Μπροστά στις εκλογές της 7ης Ιουλίου μπορούμε να κάνουμε την παραδοχή ότι ο δρόμος μέχρι εδώ δεν ήταν αυτονόητος. Τα μνημόνια και η κρίση αποτέλεσαν τροχοπέδη για τα όνειρα της νέας γενιάς. Τώρα, όμως, η χώρα έχει απαλλαγεί από τις μνημονιακές πολιτικές και η νέα γενιά μπορεί να βγει μπροστά και να διεκδικήσει ένα καλύτερο αύριο χωρίς να πέφτει στους «τοίχους» του ΔΝΤ και της Τρόικα, που κάποιοι άλλοι «έχτισαν» γι’ αυτούς. Αυτό φαίνεται και από τη συμμετοχή νέων ανθρώπων στα ψηφοδέλτια. Τον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία στην Αθήνα εκπροσωπούν 5 νέα πρόσωπα:
Α’ Αθηνών: Κωνσταντίνος Βλαχάκης, πολιτικός μηχανικός και υποψήφιος διδάκτωρ στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Βόρειος Τομέας: Κωνσταντίνος Τσουκαλής, υποψήφιος διδάκτορας Ποινικού Δικαίου, μέλος της Γραμματείας του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Α’ Πειραιώς: Γιώργος Μπαϊράμογλου, πολιτικός επιστήμονας με μεταπτυχιακό στην Πολιτική Κοινωνιολογία και εξειδίκευση στην Κοινωνική Πολιτική και τις σχέσεις εργασίας, μέλος της Γραμματείας του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Β’ Πειραιώς: Βίκυ Τσεφαλά, δικηγόρος με μεταπτυχιακό στο Ποινικό Δίκαιο και την Ποινική Δικονομία, μέλος της Γραμματείας του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Νότιος Τομέας: Σωτήρης Αλεξίου, ηλεκτρολόγος μηχανικός και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών με εξειδίκευση στον τομέα της Βιοτεχνολογίας, γραμματέας του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ.
Τη συνέντευξη πήρε η Μαρία Γεωργακοπούλου
Γιατί ασχολήθηκες με την πολιτική και έγινες μέλος μιας αριστερής πολιτικής οργάνωσης;
Κων. Βλαχάκης: Η ενασχόληση με την πολιτική και ακόμα περισσότερο η ένταξη στην αριστερά πολλές φορές προκύπτει ως φυσική αναγκαιότητα. Έτσι και εγώ ως δραστήριος νέος ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τις ιδέες και τις αξίες της αριστεράς ως φοιτητής. Εκεί που το όραμα για ένα καλύτερο πανεπιστήμιο μας ενέπνευσε και μας ενέταξε στη ριζοσπαστική αριστερά, σε αυτό το χώρο όπου οι μάχες για τη βελτίωση της καθημερινότητας είναι ένα καθημερινό διακύβευμα και δεν περιμένουν μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες. Ανήκοντας στη γενιά που είδε τις προσδοκίες της να ματαιώνονται ήδη από τα μαθητικά χρόνια και ενηλικιώθηκε στα χρόνια της κρίσης, δεν θα μπορούσα να μην στρατευθώ στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση και την πολιτική αλλαγή. Στον αγώνα αυτό, που μέσα από τα κινήματα των πλατειών και τις μάχες ενάντια στη λιτότητα, μας οδήγησε στη συμπόρευση και στην ένταξη στον ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτές τις εκλογές, λοιπόν, συμμετέχοντας στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, ως νέος μηχανικός και επιστήμονας, μπαίνω μπροστά στη μάχη της γενιάς μας. Στην προσπάθεια να αφήσουμε οριστικά πίσω τη λιτότητα και τα μνημόνια, να μειώσουμε την ανεργία, να αυξήσουμε τους μισθούς, να παλέψουμε, ώστε οι νέοι άνθρωποι να επιστρέψουν πάλι πίσω στη χώρα μας.
