Στην ταινία «Η θεία μου η χίπισσα», η Κάθριν (ή Κατερίνα), την οποία υποδύεται η Νόρα Βαλσάμη, αποφασίζει να επιστρέψει από τις ΗΠΑ, όπου σπουδάζει, στην Ελλάδα, προκειμένου να επισκεφθεί τη μητέρα της, Ελένη, την οποία υποδύεται η Ρένα Βλαχοπούλου, η οποία εργάζεται ως καθαρίστρια σε ξενοδοχείο.
Την Κάθριν συνοδεύει ο μνηστήρας της, που φέρει την ιδιότητα του «χίπη» με βάση το σενάριο, ο Τζόνι (Βασίλης Τσιβιλίκας), και ο -ευκατάστατος- πατέρας του, ο Πιτ (Γιάννης Μιχαλόπουλος). Η Ελένη έρχεται σε δύσκολη θέση μόλις μαθαίνει ότι η κόρη της πρόκειται να την επισκεφθεί. Κι αυτό διότι η ίδια δεν της είχε αποκαλύψει ποτέ την οικονομική της κατάσταση. Το αφεντικό της, ο Στέφανος Κριεζής, τον οποίο υποδύεται ο Ανδρέας Μπάρκουλης, μόλις αντιλαμβάνεται τη δυσκολία που αντιμετωπίζει η Ελένη, αποφασίζει να τη βοηθήσει με έναν ιδιαίτερο τρόπο: τη βοηθάει να υποδυθεί την πλούσια κυρία και της παραχωρεί μια πολυτελή σουίτα του ξενοδοχείου του ως χώρο διαμονής.
Στη συνέχεια η Κάθριν και ο μνηστήρας της καταφεύγουν στο άντρο των χίπηδων, στα Μάταλα της Κρήτης, αποφασισμένοι να ζήσουν χωρίς τα λεφτά των γονέων τους. Η Ελένη, ο Στέφανος κι ο Πιτ τούς αναζητούν, για να ανακαλύψουν τελικά, όταν τους βρουν, ότι οι δύο νέοι έχουν χωρίσει. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, η Ελένη αποφασίζει να φανερώσει την αλήθεια στην κόρη της. Σε μια σκηνή που το στήσιμό της ξεφεύγει από το κωμικό πλαίσιο της ταινίας, η Ελένη με άκρως δραματικούς τόνους οδηγεί την κόρη της στο φτωχικό της σπίτι, όπου και της ανακοινώνει πως είναι καθαρίστρια και ότι το συγκεκριμένο σπίτι αποτελεί τον τόπο της κατοικίας της κι όχι η σουίτα του ξενοδοχείου. Επιπλέον, της τονίζει πως, αν θέλει να είναι με τους «αδύναμους», θα πρέπει να μείνει εκεί και να την υποστηρίξει.
Η Κάθριν κλονίζεται. Λίγες μέρες μετά, αφήνει γράμμα στη μητέρα της, στο οποίο αναφέρει πως δεν είναι διατεθειμένη να ζήσει μέσα στη φτώχεια και ότι θα παντρευτεί τον Στέφανο, το αφεντικό της μητέρας της. Το σενάριο και η σκηνοθεσία της ταινίας, που κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους το 1970, είναι του Αλέκου Σακελλάριου, που ήταν γνωστός για τις αντικομμουνιστικές του αντιλήψεις, οι οποίες έχουν αποτυπωθεί και σε πολλές άλλες ταινίες που φέρουν την υπογραφή του.
***
Στην ομιλία του στο συνέδριο της ΔΑΠ - ΝΔΦΚ, στις 18 Μαρτίου 2018, αναφερόμενος στον Αλέξη Τσίπρα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε τα παρακάτω: «Πίστεψαν πολλοί νέοι, όχι εσείς ευτυχώς, ότι ο κ. Τσίπρας είναι, τάχα, πιο κοντά τους. Ήταν γνωστός λόγω των καταλήψεων και του μαθητικού και φοιτητικού συνδικαλισμού, ήταν δήθεν αντικομφορμιστής, όπως αρέσει να σκέφτονται συχνά τον εαυτό τους οι νέοι». Το ιδεολογικό μοτίβο που καθιέρωσε κατά την περίοδο του μετεμφυλιακού κράτους ο Αλ. Σακελλάριος είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού: Ο αντικομφορμισμός είναι μια πλάνη, μια «παιδική ασθένεια». Όσο κι αν προσπαθεί κανείς, δεν μπορεί να τα βάλει με την «πραγματικότητα», γι’ αυτό και δεν υπάρχει λόγος να αγωνιστεί. Η Αριστερά, με βάση αυτό το μοτίβο, κινείται εκ του ασφαλούς: μόλις κληθεί να αντιμετωπίσει την «πραγματικότητα», θα συμβιβαστεί με αυτή.
Κατόπιν ο Κυρ. Μητσοτάκης ανακοίνωσε στα μέλη της φοιτητικής παράταξης του κόμματός του ότι αυτή θα πρέπει να διαλυθεί: «Οι φοιτητές θα έχουν λόγο στα ζητήματα της καθημερινότητάς τους μεταφέροντας τις σκέψεις και τους προβληματισμούς τους μέσω των εκπροσώπων τους, που θα εκλέγονται με ενιαίο ψηφοδέλτιο και θα συμμετέχουν σε ένα ισχυρό και αποτελεσματικό Εθνικό Συμβούλιο Φοιτητών».
Με άλλα λόγια, με βάση πάντα τις ανάγκες της «πραγματικότητας», ο ιδεολογικός και πολιτικός ανταγωνισμός δεν έχει θέση στα πανεπιστήμια. Ή, για να μιλήσουμε με όρους ακόμα πιο «πραγματικούς», ο μόνος ανταγωνισμός που έχει θέση σε αυτά είναι αυτός της αγοράς. Novartis, Siemens κ.λπ. δηλαδή.
* Ο Χρήστος Σίμος είναι πολιτικός επιστήμονας
