Είμαστε όμως όλοι μαζί, όλοι ίσοι απέναντι στην πανδημία, έχουν καταργηθεί σύνορα και κοινωνικές τάξεις και καθετί άλλο που διαφοροποιεί τους ανθρώπους; Μας την έχουν πέσει οι εξωγήινοι ένα πράγμα; Η απάντηση είναι ένα μεγάλο και ξερό «όχι».
Για παράδειγμα, ο ιός διασχίζει με άνεση τα σύνορα, όμως οι μάσκες και οι αναπνευστήρες όχι. Δεν είναι ισοκατανεμημένα, ούτε πρόκειται να γίνουν. Ούτε οι συνθήκες υγιεινής και κοινωνικής απομάκρυνσης είναι ίδιες. Ούτε όμως, πολύ περισσότερο, είναι ίδιες οι δυνατότητες προφύλαξης και προστασίας που σχετίζονται με την καθημερινή ζωή και την κοινωνική θέση στο εσωτερικό κάθε κοινωνίας. Υπάρχει λοιπόν ταξικός διαχωρισμός ο οποίος μπορεί να κάνει τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου. Κάποιοι έχουν τα υλικά μέσα να απομονωθούν για ένα παρατεταμένο χρονικό διάστημα ώστε να παραμείνουν ασφαλείς και κάποιοι άλλοι όχι. Αν κάποιος είναι ευκατάστατος, μπορεί να έχει αυτήν την πολυτέλεια. Να μείνει σπίτι, να τρώει από τα έτοιμα, να δίνει εντολές χωρίς να χρειάζεται η φυσική του παρουσία, αλλά να διατάσσει τη φυσική παρουσία εκεί έξω κάποιων άλλων.
Επίσης, αν κάποιος κάνει μια δουλειά που μπορεί να γίνει με τηλεργασία, έχει σημαντικά πιο μικρές πιθανότητες έκθεσης στον ιό από κάποιον που πρέπει να συνεχίσει κάθε μέρα να πηγαίνει κανονικά στη δουλειά με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και να έρχεται σε επαφή με άλλους ανθρώπους που βρίσκονται στην ίδια συνθήκη. Και το ταξικό της υπόθεσης έγκειται στο ότι -με εξαιρέσεις και ιδιαιτερότητες, π.χ. γιατροί- όσο πιο ψηλά βρίσκεται κανείς στην τροφική αλυσίδα τόσο αυξάνονται οι πιθανότητές του να μην κολλήσει ή να έχει καλύτερη φροντίδα. Άνθρωποι που δουλεύουν στα σούπερ μάρκετ, στα νοσοκομεία, στις ταχυμεταφορές, στα εργοστάσια, στην καθαριότητα, στα σώματα ασφαλείας, στις μεταφορές, στα call centers δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα. Για άλλους είναι η φύση της δουλειάς, άλλοι απλώς δεν έχουν τη δυνατότητα να χάσουν το μεροκάματο, το οποίο αν μείνουν σπίτι, θα το χάσουν και θα πεινάσουν. Για όλο αυτό το τεράστιο κομμάτι της κοινωνίας η κρίση είναι διπλή. Πολλοί απολύονται ή υφίστανται μείωση μισθών ή χρειάζεται να δουλεύουν περισσότερες ώρες και να εκτίθενται ακόμα περισσότερο στον κίνδυνο. Και φυσικά μάσκες, γάντια, στολές, τεστ είναι λιγότερο δεδομένα όσο κατεβαίνει κανείς την κοινωνική κλίμακα.
Τέλος, κάποιοι, ο πολύς κόσμος, έχουν μόνο να χάσουν από την πανδημία, ενώ κάποιοι άλλοι μπορεί να κερδίσουν. Και φυσικά το επιδιώκουν στη ζούλα εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη και το δέος και την αμηχανία όλων των ανθρώπων απέναντι σ' αυτή την αρρώστια και στο αύριο. Ένα κομμάτι αυτού του αύριο, όταν θα έχουμε αφήσει πίσω μας την πανδημία, θα έχει δυστοπικά χαρακτηριστικά, κυρίως σε ό,τι αφορά την εργασία και τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα.
