O Ιμπραήμ Μουσλίμ δίπλα στον Σάλεχ Μουσλίμ, συμπρόεδρο του Κόμματος Δημοκρατικής Ένωσης (PYD) και τον Σελαχαντίν Ντερμιτάς, συμπρόεδρο του Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών (HDP), στο 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ
Τη Δημοκρατική Ομοσπονδία της Συρίας προτάσσει ως μόνη λύση για τη σπαρασσόμενη από τον πολυετή πόλεμο χώρα ο Ιμπραήμ Μουσλίμ , εκπρόσωπος στην Ελλάδα του Κόμματος Δημοκρατικής Ενότητας (PYD) των Κούρδων της Συρίας, το ένοπλο τμήμα του οποίου (YPG) μάχεται εναντίον του Ισλαμικού Κράτους στη βόρεια Συρία. Υπενθυμίζει τις κατακτήσεις του αυτοδιαχειριστικού «πείραματος της Ροζάβα» και επαναλαμβάνει την απροθυμία της ΕΕ να δεχτεί την πρόταση του PYD για δημιουργία καταυλισμών Σύρων προσφύγων στην προστατευμένη περιοχή της Ροζάβα στο Κομπάνι, πρόταση που θα συνέβαλε στη μείωση των προσφυγικών ροών.
Χαρακτηρίζει διπλωματική αναγνώριση από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης την παρουσία στο πρόσφατο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ των δύο εμβληματικών προσωπικοτήτων του κουρδικού και δημοκρατικού κινήματος, του Σάλεχ Μουσλίμ, συμπρόεδρου του κόμματος PYD ο οποίος διώκεται από το τουρκικό κράτος και του Σελαχατίν Ντεμιρτάς, συμπρόεδρου του κόμματος της Δημοκρατίας των Λαών (HDP) που βρίσκεται στις φυλακές του τουρκικού καθεστώτος. Στην ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχαμε μίλησε για τη στήριξη των ΗΠΑ στις συριακές-κουρδικές δυνάμεις αλλά και για το κουρδικό ζήτημα στη σημερινή συγκυρία, με φόντο τις εξελίξεις σε Συρία και Ιράκ.
Αναλυτικά, όσα είπε στο left.gr:
Για τις εξελίξεις στη Συρία
Με αφορμή την προέλαση του συριακού στρατού στο Χαλέπι, ο Ιμπραήμ Μουσλίμ σχολιάζει πώς υπήρξε, όπως φαίνεται, συμφωνία μεταξύ του καθεστώτος Άσαντ, της Τουρκίας και της Ρωσίας, «συμφωνία με βάση την οποία οι Τούρκοι μπήκαν ως κατοχική δύναμη στη Συρία με αντάλλαγμα να κάνουν τα στραβά μάτια για το Χαλέπι που ισοπεδώνεται από τις δυνάμεις του συριακού στρατού». Με βάση την πολιτική συμφωνία, εκτιμά ο συνομιλητής μας, το Χαλέπι θα περάσει στον έλεγχο του καθεστώτος Άσαντ.
Πολλοί άμαχοι, μετά τις τελευταίες συγκρούσεις στο Χαλέπι, προτιμούν να καταφύγουν στις συνοικίες του Χαλεπιού που ελέγχονται από τον συριακό δημοκρατικό στρατό (SDF – Syrian Democratic Forces) και στις οποίες οι Κούρδοι είναι πλειοψηφία. «Εμείς τους δεχόμαστε όλους, όπως και στη Ροζάβα, ανεξαρτήτως θρησκείας και εθνικότητας».
«Ο πόλεμος στη Συρία», σημειώνει ο Ιμπραήμ Μουσλίμ, «δεν έχει να κάνει μόνο με τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας αλλά είναι και αγώνας για δημοκρατία και ελευθερία και αφορά όλες τις εθνότητες της χώρας. Οι λαοί δεν έχουν μεταξύ τους πρόβλημα, το πρόβλημα το δημιουργεί ο ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων. Σαν κόμμα, το PYD αλλά και το κουρδικό κίνημα γενικά, και φυσικά το HDP στην Τουρκία, ενθαρρύνουμε τους λαούς να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους ώστε να φτιάξουμε τη Μέση Ανατολή των λαών. Είμαστε αντίθετοι στη δημιουργία μικρών χωρών-προτεκτοράτων και παλεύουμε για ισχυρές χώρες (σ.σ.: πρόταγμα του PYD είναι η Ομοσπονδία της Συρίας με σχετική αυτονομία για τις περιοχές των Κούρδων) με δημοκρατικό σύνταγμα, άμεση δημοκρατία ενώ οι περιφερειακές δυνάμεις είναι αυτές που θέλουν να αλλάξουν τα σύνορα. Για παράδειγμα, η Τουρκία είναι αυτή που δεν αναγνωρίζει τα σύνορα στην Κύπρο, έχει στρατεύματα στο βόρειο Ιράκ και τώρα μπήκε και στη Συρία, την ώρα που κατηγορεί τους Κούρδους για αποσχιστικές τάσεις» (σ.σ.: αναλυτικά παρακάτω η θέση του PYD για το σενάριο δημιουργίας ανεξάρτητου κουρδικού κράτους). «Ο Ερντογάν μπήκε τώρα στη Συρία γιατί είδε ότι χάνει o ISIS και κερδίζουν έδαφος οι συριακές δημοκρατικές δυνάμεις ενώ, την ίδια στιγμή, όλο και περισσότεροι ακολουθούν το κίνημα που έχει ως πρότυπο της Ροζάβα». Στόχος του είναι οι Κούρδοι και, ως εκ τούτου, «η προαναφερθείσα συμφωνία με τον Άσαντ είναι σε βάρος της Ροζάβα».
«Λύση για τη Συρία δεν είναι ούτε να φτιάξουμε ξανά το παλιό κράτος αποκαθιστώντας το παλιό καθεστώς ούτε να επικρατήσει η πλευρά των ισλαμιστών. Η μοναδική πρόταση, όπως προαναφέραμε, είναι από εμάς και κανείς δεν δηλώνει ότι είναι εναντίον. Και η Ρωσία αλλά και οι ΗΠΑ, άλλωστε, είναι ομοσπονδιακές χώρες. Οι Ρώσοι έχουν εκφράσει πιο ανοιχτά τη στήριξή τους σε μια ομοσπονδιακή λύση αλλά το ίδιο θα κάνουν σιγά σιγά και οι Αμερικάνοι. Ο Άσαντ παίζει διάφορα παιχνίδια, όπως αποδεικνύει και η τωρινή συμφωνία με την Τουρκία, δεν παίρνει αποφάσεις μόνος του, έχει το Ιράν από πίσω του. Ο Άσαντ δεν μπορεί να μείνει αλλά εμείς δε βάζουμε όρους ότι δεν θα σταματήσουμε τον πόλεμο αν δεν φύγει ο ένας ή ο άλλος, δεν συνδέουμε την ειρήνη στη Συρία με αυτό. Σκοπός μας είναι να μειώσουμε τα θύματα, ακόμα και μια ζωή για εμάς αξίζει».
