to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Η ρύθμιση Γαβρόγλου για τις οφειλές των καθηγητών και το… ρουσφέτι Κεραμέως

Οι επικοινωνιολόγοι λένε ότι μια πολιτική μπορεί να… σωθεί, ακόμη και όταν είναι άθλια. Αρκεί να επιστρατευτούν οι τακτικές του αντιπερισπασμού και του συμψηφισμού.


Που σημαίνει ότι ακόμη και όταν δεν μπορείς να αναδείξεις τα πλεονεκτήματα μιας πολιτικής επειδή δεν υπάρχουν, μπορείς, δια του συμψηφισμού, να αναδείξεις τα μειονεκτήματα της πολιτικής του αντιπάλου σου. Κι ακόμη, όταν δεν υπάρχουν εμφανή μειονεκτήματα στην αντίπαλη πολιτική, μπορείς πάντα να τα κατασκευάσεις.


Αν σε ένα πεδίο υπερτερεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αυτό αναμφίβολα είναι το πεδίο της επικοινωνίας. Κι αυτό βέβαια γιατί χωρίς επικοινωνιακές μεθοδεύσεις θα τους είχαν πάρει με τις… πέτρες.

Έτσι σήμερα, αντί το πανελλήνιο να απορρίπτει το απίστευτου λαϊκισμού ρουσφέτι που η υπουργός Παιδείας Κεραμέως έκανε σε μια μικρή ομάδα καθηγητών, το οποίο όμως ζημιώνει τα πανεπιστήμια γιατί μειώνει τα έσοδά τους κατά δεκάδες εκατομμύρια ευρώ σε εποχή δύσκολη, συζητά με σκωπτικό ύφος την παρουσιασθείσα σαν δήθεν χαριστική ρύθμιση Γαβρόγλου.

Με την οποία όμως, για πρώτη φορά οι καθηγητές που χρωστούσαν επί δεκαετίες τις εισφορές τους στα πανεπιστήμια, λόγω άσκησης ελεύθερου επαγγέλματος, κυρίως γιατροί, οδοντίατροι και νομικοί, υποχρεώθηκαν να πληρώσουν.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, να δούμε πως δημιουργήθηκε αυτή η μεγάλη οφειλή και πως κατάφεραν να αποφύγουν την αποπληρωμή της επί χρόνια αυτοί που σήμερα η Κεραμέως, επιβραβεύοντάς τους, τους χαρίζει τα χρέη προ του 2010.

Η πολιτεία το 1997 θεσμοθέτησε την καταβολή του 15% επί των ακαθαρίστων αποδοχών των πανεπιστημιακών που έχουν έσοδα από ελεύθερο επάγγελμα. Τα ποσά αυτά θα εισπράττονταν από τους ΕΛΚΕ, τους Ειδικούς Λογαριασμούς Κονδυλίων Έρευνας που διαχειρίζονται τα ερευνητικά κονδύλια και υπάρχουν σε κάθε πανεπιστήμιο.

Αυτό έγινε σε ανταπόδοση της δυνατότητας που η πολιτεία έδωσε τότε στους πανεπιστημιακούς, ώστε παράλληλα με την ενασχόλησή τους με το λειτούργημα του καθηγητή πανεπιστημίου, να μπορούν νομίμως να ασκούν και ελεύθερο επάγγελμα.

Η πολιτεία όμως, θεσμοθετώντας την καταβολή μέρους των εσόδων όσων πανεπιστημιακών εργάζονταν και ως ελεύθεροι επαγγελματίες, παρέλειψε να ενισχύσει τους ΕΛΚΕ με ελεγκτικές αρμοδιότητες. Έτσι ώστε να μπορούν να διαπιστώνουν αφενός μεν ποιοι καθηγητές οφείλουν να πληρώσουν, ως έχοντες εισοδήματα από άσκηση ελεύθερου επαγγέλματος και αφετέρου ποια είναι τα συνολικά ετήσια έσοδά τους, επί των οποίων θα έπρεπε να υπολογίζεται η σχετική κράτηση.

Έτσι, όταν οι διοικήσεις των πανεπιστημίων, στην προσπάθειά τους να εφαρμόσουν το νόμο, ζητούσαν από την εφορία τα στοιχεία με τα έσοδα των καθηγητών, η απάντηση που έπαιρναν ήταν ότι αυτά ήταν προσωπικά δεδομένα που δεν μπορούσαν να κοινοποιηθούν.

