Δεν μπορεί… έχετε πάει στο Τουρκολίμανο. Μια από τις πιο γοητευτικές γωνιές της Πειραϊκής χερσονήσου και από τις αγαπημένες μου φωτογραφικές βόλτες. Τις φωτογραφίες που σας παρουσιάζω τις έχω τραβήξει με διαφορά χρόνων και σε διαφορετικές ώρες της μέρας.

Όποτε βρίσκομαι στο Τουρκολίμανο μου έρχεται στο νου η απύθμενη ηλιθιότητα του εθνικισμού. Ακούστε τώρα, αν έχετε το θεό σας, την απίστευτη (όσο και διδακτική) περιπέτεια του ονόματος μιας πανέμορφης τοποθεσίας.

Το Τουρκολίμανο λεγόταν…

…Τουρκολίμανο από τους χρόνους της ελληνικής επανάστασης του 1821 και μετά. Το 1925 μια «ειδική επιτροπή» που συστάθηκε τότε για «τη διόρθωση» (!) τοπωνυμιών και σημείων του Πειραιά ονομάτισε επίσημα το λιμένα αυτόν με την αρχαία ονομασία “Λιμένας Μουνιχίας”. Η νέα όμως ονομασία δεν κατάφερε να καθιερωθεί, όπως μαθαίνω, λόγω «του κακόηχου στη νεοελληνική» (κοινώς, υποθέτω, ακουγόταν κάπως “πρόστυχα” στα καθώς πρέπει αυτιά).

Έτσι παρέμεινε ως Τουρκολίμανο μέχρι τη χούντα του 1967. Η χούντα τότε έβαλε τα μεγάλα μέσα. Ο τότε χουντοδήμαρχος Αριστείδης Σκυλίτσης με απόφασή του καθιέρωσε το νέο όνομα Μικρολίμανο και το επέβαλε με τη συνδρομή κρατικών Υπηρεσιών (Ταχυδρομείου, Τηλεγραφείου κ.λπ.) που έπαψαν από τότε να εξυπηρετούν την περιοχή με την προγενέστερη ονομασία.

Τα σκέφτομαι όλα αυτά όταν περνάω στις τακτικές μου βόλτες από το Τουρκολίμανο…

…αλλά η ομορφιά, τελικά, σκεπάζει κάθε μικρόψυχη ανοησία του εθνικισμού.