(με κίτρινο χρώμα στον χάρτη οι περιοχές που ελέγχονται από τις δυνάμεις των Κούρδων στη Συρία)
Για το κοινωνικό πείραμα της Ροζάβα που συμπληρώνει 4 χρόνια ύπαρξης
«Το έθνος-κράτος είναι δημιούργημα της εξουσίας και του ιμπεριαλισμού για να καταδυναστεύει τους λαούς, εμείς δεν μπορούμε να πολεμάμε για το ίδιο μοντέλο με τους καπιταλιστές. Η Μέση Ανατολή, η Μεσοποταμία, είναι μωσαϊκό, οι λαοί μπορούν και θέλουν να ζουν μαζί με κατοχυρωμένη αυτήν την πολυμορφία», υπογραμμίζει. «Μέσα σε πολύ δύσκολες καταστάσεις άνθισε το κουρδικό όνειρο αλλά και όνειρο των λαών της βόρειας Συρίας για μια καλύτερη ζωή και μια καλύτερη οργάνωση της καθημερινότητας. Αφού καταφέραμε να ελευθερώσουμε τις περιοχές μας από το καθεστώς του Άσαντ δημιουργήσαμε το σύστημα των καντονίων και τη δημοκρατική αυτοδιοίκηση η οποία λειτουργεί πολύ καλά και μπορεί να αποτελέσει πρότυπο για όλη την περιοχή».
«Έχουμε καταφέρει να αλλάξουμε το εκπαιδευτικό σύστημα ακυρώνοντας αυτό του καθεστώτος Άσαντ. Το καινούργιο σύστημα βασίζεται στις αξίες της συμβίωσης, της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Κάθε παιδί σπουδάζει στη μητρική του γλώσσα, οι Κούρδοι στα κουρδικά (που είναι και η βασική γλώσσα), οι Άραβες στα αραβικά κ.ο.κ. Έχουμε δημιουργήσει και κάποια πανεπιστήμια όπως αυτό της Ροζάβα, γεγονός πολύ σημαντικό. Την ώρα που άλλοι πουλάνε τις γυναίκες στα σκλαβοπάζαρα (σ.σ.: οι τζιχαντιστές), σε εμάς η γυναίκα είναι ηγέτης, είναι αρχηγός, πολεμάει. Αυτό είναι το μεγαλύτερο χτύπημα στους ισλαμιστές και την ιδεολογία τους. Αποδεικνύουμε ότι ισχύει το αντίθετο από αυτό που πάνε να επιβάλουν, νικάμε με αυτόν τον τρόπο, για εμάς είναι πολύ σημαντική η ελευθερία της γυναίκας, δεν μπορεί να είναι ελεύθερη μια κοινωνία χωρίς αυτό το στοιχείο.
Ακόμα, έχουμε κατοχυρώσει τη θρησκευτική ελευθερία, την εθνική και, ακόμα πιο σημαντικό, όλοι συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων, οι αποφάσεις ξεκινούν από κάτω προς τα πάνω και όχι το αντίθετο. Ενθαρρύνουμε όλες τις ομάδες, τους συλλόγους, τις οργανώσεις να συμμετέχουν και να είναι ενεργοί πολίτες. Το μοντέλο που εφαρμόζουμε εμείς έχει μεγάλη ανταπόκριση και στον κουρδικό λαό αλλά και σε άλλους λαούς. Στην περιοχή Σιντζάρ, για παράδειγμα, που ζουν κυρίως Κούρδοι Γιεζίντι, έχουν ήδη αυτοοργανωθεί, δημιούργησαν τη δική τους Άμυνα (τις Μονάδες Προστασίας των Γιεζίντι, κατά το πρότυπο του YPG) και σύντομα μπορεί να γίνει και η περιοχή αυτή καντόνι.
Βασικό εμπόδιο είναι το οικονομικό καθώς η Ροζάβα είναι αποκλεισμένη (υφίσταται εμπάργκο) από την Τουρκία, το καθεστώς Άσαντ, τους τζιχαντιστές και άλλες τρομοκρατικές οργανώσεις αλλά και το ιρακινό Κουρδιστάν (σ.σ.: διαβάστε παρακάτω για τις σχέσεις μεταξύ των Κούρδων της Συρίας και του Ιράκ). Ανθεί το λαθρεμπόριο και οι τιμές σε βασικά αγαθά είναι πολύ υψηλές καθώς δεν υπάρχει νόμιμη δίοδος για τη Ροζάβα η οποία, κατά τα άλλα είναι πλούσια περιοχή και έχει όλους τους βασικούς πόρους (σιτάρι, αγροτική παραγωγή κ.α.), υδάτινες πηγές ενώ το πετρέλαιο στη Ροζάβα είναι το πιο φθηνό σε όλο τον κόσμο. Ο λαός είναι αποφασισμένος να επιβιώσει και το εμπάργκο είναι μέσο πίεσης αφού αντέξαμε στις επιθέσεις, όπως αυτές του ISIS και του τουρκικού κράτους».
(ο Σαλέχ Μουσλίμ, στην προηγούμενη επίσκεψή του στην Ελλάδα, τον Φεβρουάριο του 2016, μιλάει για την Ροζάβα και την ηρωική αντίσταση του Κομπάνι ενάντια στη βαρβαρότητα και τον σκοταδισμό του ISIS)
Για τις σχέσεις με την ελληνική κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ
Με αφορμή και την πρόσφατη παρουσία του Σάλεχ Μουσλίμ, συμπρόεδρου του YPD και επικηρυγμένου από τις τουρκικές αρχές αλλά και του Σαλαχεντίν Ντερμιτάς,στο 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ο Ιμπραήμ Μουσλίμ αναφέρει: «Η παρουσία των δύο ηγετών στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν σαφώς μια διπλωματική αναγνώριση από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης. Εμείς, σαν κόμμα και πολιτικό κίνημα, έχουμε γενικά καλή σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ από παλιά και φυσικά σήμερα. Θα θέλαμε η ελληνική κυβέρνηση να παίξει έναν ενεργό ρόλο στο συριακό και το κουρδικό γενικά.