Κων. Τσουκαλής: Ήδη από τις τελευταίες τάξεις του λυκείου, πολύ περισσότερο όμως στο πανεπιστήμιο, άρχισα να παρακολουθώ τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις. Συνειδητοποίησα ότι η «πολιτική» δεν είναι κάτι ξένο προς τους καθημερινούς ανθρώπους, κάτι που αφορά μόνο τους ειδικούς. Είναι η διαδικασία μέσα από την οποία μπορούμε να διεκδικούμε και να πετυχαίνουμε καλύτερες συνθήκες για τη ζωή μας, σε όλα τα επίπεδα. Μάλιστα, αν δεν αγωνιστούμε για αυτά τα πράγματα, δεν θα μας τα χαρίσει κανείς. Επομένως, η ενασχόληση με την «πολιτική» προκύπτει ως ανάγκη και ως καθήκον. Από εκεί και πέρα, γιατί στην αριστερά; Γιατί η αριστερά παλεύει με όλες τις δυνάμεις της για τους απλούς ανθρώπους. Έχει στον πυρήνα της αντίληψής της την προστασία των εργαζομένων, τη διασφάλιση των δημόσιων αγαθών, τη διεύρυνση των ελευθεριών, την υπεράσπιση των αδύναμων. Έχει ως όραμα την οικοδόμηση μιας κοινωνίας δημοκρατίας, ουσιαστικής ισότητας, αλληλεγγύης και κοινωνικής δικαιοσύνης, όπου όλοι οι άνθρωποι θα ζουν με αξιοπρέπεια, χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ διαθέτουν στο έπακρο όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, μαζί με την συναίσθηση ότι η αριστερά οφείλει να μην κρύβεται, να παίρνει την ευθύνη και να αλλάζει τους συσχετισμούς. Άρα, η επιλογή μου να ενταχθώ ήταν περίπου αυτονόητη.
Γιώργος Μπαϊράμογλου: Μεγάλωσα και ζω στο Πειραιά. Δούλεψα περιστασιακά στο χώρο της εστίασης, με συγκεκριμένες, όχι καλές, συνθήκες εργασίας. Παράλληλα, σπούδασα Πολιτικές Επιστήμες και ασχολήθηκα συστηματικά με ζητήματα των σχέσεων εργασίας και του κοινωνικού κράτους. Όλα αυτά με έκαναν να καταλάβω πως ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, αλλά πρέπει να παλέψουμε όλοι και όλες μαζί για αυτό. Συνεπώς, η οργάνωση στην αριστερά και συγκεκριμένα στη νεολαία ΣΥΡΙΖΑ ήταν για μένα μονόδρομος και ταυτόχρονα ελπίδα. Μέσα από την οργάνωση μου, είδα ότι μπορώ να διεκδικώ και να πετυχαίνω μικρές ή μεγαλύτερες νίκες σε μια σειρά από διαφορετικά ζητήματα, που όλα μαζί φτιάχνουν την «καθημερινότητά» μας. Από τη διεκδίκηση εργασιακών κεκτημένων, στη συμμετοχή όλων στο πολιτισμό και από εκεί στην αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες και την καθολική πρόσβαση στην υγεία και την παιδεία, αγωνιζόμαστε και διεκδικούμε συνεχώς καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για όλους και όλες. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα που έδωσε και συνεχίζει να δίνει το χώρο στους νέους ανθρώπους, ώστε να δυναμώνει τη φωνή τους όσο περισσότερο γίνεται. Σε αυτό το πλαίσιο, αποφασίσαμε συλλογικά ως οργάνωση ότι πρέπει να βρεθούμε στην πρώτη γραμμή της μάχης των εκλογών, σε όλη την Ελλάδα. Έτσι, κομμάτι αυτού του μεγάλου και συλλογικού αγώνα είμαι και εγώ στην Α’ Πειραιά.
