Η χώρα περνά τριπλή κρίση: υγειονομική, οικονομική και γεωπολιτική. Χειρότερη από την κρίση του 2010, διότι τα παρόντα επισυμβαίνουν πάνω σε μια ταλαιπωρημένη και κατηφή κοινωνία. Και διότι πλάι στην οικονομική ανασφάλεια τώρα προστίθενται οι φόβοι, για την φυσική επιβίωση και την εθνική ακεραιότητα.
Η χρεοκοπία συρρίκνωσε βίαια τις προσδοκίες προόδου που όριζαν το συλλογικό φαντασιακό τις περασμένες δεκαετίες και έθεσε τους Ελληνες σε τροχιά επιβίωσης και ανασφάλειας. Επιπλέον απομείωσε την εθνική κυριαρχία: το δημόσιο χρέος και οι διευθετήσεις του περιορίζουν τις κινήσεις των κυβερνήσεων σε βάθος δεκαετιών.
Η απειλή από την Τουρκία δεν περιορίζεται στον διαμοιρασμό εκμετάλλευσης των θαλασσίων ζωνών. Το δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας εκφράζει τη γεωπολιτική διαστολή της Τουρκίας στη λεκάνη της Μεσογείου και τη Μέση Ανατολή, με ναυτική και οικονομική παρουσία, με proxy war, με σύναψη νέων συμμαχιών, με εκμετάλλευση των ρευστών συσχετισμών ισχύος. Η Τουρκία αναθεωρεί λόγω και έργω τις μεγάλες μοιρασιές του 20ού αιώνα στην περιοχή, ιδίως τη Συνθήκη της Λωζάνης. Αυτή η διαστολή της Τουρκίας απειλεί να θέσει την Ελλάδα σε ρόλο δορυφόρου, να την υποβάλει σε μια ιδιόμορφη φινλαδοποίηση.
Δημόσιο και εθνικό
Απέναντι σε αυτή την τριπλή κρίση, η κυβέρνηση Μητσοτάκη φαίνεται ανίκανη ή και απρόθυμη να αντιδράσει επ’ ωφελεία του κοινωνικού συνόλου. Και ήδη αποδεικνύεται ανίκανη να προστατεύσει τα ζωτικά συμφέροντα του ελληνικού λαού. Η Νεοδεξιά κυβέρνηση ήταν και είναι ακόμη σεταρισμένη, προγραμματισμένη, κουρδισμένη, στοχοπροσηλωμένη στη νομή των εθνικών πόρων και την ηγεμόνευση ενός προνομιούχου 5% εφ’ όλου του υπόλοιπου πληθυσμού. Δεν μπορεί και δεν θέλει να αναπρογραμματιστεί ριζικά. Δεν είχε στέρεο και συνεκτικό σχέδιο για την ελληνοτουρκική κρίση που σοβούσε ήδη πριν τις εκλογές του 2019· και πολύ περισσότερο δεν είχε την ιδεολογία και τα ρεφλέξ να αντιμετωπίσει την πανδημία και τις επιπτώσεις της. Το εθνικό και το δημόσιο δεν περιλαμβάνονται στον προγραμματισμένο πυρήνα της Νεοδεξιάς.
Τα Νεοδεξιά golden boys του επιτελικού κράτους διαχειρίζονται την εθνική κυριαρχία με λογική κτηματομεσίτη, σαν real estate. Εκτιμούν ότι οι εύλογες ή μη παραχωρήσεις κατευνάζουν το καθεστώς Ερντογάν και δέχονται να διαπραγματευτούν σε ένα τέτοιο πλαίσιο. Παράλληλα προχωρούν σε βεβιασμένες ενέργειες, που εξοργίζουν τους διαμεσολαβητές. Ενώ έχουν επιλέξει να ασκούν εξωτερική πολιτική με αναθέσεις και outsourcing σε διαμεσολαβητές και συμμάχους - έτσι ανέθεσαν ρόλο αποφασιστικού διαιτητή στη Γερμανία, η οποία φυσικά δεν υπερασπίζεται το διεθνές δίκαιο, αλλά τα τεράστια οικονομικά συμφέροντά της στην Τουρκία, όπως και η Ιταλία και η Ισπανία. Ακόμη και η μικρή Μάλτα έχει λαμβάνειν από την Τουρκία, όπως και η βαλκανική Βουλγαρία. Ολες αυτές οι χώρες έθεσαν βέτο στις κυρώσεις της ΕΕ κατά της Τουρκίας.
Η Νεοδεξιά δεν φαίνεται να έχει στρατηγική που θα οδηγήσει τη χώρα έξω από την ελληνοτουρκική ένταση, σε ένα πλαίσιο ειρηνικής ισορροπίας στις θαλάσσιες ζώνες, αλλά χωρίς συρρίκνωση του γεωστρατηγικού ίχνους της χώρας, χωρίς γκρίζες περιοχές εδάφους και βεβαίως χωρίς διμερείς διαπραγματεύσεις για ζητήματα Ελλήνων πολιτών ή μουσουλμάνων επί ελληνικού εδάφους. Οι μέχρι τούδε κινήσεις της κυβέρνησης χαρακτηρίζονται από ολιγωρία, ασυνέπεια, παλινωδίες, κρυψίνοια και επικοινωνιακά τρυκ.
Θατσερισμός για τον κορωνοϊό
Με τα ίδια όπλα χειρίζεται και τη διπλή κρίση του κορωνοϊού, υγειονομική και οικονομική. Μετά το lock down της άνοιξης, και διαρκούσης της κρίσης, η Νεοδεξιά επιδόθηκε σε όργιο επικοινωνιασμού και σκανδαλώδους διασπάθισης δημόσιου χρήματος. Δεν θωράκισε το ΕΣΥ, αντίθετα ο πρωθυπουργός διαφήμιζε τα ΣΔΙΤ στην υγεία, δεν άμβλυνε τις οικονομικές επιπτώσεις στα ασθενέστερα στρώματα, αντ’ αυτού άνοιξε τη χώρα στον τουρισμό διαφημίζοντάς την αφελώς ως ασφαλή προορισμό, χωρίς μέθοδο, χωρίς πρωτόκολλα, χωρίς προφυλάξεις.
Η Νεοδεξιά σιχαίνεται τις δημόσιες πολιτικές υπέρ του κοινωνικού κράτους, απεχθάνεται τον δημόσιο χαρακτήρα της υγείας και της παιδείας, απεχθάνεται τα δημόσια αγαθά. Είναι εσωτερικά προγραμματισμένη σε έναν πρωτόγονο θατσερισμό, σε έναν ολιγαρχικό λεηλατισμό, εκτός τόπου και χρόνου, και κυρίως εκτός των τρεχουσών εθνικών αναγκών, εκτός της ιστορικής συγκυρίας.
Το επιτελικό κράτος φαίνεται ήδη να προχωρεί σε damage control εξευτελίζοντας υπουργούς αποδιοπομπαίους τράγους, για να προστατεύσει το Μαξίμου, ενώ ρωγμές σημειώνονται και στο επικοινωνιακό τείχος. Η τριπλή κρίση είναι πλέον και πολιτική