Η Ελλάδα υποφέρει από την προσφυγική κρίση και πρέπει να πάρει πολιτικές πρωτοβουλίες για δημοκρατικές λύσεις και ειρήνη στην περιοχή. Πιστεύω ότι η Ελλάδα είναι ικανή να το κάνει γιατί και σαν γεωπολιτική θέση αλλά και σαν λαός μπορεί να παίξει ρόλο και να είναι καλοδεχούμενη από τους υπόλοιπους. Είναι προς το συμφέρον της δίπλα της να έχει δημοκρατικές χώρες, μια δημοκρατική Τουρκία, μια δημοκρατική Συρία. Σε γενικές γραμμές, η ελληνική κυβέρνηση συμφωνεί με τις προτάσεις μας και η Ελλάδα, ειδικά η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος είναι αδελφό κόμμα με το HDP, μπορεί να παίξει ενεργό ρόλο διπλωματικά. Δεν μπορεί να είναι στη φυλακή της Τουρκίας το τρίτο κόμμα! Δημιουργείται ένα ισλαμικό κράτος στην Τουρκία, ένα θεοκρατικό καθεστώς, πράγμα πολύ επικίνδυνο για την Ελλάδα και όλη την Ευρώπη, σε μια εποχή μάλιστα τρομοκρατικών επιθέσεων από τζιχαντιστές. Αυτές οι ιδέες (σ.σ.: των ακραίων ισλαμιστών) πρέπει να σταματήσουν».
«Πιο συγκεκριμένα, για να συμβάλει στην προσπάθεια της Ροζάβα και τη μάχη ενάντια στον ISIS, η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε αφενός να βοηθάει στην περίθαλψη μαχητών των δυνάμεών μας και, αφετέρου, να δέχεται Κούρδους φοιτητές με ειδικά σχεδιασμένα προγράμματα και υποτροφίες», συμπληρώνει ο συνομιλητής μας.
(η δήλωση του Σ. Ντερμιτάς στο left.gr, στις 13/10/16, κατά την έναρξη του 2ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ)
Για το προσφυγικό
«Εμείς δεχτήκαμε περίπου 1 εκατομμύριο πρόσφυγες, πολλοί είναι στους καταυλισμούς και θα έμεναν στην περιοχή της βόρειας Συρίας αν υπήρχαν καλύτερες συνθήκες. Οι καταυλισμοί που βρίσκονται στην περιοχή των Κούρδων της Συρίας δεν δέχονται βοήθεια από οργανώσεις (ΜΚΟ). Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αν ήθελε πραγματικά να αντιμετωπίσει το προσφυγικό, θα είχε βοηθήσει τη Ροζάβα οικονομικά, νομικά και ανθρωπιστικά καθώς είναι μια περιοχή με σταθερότητα, αρκετά μεγάλη (πάνω από 35.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα), η ζωή στις πόλεις είναι ασφαλής σε σχέση με την υπόλοιπη Συρία. Αν υπήρχε στήριξη, αρκετοί Σύριοι θα προτιμούσαν να μείνουν εκεί παρά να κινδυνεύουν και να πνίγονται στο Αιγαίο . Αυτό θα ήταν λύση για το προσφυγικό, λύση που θα μείωνε αρκετά και τις προσφυγικές ροές (σ.σ.: εδώ αναλυτικά η σχετική πρωτοβουλία του PYD). Την ίδια στιγμή, ο Ερντογάν, σαν τραμπούκος, εκβιάζει. Η Ελλάδα δεν θα τον απειλήσει αλλά θα πρέπει να ζητήσει ειρήνη και δημοκρατία. Ήδη η Ελλάδα έχει βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό και έχει κάνει πολλά πράγματα για τους πρόσφυγες. Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να υποφέρει άλλο, τα ελληνικά νησιά έχουν προσφέρει πολλά».
Για το κουρδικό ζήτημα σήμερα και τις σχέσεις με τους Κούρδους του Ιράκ
Αναφορικά με το σενάριο δημιουργίας ανεξάρτητου κουρδικού κράτους (εν προκειμένω ανεξαρτητοποίησης του ιρακινού Κουρδιστάν), τονίζει: «Όπως προείπαμε, σχέδιο πολλών παγκόσμιων και περιφερειακών δυνάμεων είναι ο διαμελισμός των κρατών και η δημιουργία μικρότερων (σ.σ.: προτεκτοράτων). Το δικό μας σχέδιο δεν είναι να δημιουργήσουμε ένα εθνικό κράτος. Το σχέδιό μας είναι μια Ομοσπονδία για την περιοχή. Ο καθένας θέλει το δικό του Κουρδιστάν: Η Αμερική θέλει το δικό της Κουρδιστάν, η Ρωσία άλλο Κουρδιστάν, το Ισραήλ άλλο, η ΕΕ άλλο, ακόμα και η Τουρκία θέλει ένα Κουρδιστάν με τους δικούς της, βέβαια, όρους. Η Συρία, μην ξεχνάτε, ήταν εθνικό κράτος και είδατε τα αποτελέσματα. Η καταστροφή που έφερε το συριακό καθεστώς έναντι των ίδιων των πολιτών του είναι απείρως μεγαλύτερη από αυτή που προξένησε το Ισραήλ ή οποιοσδήποτε άλλος. Εμείς δεν επιμένουμε σε αυτό (σ.σ.: στη συγκρότηση ανεξάρτητου Κουρδιστάν). Βέβαια, δεν θα είμαστε αντίθετοι αν τα αδέρφια μας του Ιρακινού Κουρδιστάν το ανακοινώσουν. Αλλά εμείς θα συνεχίσουμε το μοντέλο που εφαρμόζουμε και θα αγωνιζόμαστε για μία ομοσπονδία (σ.σ.: στη Συρία) και τελικά μία συνομοσπονδία μεταξύ όλων των λαών. Για εμάς αυτό είναι ιδεολογικό ζήτημα, δεν είναι ζήτημα πολιτικής τακτικής.