Βίκυ Τσεφαλά: Το να είσαι ενεργός πολίτης δεν σημαίνει απλά να ασκείς τα εκλογικά σου δικαιώματα, αλλά να είσαι ενεργό πολιτικό και κοινωνικό ον καθημερινά. Άλλωστε, η ενασχόληση με την πολιτική σε καμία περίπτωση στο δικό μας χώρο δεν συνεπάγεται καριέρα και προσωπική φιλοδοξία. Είμαι οργανωμένη στην αριστερά πολλά χρόνια, και συμμετείχα σε όλους τους αγώνες της γενιάς μου: από τα μαθητικά και φοιτητικά κινήματα μέχρι τις διεκδικήσεις δημόσιων χώρων στη γειτονιά μου, τον Πειραιά. Η ένταξη στην Αριστερά, πέρα από τα ερεθίσματα που αποκτάς μεγαλώνοντας σε μια αριστερή οικογένεια, πηγάζει και από το πώς αντιλαμβάνεσαι τους χώρους στους οποίους ζεις, σπουδάζεις, εργάζεσαι, είναι περισσότερο αποτέλεσμα βιωμένης πραγματικότητας. Όταν αρχίζει κανείς να καταλαβαίνει και να προσπαθεί να ερμηνεύσει τον κόσμο γύρω του, όταν αρχίζει να διαβάζει, να συζητά και να προβληματίζεται, όταν συνειδητοποιεί ότι σε μια σειρά από τομείς υπάρχουν αντιθέσεις (θα καταλάβεις ότι είναι ταξικές στην πορεία), οι οποίες δεν στηρίζονται στο ότι κάποιος είναι πιο έξυπνος ή πιο ικανός από κάποιον άλλον, αλλά στο ότι έχει περισσότερα λεφτά ή γνωριμίες και άρα ευκαιρίες, τότε γίνεται αντιληπτό ότι δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις σε ατομικά προβλήματα αλλά μόνο συλλογικά και με κοινούς αγώνες μπορούν να υπάρξουν ουσιαστικές κατακτήσεις. Τότε οργανώνεται κανείς στην Αριστερά, και συμμετέχει στην μεγάλη υπόθεση για τη «νιότη του κόσμου».
Σωτήρης Αλεξίου: Όταν μεγαλώνεις στην Αθήνα και σε μία γειτονιά στο κέντρο αυτής, στου Ζωγράφου, συναντάς πολύ και διαφορετικό κόσμο, έρχεσαι σε επαφή με τις εξελίξεις, γνωρίζεις τι συμβαίνει γύρω σου, βρίσκεις ανθρώπους που βιώνετε την ίδια πραγματικότητα, που μοιράζεστε κοινούς προβληματισμούς και όνειρα για το παρόν και το μέλλον. Οι μαθητικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις του ‘06 και ‘07 ενάντια στο νόμο – πλαίσιο της Γιαννάκου και την αντιδραστική αναθεώρηση του άρθρου 16, η δολοφονία Γρηγορόπουλου το ‘08, το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ το ‘10, γαλούχησαν πολλά παιδιά της γενιάς μου και μας έκαναν να καταλάβουμε τις ανισότητες που υπάρχουν και κάποιοι προσπαθούν να οξύνουν, τον παραγκωνισμό που βίωνε η νέα γενιά, την προσπάθεια υποτίμησης και διάλυσης των ζωών μας. Οργανώθηκα στη Νεολαία Συνασπισμού το 2009. Βρέθηκα ως φοιτητής στην Ξάνθη. Η συνδικαλιστική δράση και οι αγώνες για δημόσια, δωρεάν και δημοκρατική παιδεία, τα κινήματα πόλης, οι αγώνες στις Σκουριές, οι δομές αλληλεγγύης και το Στέκι Kardelen στην Ξάνθη, το κίνημα υποστήριξης των προσφύγων, αποδεικνύουν –για εμένα– τη σημασία και την κοινωνική χρησιμότητα του οργανωμένου αγώνα και της δράσης μέσα από μια αριστερή πολιτική οργάνωση νεολαίας. Η οργανωμένη ζωή στην Αριστερά, στη Νεολαία Συνασπισμού και τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ μου έμαθαν πως κάθε μάχη δίνεται συντροφικά και συλλογικά, με το βλέμμα στην κοινωνία. Αυτό κάνουμε και τώρα. Αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία αλληλεγγύης, κοινωνικής δικαιοσύνης, συμπερίληψης, ισότητας και δημοκρατίας.