Μέχρι που κάποια στιγμή, το 2012 – 2013, η εισαγγελία στράφηκε κατά της τότε διοίκησης του ΑΠΘ, ελέγχοντάς την γιατί δεν εισέπραττε το έσοδο αυτό από τους υπόχρεους. Η εξήγηση ότι οι ΕΛΚΕ δεν είχαν θωρακιστεί με ελεγκτικές και εισπρακτικές αρμοδιότητες δεν ήταν αρκετή για την εισαγγελία, η οποία άσκησε δίωξη τελικά εναντίον όλων των πρυτάνεων, αντιπρυτάνεων έρευνας και αντιπροέδρων των ΕΛΚΕ από το 1997 μέχρι τότε, κατηγορώντας τους για το αδίκημα της απιστίας στην υπηρεσία σε βαθμό κακουργήματος.

Διώχθηκαν δηλαδή οι πρυτάνεις, οι αντιπρυτάνεις και οι καθηγητές που διοικούσαν τους ΕΛΚΕ, σαν να ήταν δική τους η ευθύνη της μη τακτοποίησης των οικονομικών υποχρεώσεων απέναντι στα πανεπιστήμια όσων καθηγητών ασκούσαν και ελεύθερο επάγγελμα.

Σαν δηλαδή οι διοικήσεις των πανεπιστημίων να στερούσαν σκοπίμως και με δόλο το έσοδο αυτό από τα πανεπιστήμια.

Έχω πικρή γεύση από την υπόθεση, καθώς ένας εκ των πολλών αδίκως διωχθέντων ήμουν και ο ίδιος, ως πρύτανης του ΑΠΘ το διάστημα 2010 – 2014.

Η κατάσταση είχε γίνει εκρηκτική. Οι υπόχρεοι καθηγητές που είχαν ιατρεία κλπ συνέχισαν να κερδίζουν από το ελεύθερο επάγγελμα χωρίς όμως να πληρώνουν στο πανεπιστήμιο τα οφειλόμενα. Οι κυβερνήσεις με τη σειρά τους εκώφευαν, πετώντας τη μπάλα στην κερκίδα. Και οι εισαγγελείς απένειμαν δίκαιο, κυνηγώντας ως υπεύθυνους για όλη αυτή την υπόθεση τους πρυτάνεις, επειδή η πολιτεία δεν τους είχε εξοπλίσει με τα εφόδια να διαπιστώνουν τις οφειλές και να τις εισπράττουν.

Μέχρι που ήρθε στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος είχε την τόλμη να δώσει οριστική λύση στο χρονίζον πρόβλημα. Επί υπουργίας του καθηγητή Κώστα Γαβρόγλου θεσμοθετήθηκε, για πρώτη φορά, η δυνατότητα των πανεπιστημίων να έχουν πρόσβαση στα φορολογικά αρχεία των καθηγητών. Δόθηκε έτσι η δυνατότητα στα πανεπιστήμια να ελέγχουν τα εισοδήματα των υπόχρεων και να εισπράττουν στο εξής τις οφειλές, ενισχύοντας σημαντικά τα ίδια έσοδά τους με πολλά εκατομμύρια ευρώ.

Επειδή όμως είχαν παρέλθει κοντά 20 χρόνια και τα ανεξόφλητα ποσά είχαν σωρευτεί σε δυσθεώρητα ύψη, η αποπληρωμή τους υπήρχε ο κίνδυνος να αποβεί μάταιη. Γι’ αυτό το λόγο αναπροσαρμόστηκε στο 7% από το αρχικό 15% το ποσοστό της κράτησης, με παράλληλη αλλαγή και της βάσης υπολογισμού επί των καθαρών αντί επί των ακαθάριστων εσόδων. Δίνοντας έτσι μια δίκαιη διέξοδο στο αίτημα των οδοντιάτρων κυρίως, αλλά και πολλών γιατρών, οι οποίοι έχοντας σημαντικά έξοδα εξοπλισμών, φαρμάκων και αναλωσίμων, είχαν πολύ μικρό περιθώριο καθαρών εσόδων και γι’ αυτό δεν ήταν λογικό να υποβάλλονται στην υποχρέωση κράτησης επί των ακαθαρίστων.