(οι περιοχές σε Τουρκία, Συρία, Ιράκ και Ιράν με έντονο ή πλειοψηφικό το κουρδικο στοιχείο)
Στη Ροζάβα, το μοντέλο αυτό έχει αποδείξει ότι προχωράει, πολλοί μουσουλμάνοι έσωσαν χριστιανικές εκκλησίες, πολλοί χριστιανοί έσωσαν τζαμιά, πολλοί Κούρδοι σκοτώθηκαν για τους Άραβες και το αντίστροφο. Ο λαός είναι μαζί, γιατί να τους χωρίσουμε; Σαφώς έχουμε διαφορές με τους Κούρδους του Ιράκ ως προς αυτό το ζήτημα, είμαστε ένας λαός αλλά δεν είμαστε καθεστώς ώστε να εξαλείψουμε κάθε διαφορά, είναι φυσιολογικό να υπάρχουν διαφοροποιήσεις. Πιστεύω ότι το μοντέλο που προτείνουμε εμείς έχει μεγάλη ανταπόκριση και στον κουρδικό λαό αλλά και σε άλλους λαούς. Για παράδειγμα, το σύγχρονο κουρδικό κίνημα, το PKK δεν έγινε μόνο από τους Κούρδους, ήταν και Τούρκοι μέσα, ο πρώτος μάρτυρας που έδωσε το PKK ήταν Τούρκος. Αδικείς το κίνημα αυτό όταν το εθνικοποείς, όταν μένεις στο εθνικό ζήτημα».
Αξίζει να αναφέρουμε ότι, όπως υπενθυμίζει ο συνομιλητής μας, τα περισσότερα κόμματα (όπως η Πατριωτική Ένωση Κουρδιστάν) του ιρακινού Κουρδιστάν βοήθησαν και στήριξαν τη Ροζάβα εκτός από το Δημοκρατικό Κόμμα (η κυβέρνηση του οποίου συμμετέχει, κάτω από την τουρκική πίεση, στο εμπάργκο σε βάρος της Ροζάβα). Το τελευταίο έχει καλές σχέσεις με την Τουρκία η οποία προσπαθεί να δημιουργήσει ενδοκουρδικό εμφύλιο αλλά “εμείς δεν θα της κάνουμε τη χάρη, θα λύσουμε όλα τα προβλήματα με διάλογο και δημοκρατία”.
(με κίτρινο χρώμα οι περιοχές του ιρακινού Κουρδιστάν)
Για τις σχέσεις με τις ΗΠΑ
Το ρητό «οι μόνοι φίλοι των Κούρδων είναι τα βουνά» είναι πλατιά διαδεδομένο και έχει επιβεβαιωθεί πολλές φορές στην ιστορία, υποδηλώνοντας ότι οι συμμαχίες με ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έφεραν τελικά περισσότερα δεινά στους Κούρδους. Σε ερώτηση για τη σημερινή στρατιωτική συμμαχία, με τις ΗΠΑ αλλά και την εκλογή Τραμπ ο Ιμπραήμ Μουσλίμ απαντάει: «Δεν έχουμε ξεχάσει το ρητό ότι οι μόνοι φίλοι των Κούρδων είναι τα βουνά, αυτό συνεχίζει να είναι αλήθεια. Θέλω να επισημάνω ότι εμείς δεν πήγαμε στην Αμερική, η Αμερική ήρθε σε εμάς, αυτή είναι η διαφορά. Εμείς έχουμε στρατιωτική συνεργασία με τις ΗΠΑ για να πολεμήσουμε την τρομοκρατία του ISIS και τους υπόλοιπους τρομοκράτες, για αυτόν τον σκοπό είμαστε έτοιμη να συνεργαστούμε με τον οποιοδήποτε, είτε είναι οι ΗΠΑ είτε είναι η Ρωσία.
Είναι καλοδεχούμενη η βοήθειά της Αμερικής της αρκεί να σέβεται τις αξίες μας, τη θέληση των λαών. Η συνεργασία μας είναι καθαρά στρατιωτική, δε μας έχει βάλει κανέναν άλλο όρο. Δεν θα υπάρξει αλλαγή μετά την εκλογή Τραμπ, θα συνεχιστεί από την πλευρά τους ο πόλεμος κατά των τζιχαντιστών απλά εμείς αυτό που ζητάμε από την Αμερική και την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι να αναγνωρίσει το μοντέλο της δημοκρατικής αυτονομίας που έχουμε διαλέξει σαν λαός της Ροζάβα, να το αναγνωρίσουν σαν μοντέλο για όλη τη Συρία ώστε να υπάρξει και λύση για τη Συρία, η λύση της ομοσπονδίας που αναφέραμε νωρίτερα».
(οι συριακές δημοκρατικές δυνάμεις -SDF- μάχονται κατά του ISIS)
Για τον Ερντογάν και την ένταση του αυταρχισμού στην Τουρκία
«Η σημερινή στάση του Ερντογάν, όπως προαναφέραμε, δείχνει πόσο αδύναμος είναι και πόσο ανασφαλής αισθάνεται. Οι Κούρδοι στη βόρεια Συρία περάσαμε όλες τις "κόκκινες γραμμές" του Ερντογάν: Έλεγε ότι ο Ευφράτης είναι "κόκκινη γραμμή", μετά το Μέμετζ είναι "κόκκινη γραμμή", τις περάσαμε όλες. Στο Ιράκ δεν κατάφερε αυτά που ήθελε, δηλαδή να συμμετέχει στην ανακατάληψη της Μοσούλης. Η ιρακινή κυβέρνηση ήταν αυστηρή απέναντί του ενώ κουρδικές δυνάμεις που εχθρεύεται ο Ερντογάν, όχι μόνο οι Πεσμεργκά αλλά και δυνάμεις των Κούρδων Γιεζίντι που είναι ελευθεριακές σαν και τις δικές μας. Όταν βάζεις φυλακή το τρίτο κόμμα στη χώρα σου, δείχνεις αδυναμία».