Ισότιμη και ελεύθερη πρόσβαση στον αθλητισμό
Ο αθλητισμός είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής των νέων. Είναι ισότιμη η πρόσβαση στον αθλητισμό και ποια είναι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ πάνω σε αυτό;
Κων. Βλαχάκης: Ο αθλητισμός αποτελεί ένα πολύτιμο κοινωνικό αγαθό, σημαντικό για την καθημερινότητα και τη ζωή των νέων, το οποίο ωστόσο στα χρόνια της κρίσης δέχθηκε τεράστιο πλήγμα κυρίως όσον αφορά τη χρηματοδότησή του. Ως ενεργός αθλητής από μικρός δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην παιδαγωγική διάσταση του αθλητισμού, καθώς μέσα από αυτόν οι νέοι κοινωνικοποιούνται και έρχονται σε επαφή με τις αξίες της συλλογικότητας, της συνεργασίας και της ευγενούς άμιλλας. Για εμάς, λοιπόν, στο ΣΥΡΙΖΑ, διεκδικούμε ο αθλητισμός να αποτελεί κατοχυρωμένο δικαίωμα όλων των πολιτών, συνεπώς η πολιτεία οφείλει να διασφαλίζει την ισότιμη και ελεύθερη πρόσβαση, ανεξαρτήτου φύλου, ηλικίας ή αναπηρίας. Και το κάναμε πράξη, στο βαθμό που ήταν εφικτό τα προηγούμενα χρόνια, μέσα από τη συντήρηση, αποκατάσταση και αναβάθμιση των αθλητικών υποδομών της χώρας, με 450 έργα πανελλαδικά, με την εισαγωγή της κολύμβησης στα σχολεία, με την αναμόρφωση του θεσμικού πλαισίου, την απλή αναλογική και την ποσόστωση των γυναικών στις διοικήσεις των ομοσπονδιών και των σωματείων. Και σίγουρα θα παλέψουμε για ακόμα περισσότερα, για να μην υπάρχει αθλητικός χώρος χωρίς προσβασιμότητα για ΑμεΑ, για να στηριχθούν τα προγράμματα μαζικής άθλησης στις γειτονιές και στους δήμους για όλες τις ηλικίες, για να διασφαλίσουμε ότι ο αθλητισμός θα είναι για όλους και όλες χωρίς διακρίσεις.
Στις Ευρωεκλογές οι νέοι έδωσαν ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό στην ακροδεξιά. Πώς το ερμηνεύεις αυτό και ποιο επίδικο γεννά;
Κων. Τσουκαλής: Είναι γεγονός ότι μέσα στις συνθήκες ακραίας οικονομικής και κοινωνικής καταπίεσης, που βίωσαν οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες την τελευταία δεκαετία, η ακροδεξιά βρήκε την ευκαιρία να ξεδιπλώσει τη δική της ατζέντα. Μια ατζέντα που βασίζεται στο μίσος για το «διαφορετικό» και επιχειρεί να αποδώσει όλα τα δεινά στους «άλλους», που ξεχωρίζουν από «εμάς» λόγω εθνικής καταγωγής, θρησκείας, χρώματος, σεξουαλικού προσανατολισμού κλπ. Παράλληλα, όμως, και μία ατζέντα που προσπαθεί με συγκροτημένο τρόπο να αποδυναμώσει τα εργασιακά δικαιώματα, ευνοώντας εξόφθαλμα την εργοδοσία. Οι ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις, εκμεταλλευόμενες τα φοβικά αντανακλαστικά του κόσμου και αξιοποιώντας τη συμπόρευση με το νεοφιλελευθερισμό, βγήκαν εμφανώς ενισχυμένες από τις πρόσφατες Ευρωεκλογές. Τα ποσοστά τους μάλιστα στους νέους ανθρώπους, που είναι πολύ περισσότερο ευάλωτοι στην ακροδεξιά προπαγάνδα και αναζητούν πάντα το «αντισυστημικό», είναι τουλάχιστον ανησυχητικά. Δικός μας ρόλος είναι να δείξουμε με κάθε τρόπο ότι η ακροδεξιά μόνον αντισυστημική δεν είναι, τάσσεται πάντοτε με τα μεγάλα συμφέροντα και στοχεύει σε μία κοινωνία ανισότητας και απαγορεύσεων, μακριά από τις δημοκρατικές αξίες. Πρέπει όμως, παράλληλα, να διαμορφώσουμε ένα πειστικό συνολικό σχέδιο, που θα δίνει προοπτική για μία κοινωνία μακριά από το σκοτάδι του ρατσισμού.
