Το αφήγημα της ευημερίας άρχισε να ξηλώνεται στη δοκιμασία της ευρωκρίσης, με τους λαούς στον ευρωπαϊκό Νότο να ματώνουν για να “κάνουν τα μαθήματά τους”, όπως επέβαλε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ως προϋπόθεση για την “ευρωδιάσωση”.

Το αφήγημα της αλληλεγγύης άρχισε να ξηλώνεται στη δοκιμασία της προσφυγικής κρίσης, με τις χώρες του Βίσεγκραντ να κλείνουν τα σύνορα στους κατατρεγμένους από τη Συρία και τις χώρες της πρώτης γραμμής -Ελλάδα και Ιταλία πρωτίστως- να γίνονται αποθήκες ψυχών.

Η δοκιμασία της κορωνοκρίσης, ωστόσο, απειλεί να ξηλώσει οριστικά το αφήγημα του “ευρωπαϊκού μας σπιτιού”. Δεν είναι μόνο ότι η Ιταλία, η πρώτη χώρα που γονάτισε από την επιδημία, έμεινε αβοήθητη από τους εταίρους, με την Κίνα ή την Κούβα να επιδεικνύουν πολύ περισσότερη αλληλεγγύη στους Ιταλούς από τους Ευρωπαίους γείτονες.

Είναι και η άρνηση της Γερμανίας και των βόρειων δορυφόρων της να στηριχθεί με γενναιότητα η ευρωπαϊκή οικονομία και η ζωή και η αξιοπρέπεια των Ευρωπαίων εργαζομένων.

Μόνο ντροπή θα ένιωθαν οι πατέρες της Ευρώπης στο άκουσμα της μη απόφασης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για την αντιμετώπιση των οικονομικών επιπτώσεων της κορωνοκρίσης.

Το ερώτημα τι να την κάνεις την Ε.Ε. εάν δεν είναι ικανή να ξεπεράσει τους εθνικούς εγωισμούς και να θάψει τις ιδεοληψίες της λιτότητας μπροστά σε μια πανδημία, την οποία η ίδια η Μέρκελ χαρακτηρίζει μεγαλύτερη πρόκληση κι από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, γίνεται όλο και πιο εύλογο.

Ο κορωνοϊός αναδεικνύεται στην τελευταία δοκιμασία.