«Πίσω από τον φαρισαϊκό θόρυβο της καταδίκης για τη Ρωσία, το μόνο που μπορούν να κάνουν όλοι οι ηγέτες μας στη Δύση για να τιμωρήσουν τον Πούτιν είναι να ακυρώσουν τις συνόδους κορυφής και κάποια ταξίδια για ψώνια Ρώσων στο Λονδίνο», γράφει ο Σάιμον Τζένκινς στον Guardian.
«Η υποκρισία του Αμερικανού και του Βρετανού υπουργού Εξωτερικών κόβουν την ανάσα, όταν κάνουν κήρυγμα, από τη γωνία ενός δρόμου στο Κίεβο, για το πόσο λάθος είναι η εισβολή σε μια μικρή χώρα. Μα καλά, δεν θυμούνται το Ιράκ ή το Αφγανιστάν, το Κοσσυφοπέδιο ή την Λιβύη;
Το σύνθημα για αυτή την κρίση έχει γίνει «το κόστος και οι συνέπειες». Ο Ομπάμα απειλεί, ο Κάμερον απειλεί. Αλλά το μόνο κόστος και οι μόνες συνέπειες στις οποίες μπορούν να συμφωνήσουν όλοι είναι να ακυρωθεί μια σύνοδος του G-κάτι σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο κάπου, και να απαγορεύσει η Βρετανία σε Ρώσους ολιγάρχες να έρχονται για ψώνια στο Harrods και να στέλνουν τους γιους τους στο Eton. Εκεί έχει καταντήσει η πανίσχυρη βρετανική αυτοκρατορία. Ο Πούτιν πρέπει να έχει πέσει κάτω από τα γέλια», τονίζει ο Τζένκινς.
«Η αλήθεια είναι ότι η δυτική διπλωματία δεν έχει καμία γλώσσα για να εκφράσει τη νέα ανικανότητά της. Κάποτε χρησιμοποιούσε φράσεις όπως «κόκκινες γραμμές» και απειλούσε με πραγματική βία. Αλλά μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου οι πολιτικοί έχουν χρησιμοποιήσει τόσο ανάρμοστα αυτή την απειλή, και τόσο εξωφρενικό είναι το κόστος, που οι εχθροί την αντιμετωπίζουν σαν μπλόφα. Το Ιράν και η Συρία είναι τα πιο πρόσφατα παραδείγματα.
Την τελευταία εβδομάδα έχω διαβάσει περισσότερα από όσα θα φανταζόμουν ότι είναι δυνατόν για την επίμαχη ιστορία της Κριμαίας, για τον ρόλο της Ουκρανίας στη ρωσική ταυτότητα, και για την πολύπλοκη σχέση του Πούτιν με την ρωσική υπερηφάνεια και την παράνοια. Εχω θεωρήσει την εκ νέου κατάληψη της Κριμαίας από την Μόσχα τόσο ως κατανοητή όσο και ως παράνομη. Η νομική ωμότητα - ο Πούτιν δεν περίμενε καν το τοπικό δημοψήφισμα - συγκρίνεται μόνο με την πολιτική ωμότητα της απόπειρας του ΝΑΤΟ να τον περικυκλώσει», προσθέτει.
«Αυτό είναι ένα θέατρο στη σκηνή του οποίου οι πολεμοκάπηλοι του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον φοβούνται να βαδίσουν. Ακόμα και όταν ο ΜακΚέιν συγκρίνει χονδροειδώς τον Πούτιν με τον Χίτλερ, προσθέτει νευρικά ότι είναι κατά της στρατιωτικής δράσης. Οι δυτικοί μπορούν να φουσκώνουν και να ξεφουσκώνουν, αλλά δεν τολμούν να βομβαρδίσουν.
Η Ουκρανία αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση για όσους έχουν εμμονή με τις επεμβάσεις. Τίποτα δεν φαίνεται κατάλληλο για αυτή την περίσταση. Κάθε απειλή ακούγεται άδεια. Αλλά τουλάχιστον έχει αρχίσει να επικρατεί ο πραγματισμός», καταλήγει ο Τζένκινς.