(το γράφημα του BBC με ημερομηνία 23/08/16 που σκιαγραφεί τις σχέσεις [εμπόλεμη εμπλοκή-εχθρικές σχέσεις-καλές σχέσεις] της Τουρκίας με τους Κούρδους κάθε περιοχής και πολιτικής απόχρωσης)
*****************
Διαβάστε σχετικά το πρόσφατο, κατατοπιστικό άρθρο στελέχους του HDP που δημοσιεύτηκε στο commonality.gr για το ιστορικό-πολιτικό-γεωγραφικό παζλ του κουρδικού ζητήματος:
Κούρδοι και Κουρδιστάν στο χάος της Μέσης Ανατολής
Οι Κούρδοι, μαζί με τους Άραβες, τους Αρμένιους, τους Ασσύριους και τους Πέρσες είναι ένας από τους παλαιότερους λαούς που κατοικούν στα εδάφη της Μέσης Ανατολής. Ο τόπος τους, το Κουρδιστάν, αποτέλεσε ήδη από τα αρχαία χρόνια, σημαντικό εμπορικό σταυροδρόμι, και ακριβώς λόγω της γεωπολιτικής του σημασίας, υπήρξε σχεδόν πάντοτε, πεδίο στρατιωτικών συρράξεων μεταξύ των εκάστοτε μεγάλων δυνάμεων της περιοχής. Ως αποτέλεσμα αυτών των συγκρούσεων, δεν υπήρξε ποτέ η δυνατότητα δημιουργίας κράτους που να περιλαμβάνει στην εδαφική του επικράτεια όλους τους κουρδικούς πληθυσμούς. Μετά τη λήξη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, το 1923, με τη Συνθήκη της Λωζάννης, τα κουρδικά εδάφη χωρίστηκαν στα τέσσερα. Σήμερα, υπολογίζεται ότι περίπου 20 εκατομμύρια Κούρδοι ζουν στην Τουρκία, 10 εκατομμύρια στο Ιράν, 6 εκατομμύρια στο Ιράκ και 4 εκατομμύρια στη Συρία. Έγγραφα του Συμβουλίου της Ευρώπης περιγράφουν τους Κούρδους ως τον πολυπληθέστερο λαό, χωρίς εθνικό κράτος, διεθνώς. Οι ομιλούμενες κουρδικές διάλεκτοι είναι πολλές και όλες ανάγονται στην ιρανική υποομάδα της ευρύτερης Ινδοευρωπαϊκής ομάδας γλωσσών.
Τα κράτη που έχουν υπό την επικυριαρχία τους κουρδικούς πληθυσμούς προσπαθούσαν πάντοτε να καταστείλουν τις κουρδικές διεκδικήσεις για ανεξαρτησία, αυτονομία ή για αναγνώριση πολιτικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων, αναπτύσσοντας πολιτικές γενοκτονίας, εξορίας, φυλακίσεων ή αφομοίωσης. Παρά τις μεταξύ τους διαφορές και συγκρούσεις συμφερόντων, οι τέσσερεις αυτές χώρες, ανέκαθεν εναρμόνιζαν τη στάση τους σε ό,τι είχε να κάνει με το κουρδικό ζήτημα, με κοινό στόχο να εμποδίσουν τη δημιουργία κουρδικής κρατικής οντότητας. Δυστυχώς οι κυβερνήσεις και οι οργανισμοί που διαμορφώνουν την παγκόσμια τάξη πραγμάτων αντιμετώπισαν με ανάλογο τρόπο το κουρδικό, προτάσσοντας τα εκάστοτε συμφέροντά τους και τις διεθνείς ισορροπίες. Έτσι, οι Κούρδοι διαμοιρασμένοι σε τέσσερα κράτη, απέτυχαν να συγκροτήσουν μια πολιτική ενότητα, γεγονός καθοριστικό για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται σήμερα. Ωστόσο, παρά τις δυσκολίες, κανένα από αυτά τα τέσσερα κουρδικά τμήματα δεν παραιτήθηκε από τον αγώνα του για ελευθερία και όλα κατάφεραν να επιβιώσουν διατηρώντας την ταυτότητά τους.
Στο Ιράκ
Η διεθνής επέμβαση στο Ιράκ το 2003 υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, ενάντια στο καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν, πρόσφερε στους Κούρδους της χώρας αυτής τη δυνατότητα να αποκτήσουν μια ισχυρή παρουσία στο ομοσπονδιακό σύστημα διοίκησης που εγκαθιδρύθηκε. Παρ’ όλα αυτά, περιοχές όπως το ΚΙρκούκ, με πυκνό κουρδικό πληθυσμό και πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου, δεν έχουν συμπεριληφθεί στα υπό κουρδική διοίκηση εδάφη, και γι’ αυτό εξακολουθούν να υπάρχουν προβλήματα με την κεντρική ιρακινή διοίκηση. Τα τελευταία δύο χρόνια, τα κουρδικά εδάφη στο Ιράκ δέχονται εκτεταμένες επιθέσεις από τις δυνάμεις του ISIS. Είναι νωπή στη μνήμη των ανθρώπων της περιοχής η τραγωδία στη Σενγκάλ, όπου ο ISIS, αφού το κατέλαβε, επιδόθηκε σε άγριες σφαγές και σε απαγωγές Γεζίντι γυναικών, υποχρεώνοντας ταυτόχρονα εκατοντάδες ανθρώπους να ξεριζωθούν από τις πατρογονικές τους εστίες.
Στη Συρία
Με την έναρξη του εμφυλίου πολέμου στη Συρία, το 2011, οι εκεί Κούρδοι κράτησαν αποστάσεις τόσο από το καταπιεστικό μπααθικό καθεστώς όσο και από τους αντιπάλους του, που διακήρυσσαν ανοιχτά έναν αραβικό εθνικισμό και την επιβολή του νόμου της Σαρίας, γεγονός που τους καθιστούσε ακόμα πιο επικίνδυνους. Προτίμησαν να ακολουθήσουν έναν τρίτο δρόμο, διεκδικώντας ένα σύστημα διακυβέρνησης δημοκρατικό, πλουραλιστικό, χωρίς αποκλεισμούς και με σεβασμό στις ατομικές ελευθερίες, και πάντως να υπερασπιστούν τις περιοχές τους από κοινού με τους γείτονές τους, Ασσύριους, Άραβες, Τουρκομάνους και Αρμένιους. Γι’ αυτόν το λόγο και στοχοποιήθηκαν από τα αντιδραστικά καθεστώτα της περιοχής, όπως εκείνα της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ και του ISIS. Όπως έγινε φανερό στη συνέχεια, τα καθεστώτα του Ιράν, του Ιράκ και της Συρίας ήσαν και αυτά αρνητικά στη δημιουργία ενός κουρδικού κράτους στην περιοχή της Ροζάβα. Παρ’ όλα αυτά, το πλουραλιστικό και δημοκρατικό σύστημα διοίκησης που εγκαθιδρύθηκε στις ελεγχόμενες από τους Κούρδους περιοχές, κέρδισε την λαϊκή υποστήριξη και καλλιέργησε την επιθυμία για αυτοδιάθεση των τοπικών πληθυσμών, ανεξαρτήτως εθνοτικής καταγωγής. Καθώς μάλιστα σε αυτό το σύστημα διακυβέρνησης καθοριστικό ρόλο παίζει και η γυναικεία χειραφέτηση, υπάρχει ενεργή συμμετοχή των γυναικών και στον πόλεμο αλλά και σε κάθε επίπεδο της πολιτικής και της κοινωνικής ζωής, κάτι που έχει προκαλέσει τον διεθνή θαυμασμό. Επιπλέον, οι Κούρδοι έχουν καταστεί ο πιο σημαντικός παίκτης στην περιοχή, με τον αγώνα τους και με τις νίκες τους απέναντι στις δυνάμεις του ISIS, ειδικά στην περιοχή του Κομπάνι.
