Μέχρι τώρα η νίκη, εκτός από πατεράδες, έχει και πολλούς νονούς και πολλά ονόματα. Μπορεί να χαρακτηριστεί σαρωτική, μεγάλη, μικρή, ακόμα και «πύρρειος». Πρόσφατα προστέθηκε στο πολιτικό λεξιλόγιο και μια άλλη ονομασία της: η ταπεινωτική νίκη. Την πέτυχε η Βρετανίδα πρωθυπουργός Τερέζα Μέι, η οποία, στην προσπάθειά της να βρει τον μίτο της Αριάδνης στον λαβύρινθο του Brexit, πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένη. Και μάλιστα δύο φορές μέσα στο 2018. Η πρώτη, όταν προκάλεσε πρόωρες εκλογές στο Ηνωμένο Βασίλειο για να ενισχύσει την ήδη άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία της και αντ’ αυτού είδε τις έδρες των Συντηρητικών και το δικό της κύρος να μειώνονται. Και η δεύτερη, στις αρχές της περασμένης εβδομάδας, όταν κατάφερε να αποκρούσει την εσωκομματική πρόταση μομφής εναντίον της και να διατηρήσει τη θέση της στην ηγεσία των Τόρις χάρη στην ανοχή των αντιπάλων της.
Άραγε, μπορεί να είναι ταπεινωτική μια νίκη; Ασφαλώς και μπορεί. Η Τερέζα Μέι όντως «νίκησε» στην εσωκομματική ψηφοφορία, αλλά το κατάφερε όχι τόσο γιατί έπεισε το κόμμα της όσο γιατί υποσχέθηκε στους αντιπάλους της ότι δεν θα την ξαναδούν μπροστά τους στις επόμενες εκλογές -υπόσχεση μάλλον ταπεινωτική. «Νίκησε» γιατί εμφανίστηκε να προτάσσει αλλά και να θυσιάζεται για το δημόσιο συμφέρον, αλλά «ταπεινώθηκε» γιατί εμφανίστηκε ως ηγέτιδα με ημερομηνία λήξης και με αποστολή περιορισμένης ευθύνης, δηλαδή τη διαχείριση του Brexit.
Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Όλα δείχνουν ότι για τη Βρετανία το Brexit εξελίσσεται σε μια «ταπεινωτική νίκη» ακόμα και για τους υποστηρικτές του. Φαίνεται ότι οι Βρετανοί πολίτες σχεδόν στο σύνολό τους μόλις τώρα αρχίζουν να κατανοούν τις κολοσσιαίες διαστάσεις, τα προβλήματα αλλά και τους κινδύνους του εγχειρήματος. Μόλις τώρα συνειδητοποιούν με αμηχανία αλλά και φόβο ότι, ψηφίζοντας υπέρ του Brexit στο δημοψήφισμα του 2016, για αλλού ξεκίνησαν και αλλού το Brexit τους πάει... Η όλη διαδικασία, έτσι όπως προχωράει, έχει διχάσει πολυεπίπεδα την κοινωνία και τα κόμματα, προκαλεί πολιτική αστάθεια και αδιέξοδα, απειλεί ακόμα και να «ακρωτηριάσει» το Ηνωμένο Βασίλειο.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έδειξε να γοητεύεται από τα περασμένα «μεγαλεία» της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας, ούτε έδειξε διάθεση να χαριστεί στους πρώην εταίρους της στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής. Επέβαλε σκληρούς όρους για την αποχώρηση, αρνείται περαιτέρω διαπραγμάτευση και επιμένει γνωρίζοντας ότι η άλλη πλευρά είναι εγκλωβισμένη στις επιλογές της, που έτσι κι αλλιώς είναι περιορισμένες. Για την ακρίβεια, είναι τρεις: να αποδεχθεί τη συμφωνία με τις Βρυξέλλες, να επιχειρήσει την ανατροπή του Brexit με νέο δημοψήφισμα ή να οδηγηθεί στα αχαρτογράφητα νερά μιας άτακτης εξόδου. Με άλλα λόγια, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Ο διχασμός βαθύς και το αδιέξοδο πλήρες και ορατό.
Η ώρα του Τζ. Κόρμπιν
Το χειρότερο όλων είναι ότι το πολιτικό σύστημα στη Βρετανία αδυνατεί να διαχειριστεί αποτελεσματικά το πρόβλημα. Η πρωθυπουργός Τερέζα Μέι παραπαίει παρακαλώντας μάταια τις Βρυξέλλες για μια καλύτερη και πολιτικά διαχειρίσιμη συμφωνία, ενώ οι φανατικοί αντιευρωπαϊστές και θερμοί θιασώτες του σκληρού Brexit κρύβονται περιμένοντας άλλους να βγάλουν τώρα τα κάστανα από τη φωτιά. Υπάρχουν και οι Εργατικοί, που οφείλουν να ανοίξουν τα χαρτιά τους και να λύσουν τον «γόρδιο δεσμό». Ο ίδιος ο ηγέτης τους Τζ. Κόρμπιν μέχρι τώρα έχει δείξει πως δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία ούτε «κομήτης» που ήρθε και θα χαθεί. Δέχτηκε αμείλικτο πόλεμο από τους... γοητευμένους από τον νεοφιλελευθερισμό επιγόνους του Τόνι Μπλερ, άντεξε και κατάφερε να αναγεννήσει το κόμμα του, να το ανοίξει στην κοινωνία και να διαμορφώσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για μια άλλη πολιτική στη Βρετανία, κόντρα στη λιτότητα και προσανατολισμένη στις ανάγκες των πολλών. Είναι μαρξιστής και δεν το κρύβει. Μιλάει με πάθος για τον σοσιαλισμό, τις εθνικοποιήσεις, την ξενοφοβία, τη μοναρχία και ακούγεται. Καιρός να «μιλήσει» και για το Brexit. Θα ακουστεί.
