Αφρίν.
Ωστόσο, μόνο "ταχεία προέλαση” δεν διακρίνει το διεθνές ακροατήριο. Παρ' όλα αυτά η Τουρκία δείχνει να θεωρεί απείρως προτιμότερο το στρατιωτικό αδιέξοδο από την οδό διαφυγής που της προτείνει η ρωσική διπλωματία.
Με το να διακρίνουν και στο Αφρίν τον δάκτυλο του θρυλικού ταξιάρχου Σολεϊμανί, (ο οποίος ευθύνεται για πολλές από τις ήττες των αντιπάλων της Δαμασκού, αλλά και για την υποχρεωτική αναδίπλωση των Κούρδων του Ιράκ μετά το δημοψήφισμα του Σεπτεμβρίου) οι φίλοι της Άγκυρας προσυπογράφουν βέβαια το δυτικό αφήγημα για την "ιρανική επέκταση” ως το κύριο ερμηνευτικό κλειδί των εξελίξεων στην περιοχή.
Είναι χαρακτηριστικό ότι και το Ισραήλ επιμένει να αποδίδει στο Ιράν την πρόσφατη εκτόξευση drone προς τα υψώματα του Γκολάν που υπήρξε η απαρχή εκτεταμένων ισραηλινών αεροπορικών επιχειρήσεων, με "θύμα” ένα ισραηλινό F-16 – μολονότι η Δαμασκός θα είχε και το κίνητρο και την τεχνική ικανότητα για μία τέτοια κίνηση.
Σε κάθε περίπτωση, η Άγκυρα προτιμά να (δείχνει ότι) πιστεύει πως οι εξελίξεις στο Αφρίν οφείλονται σε αυθαίρετη ιρανική πρωτοβουλία, παρά να παραδεχθεί ότι δεν μπορεί παρά να έχουν και την σιωπηρή αποδοχή της Μόσχας.
Δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς ποιο σχέδιο στηρίζει το τελευταίο μήνυμα προς την Άγκυρα. Ο επικεφαλής της ρωσικής διπλωματίας Σεργκέι Λαβρόφ τόνισε ότι οι τουρκικές ανησυχίες σε θέματα ασφαλείας θα μπορούσαν κάλλιστα να απαντηθούν σε διάλογο με τη Δαμασκό – προσθέτοντας πάντως ότι η χώρα του λαμβάνει υπόψη της και τις κουρδικές προσδοκίες.
Σε έκτακτες περιστάσεις, οπότε αυτό επιβάλλεται, ο διάλογος διεξάγεται σε επίπεδο μυστικών υπηρεσιών, ενώ χρήσιμη από αυτή την άποψη είναι και η τριμερής συνεργασίας Ρωσίας, Τουρκίας και Ιράν – όμως ο υψηλού επιπέδου πολιτικός διάλογος με τη Δαμασκό που προτείνει ο Λαβρόφ είναι εκτός συζήτησης, έσπευσε να δηλώσει ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Ερντογάν, Ιμπραχίμ Καλίν. (Ο ίδιος ήταν αυτός που χαρακτήρισε "καθαρή προπαγάνδα” τα περί συμφωνίας των Κούρδων του PYD με τη συριακή κυβέρνηση).
Η σπασμωδική αντίδρασή του φανερώνει τις πραγματικές επιεδιώξεις και αντιφάσεις της Άγκυρας. Οποιαδήποτε νομιμοποίηση της Δαμασκού ως συνομιλητή υπενθυμίζει την έλλειψη νομιμοποίησης της δικής της στρατιωτικής επιχείρησης στη συριακή επικράτεια. Την ίδια στιγμή, η επιμονή σε ένα στρατιωτικό εγχείρημα, ακόμη και αν αυτό "ατυχήσει ηρωικά”, αποδίδει πολύ περισσότερο από τις διπλωματικές λύσεις σε ένα εσωτερικό ακροατήριο που δίνει ποσοστά έγκρισης της τάξης του 90% στην επιχείρηση "Κλάδος Ελαίας”.
Επιπλέον, δεν θα πρέπει επιπλέον να υποτιμηθεί η σημασία της "αμερικανικής παρεμβολής”: η Ουάσιγκτον επείγεται να αποσπάσει την Τουρκία από την τριμερή συνεργασία με τη Ρωσία και το Ιράν και περνά με κάθε τρόπο στην Άγκυρα το μήνυμα ότι η Μόσχα "την χειρίζεται”, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά δημοσίευμα της Wall Street Journal. Το ότι βέβαια η ίδια η Ουάσιγκτον αποτελεί τον μεγάλο προστάτη του PYD, ήτοι του βασικού "εφιάλτη” της Τουρκίας, απλώς υπογραμμίζει την ειρωνεία του πράγματος, εν μέσω μιας αδιανόητα περίπλοκης κατάστασης.