Από τη στιγμή που οι Κούρδοι, έχουν αρχίσει να κερδίζουν τη λαϊκή υποστήριξη, δεν είναι δυνατόν να αγνοηθούν από τις διεθνείς δυνάμεις που δρουν στην περιοχή. Αντιθέτως, όλοι πια αναγνωρίζουν πως δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική λύση στη Συρία χωρίς να ληφθούν υπόψη οι Κούρδοι και χωρίς τη συνεργασία τους. Είναι γεγονός ότι εξαιτίας των εσωτερικών και των διεθνών ισορροπιών, οι Κούρδοι δεν κλήθηκαν στις συνομιλίες της Γενεύης. Ωστόσο οι μεγάλες δυνάμεις που έχουν καθοριστικό ρόλο στον πόλεμο της Συρίας, γνωρίζουν πως δεν μπορούν να κάνουν παραπέρα βήματα, χωρίς να συνεργαστούν με τους Κούρδους. Γι’ αυτόν το λόγο, στα πεδία των μαχών, οι τουρκικές προσπάθειες να εξομοιωθεί το PYD με το ISIS και να καταστεί στόχος για τις διεθνείς δυνάμεις, απέτυχαν, και τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ρωσία εξακολουθούν να παρέχουν μερική υποστήριξη στις κουρδικές δυνάμεις. Οι Κούρδοι αποδείχθηκαν η μόνη εναλλακτική δύναμη απέναντι στο μπααθικό καθεστώς, ακριβώς εξαιτίας του προοδευτικού τους προσανατολισμού, της αποδεδειγμένης δυνατότητάς τους για αρμονική συμβίωση με διαφορετικούς λαούς, αλλά και εξαιτίας των επιτευγμάτων τους στο πεδίο των μαχών. Στο μέλλον, οι διεθνείς μεγάλες δυνάμεις θα πρέπει δίχως άλλο να αναγνωρίσουν τα κουρδικά δικαιώματα, και να προσφέρουν στους Κούρδους μια θέση στο τραπέζι των ειρηνευτικών συνομιλιών.
Στο Ιράν
Στο Ιράν, οι Κούρδοι έχουν στερηθεί τα βασικά δικαιώματά τους και ακόμα και οι ελάχιστες προσπάθειες για δημοκρατικές διεκδικήσεις καταστέλλονται με σφαγές τους. Αυτή την στιγμή το κουρδικό κίνημα έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στους κόλπους της δημοκρατικής αντιπολίτευσης στο Ιράν. Έχει τη δυνατότητα να διεξαγάγει κάθε είδους αντίσταση, συμπεριλαμβανομένης της ένοπλης πάλης. Παρ’ όλα αυτά, εξαιτίας των περιφερειακών αλλά και των διεθνών συσχετισμών, αυτή την περίοδο υφίσταται μια πολύ ευαίσθητη και εύθραυστη κατάπαυση του πυρός μεταξύ του ιρανικού κράτους και των Κούρδων. Με γνώμονα τις υπόλοιπες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, το ιρανικό καθεστώς θα υποχρεωθεί, στο εγγύς μέλλον, είτε να αποδεχτεί την παραχώρηση δημοκρατικών ελευθεριών στους Κούρδους, είτε να εκδημοκρατιστεί αυτό το ίδιο και να αποδεχθεί μια μορφή αυτονόμησης των κουρδικών επαρχιών. Διαφορετικά και σε αυτήν την περιοχή θα γίνουμε μάρτυρες νέων σκληρών πολεμικών συγκρούσεων.
Στην Τουρκία
Όπως ήδη αναφέρθηκε, στην Τουρκία βρίσκονται τα μισά κουρδικά εδάφη και ο μισός κουρδικός πληθυσμός. Εύλογα, το γεγονός αυτό παίζει καθοριστικό ρόλο στην επίλυση του κουρδικού ζητήματος. Η Τουρκία, όντας μέλος του ΝΑΤΟ, του Συμβουλίου της Ευρώπης, του ΟΑΣΕ και υποψήφιο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποτελεί σημαντικό παίκτη στην περιοχή. Παράλληλα, ασκεί σημαντική επιρροή στον ισλαμικό κόσμο, ως διάδοχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που για αιώνες εξουσίαζε εδάφη σε τρεις ηπείρους. Γι’ αυτούς τους λόγους, ο αγώνας των Κούρδων της Τουρκίας έχει πολλές φορές θυσιαστεί στο βωμό διεθνών συσχετισμών και συμφερόντων.
