Πολλοί είναι κατά καιρούς οι πολιτικοί που, για να υπογραμμίσουν την ανεξαρτησία, την αποφασιστικότητα και την ανιδιοτέλειά τους, δηλώνουν: «εγώ δεν χρωστάω σε κανέναν».

Στην περίπτωση της Ν.Δ., αυτό πάει περίπατο. Η Ν.Δ. χρωστάει στις τράπεζες 342 εκατομμύρια - περίπου όσα περιμένει να εισπράξει το κράτος κρατώντας ψηλά τον ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου.

Και το χρέος της Ν.Δ. όχι απλώς δεν εξυπηρετείται, αλλά αυξάνεται με ρυθμό 30 εκατομμυρίων τον χρόνο. Η Ν.Δ. λοιπόν χρωστάει και παραχρωστάει και έτσι εξηγούνται πολλά πράγματα.

Έτσι εξηγείται, για παράδειγμα, ο Πτωχευτικός Κώδικας, με τον οποίο οι τράπεζες αποκτούν τη δυνατότητα να βάλουν στο χέρι τις περιουσίες όσων χρεοκοπούν.

Έτσι εξηγείται η πρεμούρα για την επανεκκίνηση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας χωρίς δικλίδες.

Έτσι εξηγείται η απροθυμία της κυβέρνησης να πιέσει τις τράπεζες για την παροχή ρευστότητας στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Αλλά και η σπουδή της να περάσει τα δάνεια του ταμείου ανάκαμψης μέσα από τις ιδιωτικές τράπεζες και από εκεί στους σταθερούς πελάτες τους.

Έτσι εξηγείται, τέλος, και το άθλιο εργασιακό. Γιατί οι τράπεζες είναι από τους μεγαλύτερους εργοδότες και τις αφορούν το δεκάωρο και οι απλήρωτες υπερωρίες.

Η Ν.Δ. ως κυβέρνηση δεν φαίνεται να δείχνει το παραμικρό ενδιαφέρον για όσους θα βρεθούν σε δεινή θέση με την κρίση της πανδημίας.

Οι τράπεζες την ενδιαφέρουν, γιατί σε αυτές λογοδοτεί. Δεν είναι λίγα 342 εκατομμύρια χρέος.