Τώρα αποφασίζουμε για τη ζωή μας
Ποιο είναι το μήνυμά σου προς τους νέους, οι οποίοι επέλεξαν να απέχουν από το πολιτικό γίγνεσθαι, εν όψει των επικείμενων εκλογών;
Γ. Μπαϊράμογλου: Η νέα γενιά, νομίζω, πάντα ήταν αγωνιστική και ριζοσπαστική. Μπορεί από καιρό σε καιρό να διαφέρει ο τρόπος αντίδρασής της, αλλά στο τέλος διεκδικεί και πολλές φορές κερδίζει όσα της ανήκουν. Τις τελευταίες μέρες ολοένα και περισσότεροι νέοι και νέες έρχονται και συζητάνε μαζί μας και θέλουν να συμμετέχουν στις δράσεις μας. Να μην ξεχνάμε ότι είμαστε η γενιά που προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ζούσαμε πάνω από τις ανάγκες μας και άρα έπρεπε να ζήσουμε με πολύ λιγότερα. Το αυτονόητο, όμως, δεν είναι για όλους αυτονόητο. Εμείς διαλέξαμε πλευρά και προσπαθήσαμε να δώσουμε φωνή σε όλες και όλους και να κάνουμε ορατούς όλους τους αόρατους. Στο δρόμο προς τις 7 Ιούλη να θυμόμαστε ότι οφείλουμε να αγωνιζόμαστε, να διεκδικούμε, να μην απογοητευόμαστε και να δρούμε συλλογικά. Η ψήφος είναι ένα μεγάλο μας όπλο. Να πάμε όλοι και όλες να ψηφίσουμε και να μην αφήσουμε κανέναν άλλον να αποφασίσει για εμάς. Άλλωστε, τώρα αποφασίζουμε για τη ζωή μας.
