Μια τέτοια επιδίωξη είναι, προφανώς, παράνομη. Η δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης Novartis, η οποία, απ' όσο ξέρουμε, συνεχίζεται κανονικά και καμία Προανακριτική, κανένας Πλεύρης, κανένας Κεγκέρογλου δεν μπορούν να θέσουν ζήτημα αποκάλυψης της ταυτότητας των μαρτύρων.

Το ζήτημα, όμως, δεν είναι νομικό. Είναι βαθύτατα πολιτικό. Σε μια ευρωπαϊκή χώρα η πλειοψηφία μιας επιτροπής του Κοινοβουλίου προσπαθεί να παρεμποδίσει τη Δικαιοσύνη στη διερεύνηση ενός τεράστιου σκανδάλου για να αυτοπροστατευτεί πολιτικά. Πόσο πιο απλά να το πούμε για να το καταλάβει ο κόσμος; Όχι μπανανίες της Λατινικής Αμερικής, όχι Ζιμπάμπουε και Βελγικό Κογκό, όχι μονοπρόσωπα κληρονομικά καθεστώτα της πρώην Σοβιετίας, αλλά κανονική ευρωπαϊκή χώρα.

Καλούν μάρτυρες και τους ρωτάνε αν είναι οι προστατευόμενοι και αν ταξίδεψαν στις ΗΠΑ τις ημερομηνίες των καταθέσεων στο FBI. Τους εξετάζουν σε αντιπαραβολή με τις καταθέσεις των προστατευόμενων μαρτύρων της Novartis, ώστε, αν αποκαλυφθεί ότι είναι οι ίδιοι, να τους απειλήσουν με ψευδορκία. Ζητούν να καταθέσει η εισαγγελέας Διαφθοράς ως ύποπτη για να της ασκήσουν πίεση -κατά παράβαση της αρμοδιότητάς τους, που είναι η διερεύνηση ενδεχόμενων αξιόποινων πράξεων από πολιτικά πρόσωπα. Και τώρα ζητάνε να μάθουν τις ταυτότητες των μαρτύρων.

Πρόκειται για τεράστια θεσμική ξεφτίλα. Είναι επιχείρηση ξεπλύματος και ξελασπώματος. Αν δεν τους βγει όπως το πάνε, ας δοκιμάσουν τις ανώνυμες απειλές για τσιμέντωμα. Δεν θα είναι λιγότερο αντιθεσμικό από αυτά που ήδη κάνουν.