Η «Σκόνη του χρόνου» αφηγείται την ιστορία ενός Αμερικανού σκηνοθέτη ελληνικής καταγωγής (Ντάνιελ Νταφόε), ο οποίος γυρίζει μια ταινία πάνω στην ιστορία των γονιών του. Κεντρικό πρόσωπο, η Ελένη (Ιρέν Ζακόμπ), η οποία ταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο άντρες, τον Γιάκομπ (Μπρούνο Γκαντζ) και τον Σπύρο (Μισέλ Πικολί). Η πορεία των ηρώων είναι παράλληλη με τη "μεγάλη" Ιστορία των τελευταίων πενήντα χρόνων, που σημάδεψαν τον 20ό αιώνα, από τον θάνατο του Στάλιν μέχρι τον κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου.
Με τα λόγια του Θόδωρου Αγγελόπουλου: "Όπως λέει ο ποιητής 'έβγαιναν απ’ το όνειρο, καθώς έμπαινα στο όνειρο. Έτσι ενώθηκε η ζωή μας και θα 'ναι δύσκολο πολύ να ξαναχωρίσει'. Η σχέση μου με τη λογοτεχνία και την ποίηση μ’ έφεραν πολύ νωρίς κοντά σ’ όλες τις αναζητήσεις γλωσσικές ή αισθητικές του μοντερνισμού. Αργότερα, στις αρχές του ’60 στο Παρίσι, την εποχή της πολιτικοποίησης, το επικό θέατρο του Μπρεχτ, που αναιρούσε, ως ένα σημείο, τον ορισμό του Αριστοτέλη για τη δραματική τέχνη, γινόταν σημείο αναφοράς. Πέρασαν χρόνια για να επιστρέψω στον Αριστοτέλη και στον ορισμό του για την τραγωδία: Έστιν ουν τραγωδία, μίμησης πράξεως σπουδαίας και τελείας... Πέρασαν χρόνια για να ανακαλύψω ότι ο μονόλογος της Μόλλυ στο τελευταίο κεφάλαιο του 'Οδυσσέα' του Τ. Τζόυς, δεν είναι παρά η μακρινή ηχώ της εκπληκτικής περιγραφής, των όπλων του Αχιλλέα στην Ιλιάδα του Ομήρου. Η 'Αναπαράσταση', η πρώτη μου ταινία, γεννήθηκε την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών ως απόπειρα ανασύνθεσης της αλήθειας, από τα θραύσματά της. Η αναπαράσταση όχι ως σκοπός αλλά ως δρόμος. Οι μικρές ιστορίες όπως αντανακλώνται αλλά και καθορίζονται από τη μεγάλη Ιστορία. Ο πατέρας ως σύμβολο, ως παρουσία και απουσία, ως μεταφορική έννοια και ως σημείο αναφοράς. Το ταξίδι, τα σύνορα, η εξορία. Η ανθρώπινη μοίρα. Η αιώνια επιστροφή. Θέματα που ακολούθησαν και μ’ ακολουθούν. Όλες μου οι εμμονές μπαίνουν και βγαίνουν στις ταινίες μου, όπως μπαίνουν και βγαίνουν, όπως σωπαίνουν για να ξαναεμφανιστούν αργότερα, τα όργανα μιας ορχήστρας. Είμαστε καταδικασμένοι να λειτουργούμε με τις εμμονές μας".