Η κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και η συγκρότηση του νέου κράτους σε πολύ στενότερα όρια, έχει προκαλέσει μια διαχρονική φοβία ότι θα χάσουν ακόμα και αυτό. Αυτό εντείνεται όπου όσοι έχουν τουρκικές ρίζες, αποτελούν μειονότητα μεταξύ των πληθυσμών που κατοικούν στην εδαφική επικράτεια του νέου κράτους. Ως απάντηση στο πρόβλημα, οι ελίτ της νεοσύστατης Τουρκικής Δημοκρατίας συνέλαβαν την ιδέα δημιουργίας ενός καινούργιου Τουρκικού Έθνους, μέσω του εκτουρκισμού όλων των κατοίκων με πολιτικές αφομοίωσης, εκτοπίσεις και γενοκτονίες, και άλλες καταπιεστικές πρακτικές. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την εγκαθίδρυση ενός πολύ αυταρχικού, μονολιθικού και αντιδημοκρατικού συστήματος διακυβέρνησης. Όσοι αντιστέκονταν, σφαγιάζονταν ή εξορίζονταν χωρίς εξαιρέσεις. Οι Κούρδοι όμως, εξαιτίας του μεγάλου αριθμού τους, της διασποράς τους σε ευρεία γεωγραφική περιοχή και της πολύ ισχυρής πολιτιστικής τους παράδοσης και κληρονομιάς, κατάφεραν να μην εκτουρκιστούν, να επιβιώσουν και να διατηρήσουν άσβεστη την επιθυμία τους για ελευθερία, παραμένοντας μια σημαντική κοινωνική δύναμη, μέχρι και σήμερα. Κατά τα πρώτα χρόνια της Τουρκικής Δημοκρατίας όλες οι κουρδικές εξεγέρσεις καταστάληκαν με γενοκτονίες, αλλά από τη δεκαετία του ‘70 και μετά ο αγώνας των Κούρδων για ελευθερία εξαπλώθηκε σε όλο το Κουρδιστάν και τα σχετικά κινήματα πολλαπλασίασαν την επιρροή τους. Εξαιτίας αυτής της δυναμικής, οι πρόσφατες τουρκικές κυβερνήσεις δεν κατάφεραν να συνεχίσουν την ίδια πολιτική που αρνιόταν την ύπαρξη κουρδικής εθνότητας, που απαγόρευε την κουρδική γλώσσα και κουλτούρα, ακόμα και την κουρδική μουσική, και υποχρεώθηκαν σε ορισμένες παραχωρήσεις.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, η ευρύτερη δημοσιοποίηση του κουρδικού απελευθερωτικού αγώνα και η βαθιά επιρροή του σε όλη την τουρκική κοινωνία, υποχρέωσε τις κυβερνήσεις της εποχής να αναζητήσουν πιο δημοκρατικές λύσεις στο κουρδικό ζήτημα, και σε κοινοβουλευτικό επίπεδο επιτράπηκε η νόμιμη λειτουργία κουρδικών πολιτικών κομμάτων. Όμως η κυβερνητική ανοχή απέναντι στις εντεινόμενες κουρδικές δημοκρατικές διεκδικήσεις αποδείχθηκε πολύ περιορισμένη. Από το 1990 μέχρι σήμερα, επτά κουρδικά πολιτικά κόμματα έχουν κηρυχθεί παράνομα από το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο της Τουρκίας. Επίσης, βουλευτές των κομμάτων αυτών έχουν σκοτωθεί ή φυλακιστεί, ενώ κάποιοι από αυτούς αναγκάστηκαν να αυτοεξοριστούν στην Ευρώπη. Παρ’ όλα αυτά οι Κούρδοι επέμειναν όλα αυτά τα χρόνια στον κοινοβουλευτικό δρόμο διεκδίκησης δημοκρατικών δικαιωμάτων, και αυτήν τη στιγμή αποτελούν μια μεγάλη αντιπολιτευτική δύναμη στην τουρκική Βουλή. Διαθέτουν 80 βουλευτές, ενώ το HDP (Democratic Peoples’ Party) έλαβε το 13% των ψήφων, στις εκλογές της 7ης Ιουνίου 2015. Έτσι, απέδειξαν ότι επιδιώκουν να επιλύσουν προβλήματα με μη βίαιες, δημοκρατικές, πολιτικές μεθόδους, και η Δημοκρατία της Τουρκίας θα πρέπει να το σεβαστεί αυτό.
Πράγματι, μετά τις εκλογές, δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι η κυβέρνηση θα άλλαζε ρότα, προς δημοκρατικές πολιτικές επίσης, κάτι αναγκαίο και λογικό. Τα όνειρα του Ερντογάν, που φιλοδοξούσε να γίνει ένας «νέος Οθωμανός σουλτάνος», να κερδίσει μια ευρεία λαϊκή υποστήριξη και να προβεί σε συνταγματικές αλλαγές, ηττήθηκαν. Στην ουσία τα συνέτριψε το γεγονός ότι οι κουρδικές ψήφοι ξεπέρασαν το 10% ‒αυτό το εξαιρετικά αντιδημοκρατικό και υψηλό όριο εισόδου στη Βουλή–. ποσοστό που επέτρεψε όχι μόνο την εκλογή 80 Κούρδων βουλευτών αλλά και εμπόδισε το ΑΚΡ, το κόμμα του Τούρκου πρωθυπουργού, να έχει την πλειοψηφία και τη δυνατότητα να συγκροτήσει μονοκομματική, αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Οτσαλάν και Ερντογάν
Ταυτόχρονα η κουρδική αντίσταση στο Κομπάνι οδήγησε σε ναυάγιο την πολιτική του Ερντογάν και στο συριακό ζήτημα, βουλιάζοντας ακόμα ένα φιλόδοξο νεοοθωμανικό βασισμένο στο Ισλάμ σχέδιο του. Για τους λόγους αυτούς, ο Ερντογάν έθεσε τέλος στην ειρηνευτική διαδικασία και στην κατάπαυση του πυρός, που είχε εγκαινιαστεί στις αρχές του 2013 μεταξύ της κυβέρνησής του και του Αμπντουλάχ Οτσαλάν, του φυλακισμένου ηγέτη του ΡΚΚ, και άρχισε να βομβαρδίζει τα στρατόπεδα των ανταρτών στο Νότιο Κουρδιστάν αλλά και τις κουρδικές στρατιωτικές δυνάμεις στα εδάφη της Συρίας. Επιθέσεις δέχθηκαν επίσης τα κομματικά γραφεία του HDP, στελέχη και μέλη του κόμματος συνελήφθησαν και ένα γενικότερο κλίμα κυβερνητικής τρομοκρατίας επιχειρήθηκε να επιβληθεί σε όλο το βόρειο Κουρδιστάν. Προχωρώντας ακόμα παραπέρα, ο Ερντογάν αρνήθηκε να αναγνωρίσει τα εκλογικά αποτελέσματα της 7ης Ιουνίου και έτσι επαναπροκηρύχθηκαν εκλογές, οι οποίες έγιναν την 1η Νοεμβρίου του 2015. Στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας το HDP δεχόταν συνεχώς παρενοχλήσεις από τους Τούρκους εθνικιστές και από παραστρατιωτικές ομάδες, οι συνθήκες διεξαγωγής της προεκλογικής καμπάνιας ήταν εξαιρετικά δύσκολες, τα φιλοκουρδικά μίντια είχαν σχεδόν φιμωθεί και δεν επιτρέπονταν ειδήσεις που να αφορούν το HDP. Η τουρκική κυβέρνηση έκανε ό,τι μπορούσε προκειμένου το HDP να μην ξεπεράσει εκ νέου το 10%. Tο κουρδικό κόμμα παρουσιαζόταν σαν τέρας, οι δε ψηφοφόροι του δέχονταν απειλές και παρενοχλούνταν ώστε να μην το στηρίξουν ξανά στις κάλπες. Παρ’ όλα αυτά όμως, το HDP κατάφερε εκ νέου να υπερβεί το κατώφλι του 10%.