Πώς αντιμετωπίζεται μια νέα γυναίκα στην πολιτική σήμερα; Έχεις δεχτεί σεξιστικές επιθέσεις λόγω ηλικίας ή φύλου;
Β. Τσεφαλά: Ο ρατσισμός, και εν προκειμένω ο σεξισμός, δεν κάνει διακρίσεις, κάποια στιγμή έρχεται για όλες μας. Η κυρίαρχη αφήγηση σήμερα θεωρεί ξεπερασμένο το να διεκδικείται έμφυλη ισότητα και πως οι γυναίκες της σύγχρονης κοινωνίας δεν αντιμετωπίζουν αποκλεισμούς και προκαταλήψεις. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει. Αρκεί να δούμε το ποσοστό των γυναικών σε θέσεις εξουσίας, σε θέσεις ευθύνης, και θα διαπιστώσουμε το μέχρι και σήμερα ανδροκρατούμενο πεδίο της άσκησης πολιτικής. Βλέπουμε επίσης πως όταν μια γυναίκα βρίσκεται σε κάποια θέση λήψης αποφάσεων αντιμετωπίζεται με καχυποψία και έντονο σεξισμό για το πώς πήρε τη θέση για παράδειγμα ή αν την άξιζε ή της «χαρίστηκε». Η ενίσχυση της συμμετοχικότητας των γυναικών, η ουσιαστική ισοτιμία, λοιπόν, στο πεδίο χάραξης και άσκησης πολιτικής είναι θέμα ουσιαστικής ισότητας. Βέβαια στον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε κάνει πολύ σημαντικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Τα σεξιστικά σχόλια υπάρχουν σε περιοδείες και εξορμήσεις πολλές φορές. Σεξιστικές επιθέσεις έχω δεχτεί στο δύσκολο χώρο του φοιτητικού συνδικαλισμού. Δυστυχώς τόσο οι δυνάμεις της παραδοσιακής αριστεράς μέσα στο πανεπιστήμιο, όσο και η συντηρητική παράταξη της δεξιάς εμφανίζουν σεξιστικές και μάτσο συμπεριφορές, και δεν μπορούν εύκολα να αποδεχθούν ότι μία γυναίκα μπορεί να έχει θέσει ευθύνης και ηγετικό ρόλο εντός του φοιτητικού και συνδικαλιστικού κινήματος.
Από το brain drain στο brain gain
Πιστεύεις ότι παρέχονται αρκετά κίνητρα στη νέα γενιά, ώστε να παραμείνει στην Ελλάδα; Έχουν γίνει βήματα για την καταπολέμηση του brain drain;
Σ. Αλεξίου: Είμαι Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και, αυτή την περίοδο, πραγματοποιώ τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, με αντικείμενο την Επιχειρηματικότητα και Έρευνα στη Βιοτεχνολογία. Αν με ρωτούσε κανείς λίγα χρόνια πριν «ποιες είναι οι προοπτικές σου στην Ελλάδα ως νέος επιστήμονας και δυνάμει ερευνητής», η απάντηση θα ήταν, πέρα από δύσκολη, πιθανώς απαισιόδοξη. Μιλώντας, όμως, σήμερα, η εικόνα αυτή έχει αρχίσει να αλλάζει και, άρα, η απάντηση στο ερώτημα είναι πιο αισιόδοξη. Στο πρόσφατο χρονικό διάστημα και με το τέλος των μνημονίων, η χώρα μας μπορεί πλέον να καταρτίσει το δικό της σχέδιο για τη στήριξη και ενίσχυση της έρευνας και της καινοτομίας. Χαρακτηριστικά, έχουν σχεδιαστεί και υλοποιούνται παρεμβάσεις που στοχεύουν στην ανάσχεση των φαινομένων του brain drain και brain waste και της μετατροπής τους σε brain gain. Πλέον μπορούμε να μιλάμε για στήριξη του ανθρώπινου δυναμικού και των υποδομών της Έρευνας με 14.000 νέες θέσεις εργασίας για νέους/-ες επιστήμονες σε ΑΕΙ και ερευνητικά κέντρα, για υποψήφιους διδάκτορες, μεταδιδάκτορες και ερευνητές. Πλέον μπορούμε να μιλάμε για ενίσχυση της καινοτόμου επιχειρηματικότητας, για την υλοποίηση ερευνητικών δράσεων με άμεση κοινωνική απήχηση. Μάλιστα, για πρώτη φορά οι δαπάνες για Έρευνα και Ανάπτυξη φτάνουν τα 2,03 δισ. ευρώ του ΑΕΠ το 2017, όταν το 2014 το ποσό που διατίθεντο ήταν μόνο 1,48 δισ. ευρώ. Κίνητρα, λοιπόν, υπάρχουν. Δεν είναι, όμως, αρκετά. Οι δαπάνες για την έρευνα δεν αποτελούν κόστος, αλλά επένδυση. Επένδυση στους νέους και τις νέες επιστήμονες, επένδυση για το μέλλον της χώρας.
