Από τον Χρήστο Μήτση
Έπρεπε να μπουν οι παλιοί στο παιχνίδι για να αυξηθεί κατακόρυφα το ενδιαφέρον του φετινού φεστιβάλ, το οποίο πλημμύρισε μελωδίες του Έλτον Τζον, «πρωταγωνιστή» της μουσικής βιογραφίας «Rocketman» του Ντέξτερ Φλέτσερ. Ο σκηνοθέτης που ολοκλήρωσε το «Bohemian Rhapsody» όταν αποχώρησε απ' αυτό ο Μπράιαν Σίνγκερ υπογράφει άλλη μια ιστορία ενός διαφορετικού, ευαίσθητου και «διαφορετικού» παιδιού που κατακτά όλον τον κόσμο με το ταλέντο του, αλλά χάνει - μέσα στη μοναξιά, τα ναρκωτικά και την κατάθλιψη - την ψυχή του. Θα την ξαναβρεί τραγουδώντας και χορεύοντας, σε ένα ποπ μιουζικαλ με up beat τέμπο, queer φαντασμαγορία, ένα δυναμικό Τάρον Έγκερτον και βροχή από biopic κλισέ. Ο Έλτον Τζον το καταδιασκέδασε πάντως, περπαντώντας χαρούμενος στο κόκινο χαλί και δίνοντας μίνι συναυλία στο πάρτι που ακολουθησε την εκτός συναγωνισμού προβολή του φιλμ.
Στο διαγωνιστικό μέτωπο το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Σεναγαλέζας Ματί Ντιόπ, η πρώτη Αφρικανή δημιουργός που διεκδικεί Χρυσό Φοίνικα, προκάλεσε συζητήσεις για βραβείο, χάρη στον πρωτότυπο, λυρικό κι υποβλητικό χειρισμό ενός αλληγορικού ghost story. Το «Atlantique» κρατά στο κέντρο του έναν ανέφικτο έρωτα και τον πλαισιώνει ατμοσφαιρικά, αλλά όχι απόλυτα πετυχημένα αφηγηματικά, με μεταφυσικά στοιχεία και μια μετωπική κοινωνική καταγγελία, μοιάζοντας πολύ στην κινηματογραφική διάθεση της Αυστριακής Τζέσικα Χάουσνερ («Προσκύνημα στη Λούρδη») να συνδυάσει στο «Little Joe» επιστημονική φαντασία, ψυχολογικό δράμα και πολιτική παραβολή. Τα συναρμόζει όμως αδέξια, με έναν λανθιμικό, κλινικά αποστασιοποιημένο σκηνοθετικό τρόπο που δεν μπορεί να διασώσει πλοκή και χαρακτήρες από την ψυχρή κοινοτοπία.
Κι ενώ οι νέοι δημιουργοί παλεύουν να ισορροπήσουν το ταλέντο με τις αδυναμίες τους, μερικοί φεστιβαλικοί βετεράνοι βρίσκονται στην πλήρη ωριμότητά τους και μπορούν να κάνουν σινεμά από το... πουθενά. Πρώτος και καλύτερος ο Πέδρο Αλμοδοβάρ, φαβορί για τον Χρυσό Φοίνικα με το αυτοβιογραφικό «Dolor y Gloria». Την προσπάθεια ενός ηλικιωμένου σκηνοθέτη (ο Αντόνιο Μπαντέρας στον καλύτερο ίσως ρόλο του) να τα βρει με το παρελθόν και τα προσωπικά του φαντάσματα, μια κατάθεση ψυχής που συγκινεί μέχρι δακρύων, σχολιάζοντας σοφά την αξεδιάλυτη για έναν καλλιτέχνη σχέση ζωής και τέχνης.
Σε φόρμα και ο Κεν Λόουτς, επαναλαμβάνει με ένα τρυφερό και σφόδρα αγωνιστικό δράμα («Sorry we Missed you») τον πολιτικοποιημένο εαυτό του, πατώντας με το ένα πόδι στον ακτιβίστικο διδακτισμό και με το άλλο σ' έναν κινηματογράφο που κοιτά στα μάτια τους αληθινούς ανθρώπους και τ' αληθινά προβλήματα της εργατικής τάξης. Τέλος, ο σπουδαίος ντοκιμαντερίστας Πατρίσιο Γκουσμάν κλείνει την τριλογία του («Νοσταλγώντας το Φως», «Το Μαργαριταρένιο Κουμπί») πάνω στη γεωγραφία και την πρόσφατη ιστορία της Χιλής με το εκτός συναγωνισμού «The Cordillera of Dreams», το οποίο ενώνει δεξιοτεχνικά την κορυφογραμμή των Άνδεων με το πραξικόπημα του Πινοτσέτ.
Αν και στην αρχή του ακόμα, το φεστιβάλ έχει ήδη ξεχωρίσει κάποια πρώτα φαβορί. Το εξής ένα δηλαδή, αφού το «Dolor y Gloria» είναι η πρώτη επιλογή των κριτικών και στα δυο έγκυρα περιοδικά που δημοσιεύουν βαθμολογίες. Στο αγγλόφωνο Screen η ταινία του Αλμοδόβαρ προηγείται με 3,4 στα 4, κι ακολουθούν το «Atlantique» με 2,8/4 και το «Bacurau» με 2,6/4. Στο γαλλόφωνο Film Francais, το «Dolor y Gloria» είναι πάλι επκεφαλής με 3,3/4, μπροστά από τους «Αθλίους» με 3/4 και το «Sorry we Missed you» με 2,8/4.