Χάρη στην καταπίεση που επέβαλε προεκλογικά, τις απειλές και τους εκβιασμούς, το AKP πήρε την πλειοψηφία και ήταν σε θέση να σχηματίσει κυβέρνηση. Δεν κατόρθωσε όμως να φτάσει τα ποσοστά που απαιτούνται από το τουρκικό Σύνταγμα για να τροποποιηθεί το πολίτευμα και να δοθούν περισσότερες αρμοδιότητες στον Πρόεδρο της χώρας, όπως ονειρευόταν ο Ερντογάν. Παρ’ όλα αυτά αποφασίστηκε να συνεχιστεί η ίδια κυβερνητική πολιτική, βασισμένη στους εκβιασμούς, στο φόβο και στην καταπίεση προκειμένου να επιτευχθεί η συνταγματικά απαιτούμενη πλειοψηφία. Τους τελευταίους 5 μήνες πολλές κουρδικές πόλεις και κωμοπόλεις έχουν βομβαρδιστεί και έχουν δεχθεί επιθέσεις από τανκς, ρουκέτες και άλλα βαρέα όπλα. Το πρόσχημα είναι η «καταπολέμηση της τρομοκρατίας», και το αποτέλεσμα είναι ο θάνατος εκατοντάδων αμάχων, η κατεδάφιση δεκάδων χιλιάδων κατοικιών, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκων έχουν αναγκαστεί να πάρουν το δρόμο της εξορίας. Σε ορισμένες επαρχίες υπάρχει επί μήνες απαγόρευση της κυκλοφορίας και βασικά ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται συστηματικά.
Αυτήν τη στιγμή βασική προτεραιότητα του Ερντογάν είναι η εγκαθίδρυση ενός προεδρικού συστήματος «τουρκικού τύπου» διακυβέρνησης, και η αλλαγή των συνταγματικών επιταγών, ώστε να γίνει ένας χαλίφης του ισλαμικού κόσμου, να εκλέγεται ως Πρόεδρος αλλά να έχει τις εξουσίες ενός Οθωμανού Σουλτάνου. Τυφλωμένος από αυτήν τη φιλοδοξία είναι αποφασισμένος να κάνει τα πάντα και όλες οι κινήσεις του εντάσσονται στην υλοποίηση αυτού του σχεδίου. Θα συνεχίσει και θα κλιμακώσει την πολιτική βιαιοτήτων εναντίον των Κούρδων. Κύριος στόχος του αυτήν τη στιγμή είναι να ξεφορτωθεί τους βουλευτές του HDP από το τουρκικό Κοινοβούλιο, μέσω άρσης της ασυλίας τους, ενδεχομένως φυλακίζοντας κάποιους από αυτούς, ώστε να αλλάξουν τα ποσοστά στη Βουλή, να κάνει νέες επαναληπτικές εκλογές, προκειμένου να επιτευχθεί η πολυπόθητη πλειοψηφία που χρειάζεται τουλάχιστον για δημοψήφισμα. Χρησιμοποιώντας σαν όπλο το προσφυγικό πρόβλημα, ο Ερντογάν επιδιώκει τη σιωπή των ξένων κυβερνήσεων και των διεθνών οργανισμών για τα όσα κάνει, και υπολογίζει πως θα συνεχίσει να κινείται με τον ίδιο τρόπο, χάρη στην αυτοπεποίθηση που του έχει προσφέρει η βρώμικη συμφωνία που διαπραγματεύτηκε με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μέσω των ευρέως γνωστών διασυνδέσεων που διατηρεί με τον ISIS στη Συρία, εκμεταλλεύεται σε όφελος των προσωπικών επιδιώξεων του τη γεωπολιτική και στρατηγική θέση της χώρας του.
Παρόλο που τέτοιες πολιτικές δεν μπορούν να είναι αποτελεσματικές για μεγάλο χρονικό διάστημα, απαιτείται πλέον μια άμεση παρέμβαση. Είναι ώρα να πάψει η πολιτική του Ερντογάν που προκαλεί αποσταθεροποίηση σε ολόκληρη την περιοχή, αλλά ακόμα και στην Ευρώπη, και απειλεί τελικά να οδηγήσει σε κανονικό περιφερειακό πόλεμο! Η κουρδική αντίσταση στον Βορρά, στη Ροζάβα και σε άλλες περιοχές αυτήν τη στιγμή εμποδίζει τα σχέδιά του. Ο κουρδικός λαός έχει πετύχει ένα υψηλό επίπεδο συσπειρωμένης αντίδρασης, και έχει καταστεί έτσι ο πιο κρίσιμος παίκτης του μεσανατολικού σκηνικού χάρη στα επιτεύγματά του των τελευταίων χρόνων. Αποτελεί το λαμπερό αστέρι της περιοχής, μια προοδευτική, δημοκρατική, κοσμικού χαρακτήρα, πλουραλιστική και εξισορροπητική δύναμη στο γενικά οπισθοδρομικό μεσανατολικό σκηνικό, εκτός από μια ένοπλη δύναμη.
Οι Κούρδοι μπορούν να αποτελέσουν την εναλλακτική λύση απέναντι στα σκοταδιστικά καθεστώτα της περιοχής, τις φιλοδοξίες του Ερντογάν που ονειρεύεται να γίνει χαλίφης και σουλτάνος, αλλά και τη δράση του ISIS. Οι Κούρδοι μπορούν να αποτελέσουν τον πυλώνα ώστε να υπάρξει νέα αναγέννηση στο ασταθές και χαοτικό περιβάλλον της Μέσης Ανατολής και γι’ αυτό πρέπει να υποστηριχθούν. Οι Κούρδοι, ανέκαθεν καταπιεσμένοι και υφιστάμενοι γενοκτονίες, εξορίες και ξένες επικυριαρχίες, ποτέ, ιστορικά, δεν έδρασαν με τη λογική της αντεκδίκησης. Αντίθετα, υπερασπίζονταν και διακήρυσσαν πάντα την ειρηνική συνύπαρξη και την ισότητα των λαών της περιοχής, καθώς και τα δημοκρατικά ιδεώδη. Η απαίτησή τους για ένα ανεξάρτητο κράτος, όπως και των υπολοίπων λαών στον κόσμο, είναι απολύτως φυσιολογική. Ωστόσο, το σημερινό κουρδικό κίνημα δεν επιδιώκει απλώς την ίδρυση ενός εθνικού κράτους, αδιαφορώντας για το χαρακτήρα που αυτό θα έχει, αλλά επιμένει πως το κράτος αυτό πρέπει να είναι δημοκρατικό, με ισότιμους πολίτες, με σεβασμό στις ανθρώπινες ελευθερίες, πλουραλιστικό και με ανθρωπιστική προσέγγιση.
* Ο Fayik Yagizay είναι αντιπρόσωπος του HDP (Peoples’ Democratic Party) στο Συμβούλιο της Ευρώπης, στο Στρασβούργο.