Η ρύθμιση Γαβρόγλου ήταν λυτρωτική για το πρόβλημα γιατί επέτρεψε στα πανεπιστήμια να εισπράξουν για πρώτη φορά τις οφειλές, αυξάνοντας σημαντικά τα έσοδά τους. Συγχρόνως, απελευθέρωσε τους υπόχρεους από τις δυσβάστακτες οφειλές κατά τρόπο δίκαιο, χωρίς βεβαίως να τους τις χαρίσει, όπως κάνει τώρα η Κεραμέως. Και επιπλέον, απάλλαξε στην ουσία τους πρυτάνεις από τις κατηγορίες και τις διώξεις, καθώς η πολιτεία παραδέχθηκε επιτέλους το επιχείρημα των διοικήσεων των πανμιων, ότι αντικειμενικά δεν υπήρχε τρόπος να βεβαιώνονται και να εισπράττονται οι οφειλές χωρίς σχετική πρόβλεψη, αποκαθιστώντας στο εξής και αυτή τη δυσλειτουργία.

Η σύγκριση συνεπώς της ρύθμισης Γαβρόγλου, η οποία αποκατέστησε ένα χρόνιο πρόβλημα προς όφελος και των πανεπιστημίων και των υπόχρεων καθηγητών απονέμοντας δίκαιο, με τη σημερινή χαριστική ρύθμιση της υπουργού Κεραμέως, η οποία παράγει σειρά αδικιών για το πανεπιστήμιο που χάνει έσοδα, αλλά και για όσους ευσυνείδητους πλήρωναν τα χρέη που τώρα χαρίζει, είναι απολύτως άστοχη, καθώς οι δυο ρυθμίσεις απέχουν μεταξύ τους όσο η μέρα με τη νύχτα.

Όμως αν το ρουσφέτι έλυνε τα προβλήματα και δεν δημιουργούσε πολύ περισσότερα, θα είχε πλήρως ενσωματωθεί στα εγχειρίδια δίκαιης και χρηστής διοίκησης.

Το τραγικό για την υπουργό Παιδείας είναι ότι η χαριστική της ρύθμιση άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου και δεν άφησε τελικά κανέναν ευχαριστημένο. Αρχίζοντας από όσους υπηρετούν κατ’ αποκλειστικότητα στο πανεπιστήμιο και δεν ασκούν ελεύθερο επάγγελμα, που είναι και οι συντριπτικά περισσότεροι και οι οποίοι διαμαρτύρονται, γιατί με το… ρουσφέτι μειώθηκαν σοβαρά τα έσοδα των πανεπιστημίων σε εποχή οικονομικά δύσκολη.

Συνεχίζοντας διαμαρτύρονται και όσοι από τους υπόχρεους πλήρωναν κανονικά τις οφειλές τους, που τώρα αισθάνονται «κορόιδα» σε σχέση με όσους επέμεναν να μην πληρώνουν.

Και τέλος, ακόμη και εκείνοι που ωφελούνται από τη χαριστική ρύθμιση διαμαρτύρονται γιατί δεν τους χαρίστηκε το σύνολο της οφειλής, όπως ανέμεναν, αλλά μόνο μέρος της.

Η υπουργός Κεραμέως και η κυβέρνηση πρέπει να καταλάβουν ότι με την υποκρισία, τα επικοινωνιακά τεχνάσματα και τις αντιφατικές ρυθμίσεις, δεν διοικείται η ανώτατη εκπαίδευση.

Ακολουθώντας πολιτική δραστικής συρρίκνωσης των δημοσίων επενδύσεων, οφείλουν να έχουν το θάρρος να εξηγήσουν στους καθηγητές που ασκούν και ελεύθερο επάγγελμα ότι στο εξής και ως συνέπεια της πολιτικής τους, το οικονομικό βάρος της λειτουργίας των πανεπιστημίων θα πέφτει σε εναλλακτικούς τρόπους αύξησης των ιδίων εσόδων τους.

Δεν μπορεί η κυβέρνηση από τη μια να θεσμοθετεί τη συρρίκνωση της δημόσιας χρηματοδότησης των πανεπιστημίων και από την άλλη να μειώνει και τις δυνατότητες που έχουν τα ιδρύματα να αποκτήσουν ίδια έσοδα, χαρίζοντας οφειλές πολλών δεκάδων εκατομμυρίων.

Γιατί χαρίζοντας τα χρέη, στέλνει στα πανεπιστήμια το λάθος μήνυμα της συνέχισης των διεκδικήσεων από πλευράς ομάδων συμφερόντων, προκειμένου να καταργηθεί πλήρως η σχετική πρόβλεψη.

Πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι. Το… δωράκι σε κάποιους από τους καθηγητές έγινε τελικά μπούμεραγκ για την κυβέρνηση που το νομοθέτησε.

Αντί να κερδίσει τουλάχιστον όσους ωφελούνται από αυτήν, τους έχασε τελικά όλους…

tags: άρθρα

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)